Προβλήματα , εμπόδια και επιπλοκές της διατατικής ιστογένεσης

Abstract

Background: Distraction osteogenesis is commonly used to treat lower limb deformities but has been associated with significant risk of complications. The purpose of our study was to prospectively assess the incidence of complications in patients who underwent distraction osteogenesis. In addition, we set out to identify pre and post-operative factors which can predict the incidence of complications.Methods: We prospectively studied 63 patients (age range 3-57 years) who underwent lengthening procedures in 74 limb segments using distraction osteogenesis in KAT University Hospital. The presence, number and rate of complications were documented in all patients. Minor and major risk factors were recorded for every patient depending on their impact on end result. Lengthening percentage, healing index, distraction index, distraction regenerate length, and complications were used to evaluate the results of limb lengthening. Results: From the 74 lengthening procedures, complications were noted in 20. In 17 segments more than one complication were noted. Complications were more prevalent in adults (60%) followed by children (35%). Bone healing index was significantly increased in the complication group (58.1±5.3days/cm vs 39.1±1.7 days/cm, p<0.001). Fixator time was also significantly increased in the complication group (118.0±7.8 vs 85±1.9 days, p<0.001respectively). The final lengthening and % lengthening were not associated with the presence of complications. Distraction index was also not associated with the presence of complications. In multivariable analysis bone healing index (odds ratio 1.1 [1.0,1.1] and age 1.1[1.0, 1.2] remained the only significant predictors of the incidence of complications in this group of patients.Conclusions: Adulthood, longer fixation period, increased healing index and risk factors are associated with increased incidence of complications following distraction osteogenesis. Therefore, careful selection of patients and monitoring during the healing process are important parameters to consider when planning distraction osteogenesis procedure.

Εισαγωγή: Η διαδικασία της διατατικής ιστογένεσης έχει βελτιώσει την ικανότητα να θεραπεύονται πολύπλοκες παραμορφώσεις των άκρων . Ωστόσο οι επιπλοκές που σχετίζονται με τη διατατική ιστογένεση παραμένουν σημαντικές. Σκοπός της μελέτης είναι να περιγράψουμε τη συχνότητα και τον τύπο των επιπλοκών, τους παράγοντες κινδύνου και τους δείκτες που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να βοηθήσουν στην πρόβλεψη και αποφυγή των επιπλοκών που σχετίζονται με αυτή τη διαδικασία.Μέθοδος : Από το 2004 έως το 2009, μελετήσαμε προοπτικά και αναδρομικά 63 ασθενείς (ηλικίας 3-57 ετών, 37 άνδρες, 26 γυναίκες), οι οποίοι υποβλήθηκαν σε επιμήκυνση 74 οστών των άνω και κάτω άκρων με τη μέθοδο της διατατικής ιστογένεσης στο Νοσοκομείο «ΚΑΤ» της Αθήνας. Όλες οι διαδικασίες της διατατικής ιστογένεσης πραγματοποιήθηκαν και παρακολουθήθηκαν από την ίδια έμπειρη χειρουργική ομάδα. Το Μήκος του νεοσχηματιζόμενου οστού της διάτασης (distraction regenerate length), το Ποσοστό Επιμήκυνσης ( lengthening percentage), ο Δείκτης Οστικής Αποκατάστασης (healing index), ο Δείκτης Διάτασης (distraction index), οι Συνολικές Ημέρες Θεραπείας (Total days of therapy), ο Χρόνος Οστεοσύνθεσης (Fixator time) , οι Παράγοντες Κινδύνου (risk factors) και οι Επιπλοκές χρησιμοποιήθηκαν για την αξιολόγηση των αποτελεσμάτων της διαδικασίας της διατατικής ιστογένεσης .Αποτελέσματα: Από τα 74 οστά που υποβλήθηκαν σε διατατική οστεογένεση, επιπλοκές παρατηρήθηκαν σε 20 περιπτώσεις . Σε 17 περιπτώσεις παρατηρήθηκαν περισσότερες από μία επιπλοκή. Μεταξύ του συνολικού αριθμού των επιπλοκών το 30% χαρακτηρίστηκαν ως ελάσσονος σημασίας και το 70% μείζονος σημασίας. Η πιο συχνή έλασσον επιπλοκή ήταν προβλήματα σχετικά με τις βελόνες (15%), ενώ η αξονική παρέκκλιση ήταν η πιο συχνή μείζονα επιπλοκή (18%) ακολουθούμενη από τη σύγκαμψη των αρθρώσεων (14%) και ψυχολογικά προβλήματα (13%). Ο Δείκτης Οστικής Αποκατάστασης (healing index) ήταν σημαντικά αυξημένος στους ασθενείς που εμφάνισαν επιπλοκές (58,1 ± 5.3 ημέρες/εκατοστό έναντι 39,1 ± 1,7 ημέρες / εκατοστό, p <0,001). O Χρόνος Οστεοσύνθεσης (fixator time) ήταν επίσης σημαντικά αυξημένος στους ασθενείς που εμφάνισαν επιπλοκές 118.0 ± 7.8 ημέρες έναντι 85 ± 1,9 ημέρες, στους ασθενείς χωρίς επιπλοκή. Δεν υπήρχε καμία διαφορά μεταξύ δακτυλιοειδών, μονόπλευρων και ενδομυελικών συστημάτων εξωτερικής οστεοσύνθεσης στη συχνότητα εμφάνισης των επιπλοκών.Συμπέρασμα: Η ηλικία, ο παρατεταμένος χρόνος οστεοσύνθεσης, ο αυξημένος δείκτης οστικής αποκατάστασης και οι παράγοντες κινδύνου έχουν θετική συσχέτιση με την εμφάνιση επιπλοκών κατά την διατατική ιστογένεση. Η επιλογή κατάλληλων ασθενών με ήσσονος σημασίας παράγοντες κινδύνου και η προσεκτική παρακολούθηση σε όλη τη διάρκεια της διαδικασίας φαίνεται να ελαχιστοποιούν το ποσοστό επιπλοκών.