Η μελέτη της έκφρασης των οιστρογονικών υποδοχέων ER(α) και ER(β) σε συνάρτηση με τους ανδρογονικούς υποδοχείς στον τοπικά προχωρημένο καρκίνο του προστάτη ως προγνωστικό παράγοντα στην βιοχημική υποτροπή και την πρόοδο της νόσου

Abstract

The objective of this study was to evaluate the expression of estrogen receptors (ER(α) and ER(β)) and androgen receptors (ARs) as prognostic factors for biochemical recurrence, disease progression and survival in patients with locally advanced prostate cancer. Protein expression of receptors was determined by immunostainning in prostate tissue, and the prognostic value of the ER(α), ER(β) and AR was assessed in terms of recurrence, progression, and survival. ER(b) had significant predictive value for biochemical relapse, disease progression and overall survival. Patients with positive ER(a) expression were 3.55 times at higher risk of relapse compared with patients with negative ER (a) expression and 4 times higher risk of disease progression. Also, with increasing values of ER (β) the lower the risk of relapse. The AR was not associated significantly with the risk of relapse. Finally, patients who had a positive ER (α) and ER (β) <1.7 units was at 18.60 times higher risk of relapse in comparison with patients with normal ER(a) and ER(β). Regarding overall survival, patients with positive ER(α) were at 3.41 times higher risk compared with

Σκοπός της παρούσας έρευνας είναι να μελετήσει την έκφραση των οιστρογονικών υποδοχέων ER(α) και ER(β), σε σχέση με την έκφραση των ανδρογονικών υποδοχέων AR στον προστατικό ιστό των ασθενών με τοπικά προχωρημένο καρκίνο του προστάτη, και την συσχέτιση τους με την επιβίωση και την βιοχημική υποτροπή. Με τη μέθοδο της ανοσοϊστοχημείας, καθορίσθηκε η πρωτεϊνική έκφραση των υποδοχέων αυτών στα κύτταρα του προστατικού ιστού και η διαφοροποίηση της έκφρασης των υποδοχέων αυτών μεταξύ φυσιολογικού και καρκινικού ιστού. Ο δείκτης ER(β) είχε σημαντική προγνωστική αξία για την υποτροπή, την πρόοδο νόσου και τη συνολική επιβίωση. Οι ασθενείς με θετικό ER(α) είχαν 3,55 φορές υψηλότερο κίνδυνο υποτροπής σε σύγκριση με τους ασθενείς με μηδενικό ER(α) και 4 φορές υψηλότερο κίνδυνο προόδου της νόσου. Επίσης, όσο αυξάνονται οι τιμές του ER(β) τόσο μικρότερος είναι ο κίνδυνος υποτροπής. Το AR δεν σχετιζόταν σε σημαντικό βαθμό με τον κίνδυνο υποτροπής. Τέλος, οι ασθενείς που είχαν θετικό ER(α) και ER(β) <1,7 μονάδων είχαν 18,60 φορές υψηλότερο κίνδυνο υποτροπής σε σύγκριση με τους ασθενείς με φυσιολογικά ER(α) και ER(β). Όσον αφορά την συνολική επιβίωση, οι ασθενείς με θετικό ER(α) είχαν 3,41 φορές υψηλότερο κίνδυνο σε σύγκριση με τους ασθενείς με μηδενικό ER(α), ενώ όσο αυξάνονται οι τιμές του ER(β) τόσο μικρότερος είναι ο κίνδυνος