Η στάση του ελληνικού τύπου έναντι της πολιτικής του Ελευθερίου Βενιζέλου (1910-1914)

Abstract

This thesis revolves around the Greek Press attitudes towards the policies of Eleft-herios Venizelos (1910 – 1914) and functions as a means towards the further under-standing of the role of the Press within a time period which constitutes a turning point in the contemporary greek history.The thesis focal point is that the majority of the greek press during the period exam-ined, identified Eleftherios Venizelos with this very visionary and leader who would lead Greece–liberated from the preconceptions, the mentality, the practices and ruling policies of antiquated governments-to Restoration. Eleftherios Venizelos thus gave rise to positive criticism that favoured him both personally and politically, at least throughout the early period of 1910, during his prime ministerial service.Eleftherios Venizelos' candidacy as a Parliament Member in the First Revisionary Parliament was received with enthusiasm by the overwhelming majority of the Press. Soon however, the bipolar formation of anti-Venizelos versus Venizelos-favouring press manifested itself, though the Venizelos-favouring pole did not exhibit a consis-tent profile, as certain initially Venizelos-favouring newspapers acceded to the anti-Venizelos pole. This constituted the generative cause of the publication of new Venizelos-favouring newspapers in 1912 and 1913, bearing in mind that in 1911 the proportion of Venizelos-favouring newspapers was considerably smaller compared to the anti-Venizelos ones.The issue was approached mainly through an exhaustive study of the press material which started playing an important role before and after the Movement of Goudi, along with the meticulous study of all the Parliament sessions which Venizelos at-tended or in which he made a speech.

Στην παρούσα διατριβή διερευνούμε τη στάση του Ελληνικού Τύπου έναντι της πολιτικής του Ελευθερίου Βενιζέλου (1910-1914). Η διατριβή λειτουργεί ως εργαλείο για την κατανόηση του ρόλου του Τύπου σε μια περίοδο που αποτελεί ουσιαστικά καμπή στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Η υπόθεση εργασίας της διατριβής είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού Τύπου της εποχής, διείδε στο πρόσωπο του Ελ. Βενιζέλου τον οραματιστή και ηγέτη εκείνο, ο οποίος θα οδηγούσε την Ελλάδα στο δρόμο της Ανόρθωσης, ως φορέα νέων κοινωνικοπολιτικών ιδεών, απαλλαγμένο από τον τρόπο σκέψης, δράσης και κυβέρνησης του παλαιοκομματισμού, με αποτέλεσμα να υπάρξει μια θετική κριτική γύρω από το πρόσωπο και την πολιτική του, τουλάχι-στον το πρώτο διάστημα της πρωθυπουργίας του. Η υποψηφιότητα του Βενιζέλου ως βουλευτή στην Α΄ Αναθεωρητική Βουλή χαι-ρετίστηκε από το σύνολο σχεδόν του Τύπου και σύντομα διαμορφώθηκε το δίπολο βενιζελικός – αντιβενιζελικός Τύπος το οποίο όμως δεν παρέμεινε σταθερό καθόλη τη διάρκεια της περιόδου που εξετάζουμε., καθώς ορισμένες βενιζελικές εφημερίδες προσχώρησαν στον αντιβενιζελικό πόλο. Το γεγονός αυτό στάθηκε αιτία για την έκ-δοση νέων βενιζελικών εφημερίδων το 1912 και 1913, λαμβάνοντας υπόψη ότι το 1911 το ισοζύγιο είναι αρνητικό για το βενιζελικό Τύπο.Το θέμα προσεγγίστηκε κατά κύριο λόγο μέσω της εξαντλητικής έρευνας του Τύ-που, ο οποίος άρχισε να διαμορφώνει ιδιαίτερο ρόλο πριν και μετά το κίνημα στο Γουδή, σε συνδυασμό με την επισταμένη μελέτη όλων των συνεδριάσεων της Βουλής όπου παρέστη και έλαβε το λόγο ο Βενιζέλος.