Αξιολόγηση δεικτών της λειτουργικής ικανότητας επαγγελματιών ναυαγοσωστών κατά την προσομοίωση διασώσεων στο νερό

Abstract

From 1994 to 2013, more than 300 people per year lost their lives due to drowning. The purpose of this study is to assess the capability indexes of professional lifeguards during simulation of water rescues, in 4 protocols, with or without the use of equipment. More specifically, the field of the study was the designation of the appropriate apparatus for a rescue distance of 100 meters, so that the lifeguard could perform the rescue in the shortest time possible and with the greatest efficiency. 27 professional lifeguards from Greece, who hold a valid beach lifeguard diploma, participated in the study. The average age was 25.1 years. The results of the study according to the questionnaire provided to them showed that only a mere 11% of the participants knew the difference in performing Cardiopulmonary Resuscitation (CPR) after drowning. A high number of mistakes was observed while performing CPR after simulating water rescues, with every method possible and in proportion to the tranquility state (p<0,001). The highest onset time was with the use of fins, in 12.8s (p<0,001). The fastest approach was performed in the without equipment method, in 43s, compared to the torpedo lifeguard buoy and the rescue tube (p=0,019, p<0,001) respectively, without being different from the approach time with fins, which was 43,7s (p=1,00). The fastest rescue was performed with fins, in 94,9s in comparison to the torpedo buoy, the rescue tube and without equipment (p<0,001, p<0,001, p=0,001) respectively. Finally, the total rescue time was shorter with the use of fins, 151,6s in comparison to the torpedo buoy and the tube (p<0,001, p<0,001) respectively, while there was no significant difference in the total rescue time without equipment, 153,8s (p=0,374). In conclusion, fatigue from a water rescue results in the increase of mistakes while performing CPR and moreover lifeguards should update in both First Aid and swimming.

Από το έτος 1994 έως και το 2013, περισσότερα από 300 άτομα ετησίως έχασαν τη ζωή τους από πνιγμό. Η παρούσα μελέτη ερευνά την αξιολόγηση δεικτών της λειτουργικής ικανότητας επαγγελματιών ναυαγοσωστών, κατά την προσομοίωση διασώσεων στο νερό, σε 4 πρωτόκολλα, με ή χωρίς τη χρήση εξοπλισμού. Ειδικότερα, έρευνα πεδίου ήταν η ανάδειξη χρήσης κατάλληλου εξοπλισμού σε αποστάσεις διάσωσης 100 μέτρων, έτσι ώστε ο ναυαγοσώστης να πραγματοποιεί τη διάσωση σε μικρότερο χρόνο και με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Στην έρευνα συμμετείχαν 27 επαγγελματίες ναυαγοσώστες από την Ελλάδα, κατέχοντες άδεια ναυαγοσώστη θάλασσας σε ισχύ. Ο μέσος όρος ηλικίας των συμμετασχόντων ήταν 25,1 έτη. Τα αποτελέσματα της παρούσας έρευνας έδειξαν ότι στο ερωτηματολόγιο, μόλις το 11% (p<0,001) των συμμετεχόντων γνώριζε τη διαφορά εκτέλεσης Καρδιοπνευμονικής Αναζωογόνησης (ΚΑΡΠΑ) ύστερα από πνιγμό. Αυξημένος αριθμός λαθών παρατηρήθηκε κατά τη διαδικασία της ΚΑΡΠΑ έπειτα από προσομοιωμένες διασώσεις στο νερό, με οποιαδήποτε μέθοδο και σε σχέση με την κατάσταση ηρεμίας (p<0,001). Ο υψηλότερος χρόνος εκκίνησης ήταν με βατραχοπέδιλα, με 12,8s (p<0,001). Η ταχύτερη προσέγγιση πραγματοποιήθηκε στη μέθοδο χωρίς εξοπλισμό, με 43s, σε σύγκριση με την τορπίλη και το σωλήνα διάσωσης (p=0,019, p<0,001) αντίστοιχα, χωρίς όμως να διαφέρει από το χρόνο προσέγγισης με βατραχοπέδιλα, στα 43,7s (p=1,00). H ταχύτερη ρυμούλκηση έγινε με βατραχοπέδιλα στα 94,9s, συγκριτικά με την τορπίλη, το σωλήνα διάσωσης και χωρίς εξοπλισμό (p<0,001, p<0,001, p=0,001), αντίστοιχα. Τέλος, ο συνολικός χρόνος της διάσωσης ήταν μικρότερος με τη χρήση των βατραχοπέδιλων, 151,6s συγκριτικά με τορπίλη και σωλήνα (p<0,001, p<0,001) αντίστοιχα, ενώ δε βρέθηκε σημαντική διαφορά από τη συνολική διάσωση χωρίς εξοπλισμό, 153,8s (p=0,374). Συμπερασματικά, η κόπωση από διάσωση στο νερό επιφέρει αύξηση στον αριθμό λαθών στην εκτέλεση ΚΑΡΠΑ, ενώ θα πρέπει να πραγματοποιείται ανανέωση γνώσεων τόσο σε πρώτες βοήθειες όσο και στην κολύμβηση.