Γλυκοζαμινογλυκάνες σε οξείες λευχαιμίες

Abstract

The serum concentration of hyaluronic acid (HA) was measured in a total of 53 patients with newly diagnosed acute myeloid leukemia (AML), B-acute lymphoblastic leukemia (B-ALL) and Mantle cell lymphoma (MCL). Venous blood was collected one day before the initiation of chemotherapy (D0) and on 16th (D16) and 30th day (D30) of the first cycle of chemotherapy, according to the relevant protocols. Serum HA concentration at D0 in patients with AML, B-ALL and MCL was significantly higher (124.9±18.7μg/L) than in the control group (54.0±3.7μg/L) (p<0.001). Serum HA values at D0 of patients who didn’t survive (168.8±34.7μg/L), in all types of hematological malignancies (AML, B-ALL, MCL), were much higher than in patients who survived (88.8 ±16.5μg/L) (p=0.03). Thus, an inverse correlation between survival and increasing serum HA levels was found. Moreover, patients in relapse had much higher levels (133.3±17.3μg/L) of serum HA, compared to patients in remission (72.9±10.2 μg/L) (p=0.036). In addition, serum HA values at D0 in patients with AML M1, M4, M5, M6 were much higher (149.9±33.1 μg/L) than in patients with AML M2, M3 (61.2±6.6 μg/L). A strong positive correlation between serum HA and ferritin, β2-microglobulin and LDH was found. The findings of the study suggest that serum HA may serve as a possible prognostic marker for AML, B-ALL and MCL patients, especially at the day before the beginning of the chemotherapy. Prospective case-control studies on larger population may provide further information.

Σε 53 πρωτοδιαγεγνωσμένους ασθενείς με ΟΜΛ, Β-ΟΛΛ και λέμφωμα μανδύα, μετρήθηκε η συγκέντρωση του ΗΑ του ορού αίματος. Όλες οι αιμοληψίες των ασθενών έγιναν σύμφωνα με τα εγκεκριμένα πρωτόκολλα ως εξής: η πρώτη, μετά την διάγνωση και μία ημέρα προ της εφαρμογής του πρώτου κύκλου χημειοθεραπείας (D0), η δεύτερη, την 16η ημέρα της χημειοθεραπείας (D16) και η τρίτη, μεταξύ 30ης και 40ης ημέρας (D30), στο τέλος του πρώτου κύκλου της χημειοθεραπείας. Οι υγιείς μάρτυρες (controls) είχαν στατιστικά σημαντικά χαμηλότερα επίπεδα ΗΑ ορού (54,0±3,7), σε σχέση με των ασθενών την D0 (124.9±18.7), (t-test, p<0.001). Tο υαλουρονικό οξύ την D0 διαφέρει σημαντικά μεταξύ των ασθενών που επέζησαν (88,8±16,5) και εκείνων που απεβίωσαν (168,8±34,7), (t-test, p=0,03). Oι ασθενείς που υποτροπίασαν (133,3±17,3) είχαν στατιστικά υψηλότερες τιμές υαλουρονικού οξέος σε σχέση με τους ασθενείς που παρουσίασαν ύφεση (72,9±10,2), (Μann-Whitney test, p=0,036). Oι τιμές του ΗΑ των ασθενών με ΟΜΛ Μ2 και ΟΜΛ Μ3 (61,23±6,60) είναι σημαντικά χαμηλότερες από τις τιμές του ΗΑ στις ΟΜΛ Μ0, ΟΜΛ Μ1, ΟΜΛ Μ4, ΟΜΛ Μ5 και ΟΜΛ Μ6 (149,86±33,90), (t-test, p=0,01). Aυτό συμφωνεί με την καλύτερη πρόγνωση των ΟΜΛ Μ2 και ΟΜΛ Μ3. Επιπλέον, βρέθηκε μία ισχυρή θετική συσχέτιση μεταξύ των επιπέδων ΗΑ του ορού και της φερριτιίνης, της β2-μικροσφαιρίνης και της LDH. Από τα ευρήματα της μελέτης μας, συμπεραίνουμε ότι το ΗΑ του ορού ίσως να αποτελεί έναν πιθανό προγνωστικό δείκτη σε ασθενείς με ΟΜΛ, Β-ΟΛΛ και λέμφωμα μανδύα, κυρίως κατά την διάγνωση (D0) πριν ξεκινήσουν οι ασθενείς τον πρώτο κύκλο της χημειοθεραπείας. Μελέτες σε μεγαλύτερο πληθυσμό ίσως δώσουν περαιτέρω πληροφορίες σχετικά με τον πιθανό ρόλο του ΗΑ του ορού ως προγνωστικού δείκτη σε αιματολογικές νεοπλασίες (ΟΜΛ, Β-ΟΛΛ και λέμφωμα μανδύα).