Le theatre d' idees en Grece de 1895 a 1922

Abstract

Le “théâtre d’ idées” est un mouvement théâtral, sans obligatoirement de cohérence entre ses participants, qui a été développé surtout les deux prémières décennies du 20ème siècle en Grèce et se réfère à l’ écriture et aux représentations des pièces théâtrales, en accord avec les évolutions sociales et culturelles, les nouvelles données dans le cadre du théâtre, de la littérature et la société. Il est caractérisé par la promotion des idées rénovatrices, d’ éléments idéologiques, sous l’influence des mouvements sociaux, culturels et littéraires, comme le socialisme, le féminisme, le nationalisme, le réalisme, le naturalisme, le symbolisme, l’esthétisme et le néo-romantisme. Appuyant en partie sur la méthode sociocritique et sur la double lecture des textes, notamment en utilisant des critères intra- et extra-textuels, j’ai essayé de valoriser ces éléments et de les élaborer quant à leur corrélation, efficacité, fonction et relation avec la société. Le “théâtre d’ idées” α entrepris la représentation réaliste et la démythification de la réalité, aussi bien que la valorisation de la tradition grecque, ancienne et populaire. Les œuvres dramatiques, d’ une part, se sont orientées vers la critique ou le rejet d’ éléments de l’ idéologie dominante, d’ autre part, ont faites avancer d’ éléments utopiques ou conservé d’ éléments idéologiques traditionnels, souvent avec la mise en valeur d’ une rhétorique superficiellement révolutionnaire

Το «θέατρο των ιδεών» είναι μια θεατρική κίνηση, χωρίς πάντα συνοχή ανάμεσα στους συντελεστές της, που αναπτύχθηκε στην Ελλάδα κυρίως κατά τις δύο πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα και αναφέρεται στη συγγραφή και στις παραστάσεις θεατρικών έργων, σύμφωνα με τις πνευματικές και κοινωνικές εξελίξεις, τα νέα δεδομένα στο χώρο του θεάτρου, της λογοτεχνίας και της κοινωνίας. Χαρακτηρίζεται από την προβολή νεωτεριστικών ιδεών και ιδεολογικών στοιχείων, κάτω από την επιρροή κοινωνικών, λογοτεχνικών και ευρύτερων πνευματικών ή καλλιτεχνικών κινημάτων, όπως ο σοσιαλισμός, ο φεμινισμός, ο εθνικισμός, ο ρεαλισμός, ο νατουραλισμός, ο συμβολισμός, ο αισθητισμός και ο νεορομαντισμός. Με βάση την κοινωνιοκριτική μέθοδο και τη διπλή ανάγνωση των κειμένων, δηλαδή με ενδοκειμενικά και εξωκειμενικά κριτήρια, προσπάθησα να αναδείξω τα στοιχεία αυτά και να τα επεξεργαστώ ως προς τη διαπλοκή, λειτουργικότητα, αποτελεσματικότητά τους και τη σχέση τους με την κοινωνία. Το «θέατρο των ιδεών» επεχείρησε, επίσης, τη ρεαλιστική αποτύπωση και απομυθοποίηση της πραγματικότητας, καθώς και την αξιοποίηση της ελληνικής παράδοσης, αρχαίας και λαϊκής. Τα έργα, από τη μια μεριά, κινήθηκαν στην κατεύθυνση της κριτικής ή απόρριψης στοιχείων της κυρίαρχης ιδεολογίας, από την άλλη προέβαλαν ουτοπικά στοιχεία ή συντήρησαν παραδοσιακά στοιχεία, συχνά με την αξιοποίηση μιας ρητορικής κυρίως και επιφανειακής επαναστατικότητας