Μηχανισμοί νεφρικής βλάβης στην οικογενή αμυλοειδική πολυνευροπάθεια

Abstract

Introduction: Familial Amyloid Polyneuropathy (FAP) has been first described 60 years ago. Nowadays consists one of the commonest forms of hereditary amyloidosis. It is inherited through the autosomal dominant way of transmittance. Clinical features vary, but the dominant one is polyneuropathy due to small nerve fibers insult. Till present all FAP patients carry spot mutations of transthyretin gene and present amyloid deposition in various tissues. Renal amyloid deposition and renal injury has been a not so common feature in FAP patients. As far as FAP pathogenesis is concerned oligomeric non-fibrilar transthyretin species induce apoptosis, increase pro-inflammatory cytokines and induce oxidative stress within target tissues.Scope: The present study had the intention to examine mechanisms of renal insult in FAP animal models. It specifically examined urinary albumin excretion (UAE) in FAP animal models. Furthermore it examined the way with which various components of the slit diaphragm (nephrin and podocin), podocyte number, mRNA levels of WT1, glomerular basement membrane (GBM) thickness, foot process width (FPW), change due to partial shortage of Hsf-1. In addition it examined, the effect of different environmental conditions in TTRV30M glomerular deposition, TTRV30M renal gene expression, TTRV30M podocytic localization, as well as caspase 3 activation. Furthermore sex impact under the administration of rapamycin in tissue TTRV30M deposition was examined. Glomerular levels of bax/bcl-2 were examined in relation to transgenic mice gender.Materials and Methods: Transgenic animals (C57Bl/6-Tg(6.0 TTRMet30)15Imeg –hTTRV30M, CARD, Kumamoto Japan) were used for experimentation. Oviduct transfer of cryopreserved embryos was performed. Young animals (10-16 months old), and Old animals (16-21) with or without TTRVal30Met gene were used for 24 hrs urinary collection. UAE was normalized over body weight (BW) of laboratory animals. UAE was examined with the use of ELISA (Bethyl laboratories). Logarithmic transformation of data was performed and test Chi square was used for statistical analysis. Statistical analysis was performed with SPSS 19 (IBM) software. Pearson’s R was used for correlation analysis. Statistical significance was set at .05. In addition in an animal group 8 months old rapamycin (0.4 mg/kg BW) was administered i.p for 2 months. In this group urinary collections were performed. The kidneys were acutely frozen in liquid nitrogen. Five μm thick cryosections were fixed with paraformaldehyde solution 4% and were incubated with rabbit anti-human transthyretin antibody (DAKO), bax anti mouse antibody (Abcam), bcl-2 anti mouse antibody (Abcam). Renal tissue was further stained for PAS, Silver Stain, Masson, Congo Red (CR) and H&E. Confocal microscopy was utilized for analyzing immunofluorescence sections (Leica, SP). Leica confocal software was used for image analysis. Data were examined for normality. In case of non normality logarithmic transformation was performed. Statistical significance was set at .05 and was examined with the use of test Chi square, and independent samples T test. SPSS 19 software was used for statistical analysis. In addition it was examined whether TTRV30M deposition is affected by different environmental conditions (SPF vs non-SPF housing conditions). Glomeruli from transgenic animals were examined under direct and indirect confocal microscopy fluorescence analysis for the presence of TTRV30M deposition, serum amyloid P (SAP), activation of caspase 3 and nephrin. Co-localization rate and amount of co-localization was estimated with the use of Image J software (NIH). TTRV30M localization was achieved with the use of immunoelectron microscopy. Levels of TTRV30M, and nephrin gene expression were estimated with the use reverse transcription real time pcr (RT-PCR). In parallel renal tissue genes nephrin, podocin, WT-1 from Hsf1 hemizygous TTRV30M mice were studied with the use of Western Blot (WB), RT-PCR, electron microscopy (GBM thickness, FPW), and immunofluorescence.Results: 78.6% of Young TTRV30M animals had UAE above median, while 21.4% of non transgenic animals had UAE above median (Χ2=0.583, p=0.445). 100% of old TTRV30M animals had UAE above median, while 0% of non transgenic animals, had UAE above median (X2 =8.6, p=0.003,R=0.496, p=0.002). As far as the rapamycin treated mice are concerned mean UAE = 778.9 +/- 6.0, while control mice had ean UAE =815.3 +/- 3.3 p=0.97. In all studied transgenic mice renal tissue was CR negative. Glomeruli from male transgenic rapamycin treated mice had less mesangial expansion when compared to DMSO treated control mice (X2 =26.56; p<0.001). Glomeruli from female transgenic rapamycin treated mice had more mesangial expansion when compared to DMSO treated control mice (X2 =16.6; p=0.001). Male transgenic rapamycin treated mice had 17.6% of glomeruli with fluorescence intensity above median, while female transgenic rapamycin treated mice had 89,8% of glomeruli with fluorescence intensity above median(X2 =72.4; p<0.001). No difference was observed for fluorescence intensity of male and female control mice (DMSO treated X2 =2.12; p=0.18), while fluorescence intensity was intermediate male and female mice treated with rapamycin. Male transgenic rapamycin treated mice had 28.6% of glomeruli with a bax/bcl2 ratio above median, while female transgenic rapamycin treated mice had 88.9% of glomeruli with a bax/bcl2 ratio above median(X2 =27.71; p<0.001). Non SPF housed TTRV30M mice had increased transthyretin glomerular deposition when compared to SPF housed animals. In addition increased glomerular caspase3 activation was observed in non SPF transgenic mice in relation to SPF transgenic animals. Podocytic caspase3 activation was elevated irrespectively to housing conditions. Hsf1 hemizygous mice had lower nephrin and podocin content but higher podocyte number than Hsf1 homozygous mice. Transthyretin deposition was increased in glomeruli of Hsf1 hemizygous mice while no influence was observed in WT1, nephrin and podocin expression levels. Increased GBM thickness and FPW was observed in Hsf1 hemizygous mice.Conclusions: Human TTRV30M transgene presence increases UAE, and this is accompanied by glomerular transthyretin deposition. Male transgenic rapamycin treated mice had less mesangial expansion to femal transgenic rapamycin treated mice. In addition more glomeruli of male transgenic rapamycin treated mice had increased TTRV30M deposition when compared to female counterparts. Increased bax/bcl2 ratio was observed in the glomeruli of female transgenic rapamycin treated mice in relation to male counterparts. Therefore rapamycin induces differential effects under the influence of sex either detrimental or beneficial. This interaction is not accompanied by UAE increase. Different environmental conditions (SPF, non SPF) affect glomerular transthyretin deposition, intrapodocytic transthyretin localization. Under these influences TTRV30M deposition causes an increase in caspase 3 activation. Under the effect of Hsf1 hemizygosity, TTRV30M deposition has catastrophic effects in GBM thickness, PFP width and slit diaphragm constitution without affecting podocin and nephrin gene expression. Therefore mechanisms of renal insult in FAP could be strongly be affected by the combination of environmental and genetic factors.

Εισαγωγή : Η Οικογενής Αμυλοειδική Πολυνευροπάθεια (ΟΑΠ) περιγράφηκε πριν από περίπου 60 έτη. Σήμερα αποτελεί μια από τις πιο συχνές μορφές κληρονομικής αμυλοείδωσης παγκοσμίως. Κληρονομείται με τον αυτοσωμικό επικρατή τρόπο. Η κλινική εικόνα παρουσιάζει ποικιλομορφία με κυριάρχο την προσβολή των λεπτών νευρικών ινών. Μέχρι στιγμής όλοι οι ασθενείς που υποφέρουν από ΟΑΠ είναι φορείς σημειακών μεταλλάξεων του γονιδίου της τρανσθυρετίνης και παρουσιάζουν αμυλοειδές με μόρια τρανσθυρετίνης σε διάφορους ιστούς. Νεφρική εναπόθεση αμυλοειδούς και νεφρική βλάβη έχει περιγραφεί σε ασθενείς με ΟΑΠ. Όσον αφορά την παθογένεση της ΟΑΠ οι ολιγομερείς μη ινιδικές μορφές τρανσθυρετίνης επάγουν απόπτωση, αυξημένη προ-φλεγμονωδών κυτταροκινών και οξειδωτικής συμφόρησης στους ίστους. Στόχος: Η παρούσα μελέτη είχε ως στόχο να διερευνήσει τους μηχανισμούς νεφρικής βλάβης σε ζωϊκά μοντέλα ΟΑΠ. Ειδικότερα εξέτασε την ημερήσια απέκκριση λευκωματίνης ούρων σε διαγονιδιακά μοντέλα ΟΑΠ.Επιπρόσθετα εξέτασε μηχανισμούς με τον τρόπο με τον οποίο τα διάφορα συστατικά του σπειραματικού ιθμού διήθησης ( νεφρίνη, ποδοσίνη), ο πληθυσμός των ποδοκυττάρων, τα επίπεδα mRNA του WT-1, το πάχος της ΣΒΜ και των δευτερογενών ποδικών εκβλαστήσεων των ποδοκυττάρων μεταβάλλονται αναλόγως της παρουσίας ή μερικής έλλειψης του Hsf-1. Επίσης εξέτασε υπό την επίδραση διαφορετικών περιβαλλοντικών συνθηκών την παρουσία σπειραματικών εναποθέσεων ανθρώπινης μεταλλαγμένης τρανσθυρετίνης, την έκφραση του γονιδίου της μεταλλαγμένης ανθρώπινης τρανσθυρετίνης, την εντόπιση της ανθρώπιου μεταλλαγμένης τρανσθυρετίνης εντός των ποδοκυττάρων καθώς και την ενεργοποίηση της ενδοκυτταρικής ποδοκυτταρικής κασπάσης 3. Επιπρόσθετα διερεύνησε την παρουσία ή την απουσία εναποθέσεων ανθρώπινης μεταλλαγμένης τρανσθυρετίνης ανάλογα με το φύλο των διαγονιδιακών ζώων, την επίδραση της ραπαμυκίνης στην σπειραματική εναπόθεση ανθρώπινης μεταλλαγμένης τρανσθυρετίνης, τα επίπεδα έκφρασης των μορίων bax/bcl-2 εντός του σπειράματος σε σχέση με το φύλο των ζώων.Υλικά και μέθοδοι: Χρησιμοποιήθηκαν για την διενέργεια των πειραμάτων, διαγονιδιακά ζώα για το ανθρώπινο μεταλλαγμένο γονίδιο της τρασνθυρετίνης [C57Bl/6-Tg(6.0 TTRMet30)15Imeg –hTTRV30M] προερχόμενα από την μετεμφύτευση ψυγμένων σε βαθιά κατάψυξη εμβρύων (CARD, Kumamoto, Japan) σε ωαγωγούς θετών μητέρων. Νεαρά ζώα (10-16 μηνών) και Γηραιά ζώα (16-21 μηνών) με ή χωρίς το hTTRVal30Met τοποθετήθηκαν σε μεταβολικά κλουβιά (Tecniplast) για συλλογή ούρων 24ώρου. Η ημερήσια απέκκριση λευκωματίνης κανονικοποιήθηκε σύμφωνα με το σωματικό βάρος των ζώων. Η ημερήσια απέκκριση λευκωματίνης στα ούρα προσδιορίσηκε με μέθοδο ELISA (Bethyl Laboratories). Τα δεδομένα ημερήσιας απέκκρισης λευκωματίνης μετασχηματίστηκαν λογαριθμικά. Χρησιμοποιήθηκε δοκιμασία Χ2 κατά την στατιστική επεξεργασία των αποτελεσμάτων. Η δοκιμασία Pearson’s R χρησιμοποιήθηκε για την εκτίμηση του βαθμού συσχέτισης. Η στατιστική σημαντικότητα ορίστηκε στο ≤ 0,05. Το λογισμικό SPSS 19 χρησιμοποιήθηκε για την στατιστική ανάλυση των αποτελεσμάτων. Παράλληλα χορηγήθηκε σε ομάδα ζώων ηλικίας 8 μηνών ενδοπεριτοναϊκά ραπαμυκίνη (DMSO&Rapamycin) ή (DMSO) κάθε δεύτερη μέρα σε δόση 0.4 mg/Kg σωματικού βάρους για 2 μήνες. Παράλληλα γινόταν συλλογές ούρων 24ώρου για τον καθορισμό της ημερήσιας απέκκρισης λευκωματίνης. Τα νεφρά ψύχθηκαν ταχέως σε υγρό άζωτο (-196ο C). Κρυοτομές πάχους 5 μm μονιμοποιήθηκαν με διάλυμα παραφορμαλδεΰδης 4% και επωάστηκαν με αντισώματα έναντι της ανθρώπινης τρανσθυρετίνης (rabbit anti-human TTR antibody-DAKO), έναντι της ποντικίσιας πρωτεΐνης bax (bax rabbit anti mouse antibody-Abcam) έναντι της ποντικίσιας πρωτεΐνης bcl-2 (bcl-2 rabbit antimouse antibody-Abcam). Ο νεφρικός ιστός περεταίρω υποβλήθηκε σε ιστοχημικές χρώσεις μεθεναμικού αργύρου,ερυθρού του Κονγκό, Τριχρωμικής Masson, καθώς και PAS. Συνεστιακό μικροσκόπιο φθορισμού χρησιμοποιήθηκε για την επισκόπιση των τομών του ανοσοφθορισμού (Leica SP). Η ανάλυση των εικόνων φθορισμού έγινε με την χρήση του λογισμικού Leica Confocal Software.Τα στοιχεία ελέγχθηκαν για την κανονικότητα της κατανομής τους. Σε περίπτωση μη κανονικής κατανομής έγινε λογαριθμικός μετασχηματισμός των στοιχείων. Η στατιστική σημαντικότητα (οριζόμενη στο ≤ 0.05) εξετάστηκε με τις δοκιμασίες Χ2, και T για ανεξάρτητα δείγματα. Η συσχέτιση ελέγχθηκε με την χρήση της δοκιμασίας Pearson’s R . Για την στατιστική ανάλυση χρησιμοποιήθηκε το λογισμικό SPSS19. Επιπρόσθετα διερευνήθηκε ο βαθμός και το κατά πόσο η εναπόθεση ανθρώπινης μεταλλαγμένης τρανσθυρετίνης (TTRV30M) επηρεάζεται από διαφορετικές περιβαλλοντικές συνθήκες (συνθήκες υψηλού φραγμού-SPF και συνθήκες χαμηλού φραγμού-non-SPF). Συγκεκριμένα σπειράματα από διαγονιδιακά για το ανθρώπινο μεταλλαγμένο γονίδιο της τρασνθυρετίνης (hTTRV30M) εξετάστηκαν μέσω της χρήσης άμεσης και έμμεσης συνεστιακής μικροσκοπίας φθορισμού για την παρουσία εναποθέσεων ανθρώπινης μεταλλαγμένης τρανσθυρετίνης, ποντικίσιου αμυλοειδούς P (murine serum amyloid P), ποντικίσιας ενεργοποιημένης κασπάσης 3 και νεφρίνης. Η συσχέτιση του βαθμού συνεντόπισης και το ποσοστό συνεντόπισης εκτιμήθηκε χρησιμοποιόντας το λογισμικό Image J. Η εντόπιση των εναποθέσεων ανθρώπινης μεταλλαγμένης τρανσθυρετίνης εντός των ποδοκυττάρων έγινε με την χρήση άνοσο-ηλεκτρονικής μικροσκοπίας διέλευσης. Η νεφρική έκφραση της ανθρώπινης μεταλλαγμένης τρανσθυρετίνης (hTTRV30M) και της νεφρίνης (NPHS-1) έγιναν με την χρήση αλυσιδωτής αντίδρασης πολυμεράσης πραγματικού χρόνου (RT-PCR). Παράλληλα μελετήθηκαν με την χρήση άνοσο-ιστοχημείας, στυπώματος κατά Western (Western Blοt) και RT-PCR τα γονίδια της νεφρίνης, της ποδοσίνης και του WT1 σε νεφρικό ιστό hTTRV30M ποντικών ημίζυγων ή ομόζυγων για τον παράγοντα Hsf-1. Ηλεκτρονική μικροσκοπία διέλευσης χρησιμοποιήθηκε για την εκτίμηση του πάχους των δευτερογενών ποδοκυτταρικών ποδικών εκβλαστήσεων και της σπειραματικής βασικής μεμβράνης σε νεφρικό ιστό ποντικών ημίζυγων για τον Hsf-1 είτε με είτε χωρίς σπειραματική εναπόθεση ανθρώπινης μεταλλαγμένης τρανσθυρετίνης (hTTRV30M) ή εναπόθεσης αμυλοειδούς.Αποτελέσματα: 78.6% των νεαρών ζώων hTTRV30M είχαν ημερήσια απέκριση λευκωματίνης μεγαλύτερη της διάμεσης τιμής (0.72), ενώ το 21,4% των μη διαγονιδιακών νεαρών ζώων είχαν ημερήσια απέκκριση λευκωματίνης πάνω από την διάμεση τιμή (Χ2=0.583, p=0.445).Το 100% των γηραιών hTTRVal30Met ζώων είχαν ημερήσια απέκκριση λευκωματίνης πάνω από την διάμεση τιμή, ενώ 0% των μη διαγονιδιακών ζώων είχαν ημερήσια απέκκριση λευκωματίνης πάνω από την διάμεση τιμή. (X2 =8.6, p=0.003,R=0.496, p=0.002). Όσον αφορά την ημερήσια απέκκριση λευκωματίνης (ΗΑΑλβ-ng/24 ώρες/ gr ΣΒ) για τα διαγονιδιακά ποντίκια τα οποία λάμβαναν ραπαμυκίνη είχαν μέση ΗΑΑλβ 778.9 +/- 6.0 ενώ τα διαγονιδιακά ποντίκια τα οποία λάμβαναν DMSO είχαν ΗΑΑλβ 815.3 +/- 3.3 p=0.97. Σε όλα τα ζώα υπό μελέτη ο νεφρικός ιστός είχε αρνητική χρώση ερυθρού του Κονγκό, υποδεικνύοντας έλλειψη εναπόθεσης αμυλοειδούς. Τα σπειράματα από τα αρσενικά διαγονιδιακά ποντίκια τα οποία ελάμβαναν ραπαμυκίνη είχαν μικρότερη έκταση μεσαγγείου όταν συγκρίθηκαν με αρσενικά διαγονιδιακά ποντίκια τα οποία ελάμβαναν DMSO (X2 =26.56; p<0.001). Τα σπειράματα από τα θηλυκά διαγονιδιακά ποντίκια που λάμβαναν ραπαμυκίνη είχαν μεγαλύτερη έκταση μεσαγγείου όταν συγκρίθηκαν με διαγονιδιακά ποντίκια τα οποία λάμβαναν DMSO(X2 =16.6; p=0.001). Τα αρσενικά διαγονιδιακά ποντίκια τα οποία ελάμβαναν ραπαμυκίνη είχαν το 17.6% των σπειραμάτων με ένταση φθορισμού μεγαλύτερη της διάμεσης τιμή. Ενώ τα θηλυκά διαγονιδιακά ποντίκια τα οποία λάμβαναν ραπαμυκίνη είχαν 89.8% των σπειραμάτων με ένταση φθορισμού μεγαλύτερη της διάμεσης τιμής (X2 =72.4; p<0.001). Δεν υπήρχε διαφορά στην ένταση φθορισμού όσον αφορά τα θηλυκά και αρσενικά διαγονιδιακά ποντίκια τα οποία λάμβαναν DMSO (X2 =2.12; p=0.18) και οι τιμές των εντάσεων φθορισμού ήταν μεταξύ αύτων των θηλυκών διαγονιδιακών ποντικών και των αρσενικών διαγονιδιακών ποντικών που ελάμβαναν ραπαμυκίνη. Τα αρσενικά ποντίκια τα οποία ελάμβαναν ραπαμυκίνη είχαν 28.6% των σπειραμάτων με λόγο bax/bcl-2 μεγαλύτερο της διάμεσης τιμής (1.52) ενώ τα θηλυκά διαγονιδιακά ποντίκια τα οποία λάμβαναν ραπαμυκίνη είχαν 88.9% των σπειραμάτων με λόγο bax/bcl-2 μεγαλύτερο της διάμεσης τιμής (X2 =27.71; p<0.001). Οι αντίστοιχες τιμές για τα αρσενικά ποντίκια τα οποία λάμβαναν DMSO ήταν 10% ενώ για τα θηλυκά ποντίκια τα οποία λάμβαναν DMSO ήταν 71.4% (X2 =24.45; p<0.001). Τα διαγονιδιακά ζώα τα οποία στεγαζόταν σε συνθήκες χαμηλού φραγμού (non-SPF) έδειξαν αυξημένη εναπόθεση ανθρώπινης μεταλλαγμένης τρανσθυρετίνης hTTRV30M στα σπειράματά τους σε σχέση με τα διαγονιδιακά ζώα τα οποία στεγαζόταν σε συνθήκες υψηλού φραγμού (SPF). Επιπρόσθετα αυξημένη ποδοκυτταρική εναπόθεση hTTRV30M παρατηρήθηκε στα non-SPF διαγονιδιακά ποντίκια. Η σπειραματική ενεργοποίηση της κασπάσης-3 ήταν αυξημένη στα non-SPF ποντίκια. Η ποδοκυτταρική ενεργοποίηση της κασπάσης -3 ήταν αυξημένη στα διαγονιδιακά ζώα ανεξαρτήτως συνθηκών σε σύγκριση με τα μη διαγονιδιακά ζώα στις αντίστοιχες συνθήκες. Επιπρόσθετα τα σπειράματα των Hsf-1 ημίζυγων διαγονιδιακών ποντικών για την ανθρώπινη μεταλλαγμένη τρανσθυρετίνη είχαν μικρότερα περιεχόμενο νεφρίνης και ποδοσίνης άλλα μεγαλύτερο αριθμό ποδοκυττάρων όταν συγκρίνονταν με τα αντίστοιχα ομόζυγα για τον Hsf-1 διαγονιδιακά ζώα. H εναπόθεση τρανσθυρετίνης ήταν αυξημένη στα σπειράματα των ζώων τα οποία ήταν ημίζυγα στον Hsf-1.Τα επίπεδα έκφρασης των γονιδίων νεφρίνης, ποδοσίνης και WT-1 δεν επηρρεάστηκαν από την ημιζυγία ή ομοζυγωτία του Hsf-1. Η αυξημένη εναπόθεση τρανσθυρετίνης στα Ηsf-1 ημίζυγα ζώα σχετίστηκε με αυξημένο πάχος ποδικών εκβλαστήσεων και σπειραματικής βασικής μεμβράνης.Συμπεράσματα H παρουσία του ανθρώπινου μεταλλαγμένου γονιδίου τρανσθυρετίνης (hTTRVal30Met) επιρρεάζει την ημερήσια απέκκριση αλβουμίνης στο παρόν διαγονιδιακό μοντέλο. Οι φορείς του γονιδίου παρουσιάζουν στατιστικά σημαντικά υψηλότερη ημερήσια απέκκριση λευκωματίνης καθώς αυξάνεται η ηλικία τους όταν συγκρίνονται με τους αντίστοιχους μάρτυρες. Τα αρσενικά διαγονιδιακά ποντίκια τα οποία λάμβαναν ραπαμυκίνη είχαν μικρότερη έκταση μεσαγγείου όταν συγκρίνονταν με τα θηλυκά ποντίκια τα οποία λάμβαναν ραπαμυκίνη. Επιπρόσθετα περισσότερα σπειράματα από αρσενικά διαγονιδιακά ποντίκια τα οποία λάμβαναν ραπαμυκίνη είχαν αυξημένη εναπόθεση hTTRVal30Met σε σύγκριση με τα θηλυκά διαγονιδιακά ποντίκια. Ο λόγος bax/bcl-2 παρατηρούταν πιο συχνά αυξημένος σε σπειράματα από θηλυκά διαγονιδιακά ποντίκια απ’ ότι σε σπειράματα αρσενικών διαγονιδιακών ποντικών. Έτσι η ραπαμυκίνη πιθανόν να επάγει διαφορετικές επιδράσεις είτε καταστροφικές είτε ευεργετικές αναλόγως του φύλου. Αυτή η αλληλεπίδραση δεν συνοδεύεται από αύξημένη απέκκριση λευκωματίνης. Οι διαφορετικές περιβαλλοντικές συνθήκες (συνθήκες υψηλού φραγμού –SPF/συνθήκες χαμηλού φραγμού –non-SPF) επιρρεάζουν την σπειραματική εναπόθεση, και την ενδοποδοκυτταρική εντόπιση της ανθρώπινης μεταλλαγμένης τρανσθυρετίνης (hTTRVal30Met). Σε αυτές τις συνθήκες (non-SPF) παρατηρείται αυξημένη ενεργοποίηση της κασπάσης-3. Παράλληλα κάτω από την επίδραση της ημιζυγίας στον Hsf-1, η εναπόθεση hTTRV30M έχει καταστροφικά αποτελέσματα στο πάχος της σπειραματικής βασικής μεμβράνης, στο πάχος των ποδοκυτταρικών ποδικών εκβλαστήσεων και στην σύσταση του λεπτού διαφράγματος χωρίς να επηρεάζει την έκφραση των γονιδίων της νεφρίνης και της ποδοσίνης.Έτσι η νεφρική βλάβη που επάγεται από την εναπόθεση πρό-αμυλοειδικών εναποθέσεων hTTRV30M εξαρτάται από περιβαλλοντικούς καθώς και γονιδιακούς παράγοντες.