Εκτίμηση μυοκαρδιακής αιμάτωσης με ηχωκαρδιογραφία αντίθεσης κατά την διάρκεια φαρμακευτικής δοκιμασίας με χρήση αδενοσίνης: σύγκριση με SPECT-TL201

Abstract

Background: The use of the vasodilating agent adenosine as stressor in conjunction with myocardial contrast echocardiography has not been extensively evaluated in hypertensive patients. Goals: Our aim was to evaluate the diagnostic value of adenosine myocardial contrast echocardiography, in comparison to single-photon emission tomography, with reference to angiographic findings. Study population and methods: Fifty hypertensive subjects, treated with standard anti-hypertensive treatment, were submitted to adenosine stress myocardial contrast echocardiography, adenosine single-photon emission tomography and coronary angiography within a one-month period, without any intervening events. Results: Sensitivity, specificity and accuracy were 87.5%, 88.9%, 88% for myocardial contrast echocardiography and 80%, 94.4%, 85.4% for single-photon emission tomography, respectively (p=NS). The combined evaluation of perfusion defects and wall motion abnormalities during adenosine stress increased non-significantly the sensitivity (90.6%, p=NS) for coronary artery disease detection, but led to substantial decrease in specificity (38.9%, p<0.01) and overall accuracy (72%, p<0.05). In the analysis by coronary territory, it appears that myocardial contrast echocardiography and single-photon emission tomography are both more accurate in detecting lesions of the anterior than of the posterior coronary system; myocardial contrast echocardiography seems to be superior in the left circumflex artery territory. Conclusion: Adenosine myocardial contrast echocardiography shows a trend towards higher sensitivity than single-photon emission tomography in coronary artery disease detection in hypertensive patients – without achieving statistical significance – and similar overall diagnostic accuracy. During adenosine myocardial contrast echocardiography studies, perfusion defects should be evaluated, while concurrent assessment of wall-motion abnormalities may actually reduce the overall accuracy of the echocardiographic study.

Θεωρητικό υπόβαθρο: Η χρήση της αδενοσίνης ως φαρμακευτικού παράγοντα φόρτισης σε συνδυασμό με υπερηχοκαρδιογραφία αντίθεσης για τη μελέτη της μυοκαρδιακής αιμάτωσης (myocardial contrast echocardiography) δεν έχει ερευνηθεί διεξοδικά σε υπερτασικούς ασθενείς. Στόχος: Η αξιολόγηση της διαγνωστικής αξίας της δυναμικής ηχωκαρδιογραφίας με χρήση ηχωαντιθετικών παραγόντων κατά τη φαρμακευτική δοκιμασία φόρτισης με αδενοσίνη, σε σύγκριση με το σπινθηροτομογράφημα αιμάτωσης του μυοκαρδίου, χρησιμοποιώντας ως μέθοδο αναφοράς τη στεφανιαία αρτηριογραφία. Πληθυσμός και μέθοδοι: 50 υπερτασικοί ασθενείς, υπό θεραπεία με τη συνήθη αντι-υπερτασική αγωγή, υποβλήθηκαν σε ηχωκαρδιογραφία αντίθεσης για την εκτίμηση της μυοκαρδιακής αιμάτωσης με φαρμακευτική δοκιμασία με αδενοσίνη καθώς και σε σπινθηροτομογράφημα αιμάτωσης μυοκαρδίου με θάλλιο (SPECT), εντός χρονικού διαστήματος 1 μηνός. Στη συνέχεια υποβλήθηκαν σε στεφανιαία αρτηριογραφία. Αποτελέσματα: Η ευαισθησία, η ειδικότητα και η συνολική ακρίβεια της ηχοκαρδιογραφίας αντίθεσης ήταν 87,5%, 88,9%, 88,0% σε σύγκριση με 80,0%, 94,4%, 85,4% για το SPECT, αντίστοιχα (p=NS). Η συνδυασμένη εκτίμηση των διαταραχών αιμάτωσης και των διαταραχών της τοιχωματικής πάχυνσης κατά τη δοκιμασία φόρτισης με αδενοσίνη αύξησε μη σημαντικά την ευαισθησία (90,6%, p=NS) για την ανίχνευση στεφανιαίας νόσου, αλλά οδήγησε σε σημαντική μείωση της ειδικότητας (38,9%, p<0,01) και της συνολικής ακρίβειας (72,0%, p<0,05). Στην ανάλυση ανά περιοχή στεφανιαίας αιμάτωσης, φαίνεται ότι η ηχωκαρδιογραφία αντίθεσης και το SPECT διαθέτουν μεγάλη ακρίβεια στην ανίχνευση στενώσεων του προσθίου κατιόντα από ό,τι της δεξιάς στεφανιαίας αρτηρίας. Η ηχωκαρδιογραφία αντίθεσης φαίνεται να είναι ανώτερη σε ό,τι αφορά την ανίχνευση στενώσεων της περισπωμένης. Συμπέρασμα: Η μελέτη της μυοκαρδιακής αιμάτωσης με ηχωκαρδιογραφία αντίθεσης με φαρμακευτική δοκιμασία κόπωσης με αδενοσίνη σε υπερτασικούς ασθενείς παρουσιάζει μια στατιστικά μη σημαντική τάση προς μεγαλύτερη ευαισθησία σε σχέση με το SPECT, με τις δύο τεχνικές να παρουσιάζουν ουσιαστικά παραπλήσια συνολική διαγνωστική ακρίβεια. Η ταυτόχρονη εκτίμηση των διαταραχών της συστολικής τοιχωματικής πάχυνσης μπορεί να αυξήσει οριακά την ευαισθησία, αλλά εις βάρος της ειδικότητας και της συνολικής διαγνωστικής ακρίβειας.