Κινητική πρόσληψης οξυγόνου κατά τη διάρκεια εκτέλεσης πρωτοκόλλων για ανάπτυξη αερόβιας ικανότητας σε ποδοσφαιριστές

Abstract

The purpose of this study was to compare and evaluate the extent of aerobic system activation in children and adults during heavy continuous (HC) and long-interval (LI) and short-interval (SI) protocols. Ten young soccer players (age 13.2 ± 0.3 years) and ten adult soccer players (age 21.0 ± 1.6 years) completed a maximum incremental exercise test for the determination of maximum oxygen uptake (VO2max), maximum aerobic velocity (MAV), and maximum heart rate (HRmax). Next, the participants executed three aerobic exercise protocols in a random order: (i) a HC protocol (at 83% of their MAV), (ii) an LI protocol (3 minutes at 95% of MAV with 3 minutes recovery at 35% of MAV) and (iii) an SI protocol (30 seconds at 110% of MAV with 30 seconds at 50% MAV). Heart rate and oxygen consumption were continuously recorded and blood samples were collected for the evaluation of the lactate concentration before and after exercise. The results showed that boys and adults covered longer distance in HC and 3min-3min compared to 30s-30s (p<0.01). There were no significant differences between boys and adults in distance covered in HC. Boys and adults executed same number of runs and covered relatively similar distance in LI, while adults completed significantly more runs and covered significantly greater distance compared to children in SI (p<0.05). In both age groups, significantly higher percentage of VO2max was attained and significantly longer time was spent > 90 and 95% of VO2max in LI vs. both HC and SI protocols (p<0.05); with no differences between HC and SI protocols. In boys, the time spent >80% of VO2max was significantly longer in HC vs. both LI and SI (p<0.05), while in adults no significant differences were observed among the three protocols in time spent >80% of VO2max. Comparisons between boys and adults revealed no significant differences in time spent >90 and 95% of VO2max for all three protocols. However, the time spent >80% of VO2max was significantly longer in boys vs. adults in HC (p<0.05) and in adults vs. boys in SI (p<0.05). In conclusion, all three protocols stimulated to a great exeten the aerobic system. The LI protocol taxed the aerobic system at 90-100% of VO2max for a longer time compared to HC and SI protocols in both age groups. However, for activation of the aerobic system >80% of VO2max the HC protocol allowed longer running time than LI and SI, while in adults all three methods appeared equally effective.Key words: aerobic, training, oxygen consumption, continuous, exercise, interval, intermittent, children, adolescents, soccer, time to exhaustion.

Ο σκοπός της παρούσας έρευνας ήταν η σύγκριση και αξιολόγηση της δραστηριοποίησης του αερόβιου συστήματος σε παιδιά και ενήλικες στη διάρκεια έντονου συνεχόμενου και δύο διαλειμματικών μεθόδων αερόβιας άσκησης, μακρού και μικρού χρόνου. Δέκα νεαροί ποδοσφαιριστές (ηλικίας 13,2 ± 0,3 ετών) και δέκα ενήλικοι ποδοσφαιριστές (ηλικίας 21,0 ± 1,6 ετών) εκτέλεσαν αρχικά μία μέγιστη δοκιμασία προοδευτικά αυξανόμενης έντασης, για τον προσδιορισμό της μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου (VO2max), της μέγιστης αερόβιας ταχύτητας (ΜΑΤ) και της μέγιστης καρδιακής συχνότητας (ΚΣmax). Στη συνέχεια, οι συμμετέχοντες εκτέλεσαν τρία πρωτόκολλα άσκησης: α) ένα πρωτόκολλο συνεχόμενης/σταθερής επιβάρυνσης (στο 83% της ΜΑΤ), β) ένα διαλειμματικό πρωτόκολλο μακρού χρόνου (άσκηση 3 λεπτά στο 95% της ΜΑΤ με ανάληψη 3 λεπτά στο 35% της ΜΑΤ), και γ) ένα διαλειμματικό πρωτόκολλο μικρού χρόνου (άσκηση 30s στο 110% της ΜΑΤ με ανάληψη 30s στο 50% της ΜΑΤ). Στη διάρκεια των πρωτοκόλλων γινόταν συνεχής καταγραφή της καρδιακής συχνότητας και των αναπνευστικών αερίων. Επίσης, πραγματοποιούνταν λήψη σταγόνας αίματος για τον υπολογισμό της συγκέντρωσης γαλακτικού οξέος στο αίμα, πριν και μετά την άσκηση. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι τα παιδιά και οι ενήλικες διένυσαν στατιστικά σημαντικά μεγαλύτερη απόσταση στο συνεχόμενο και στο 3min-3min σε σύγκριση με το 30s-30s (p<0.01). Δε παρατηρήθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ παιδιών και ενηλίκων στην απόσταση που διανύθηκε με το συνεχόμενο. Τα παιδιά και οι ενήλικες διένυσαν περίπου παρόμοια απόσταση και εκτέλεσαν τον ίδιο αριθμό επαναλήψεων στο 3min-3min, ενώ οι οι ενήλικες διένυσαν στατιστικά σημαντικά μεγαλύτερη απόσταση και περισσότερες επαναλήψεις στο 30s-30s σε σύγκριση με τα παιδιά (p<0.05). Στο πρωτόκοκλο 3min-3min επιτεύχθηκε στατιστικά σημαντικά υψηλότερο ποσοστό της VO2max και στατιστικά σημαντικά μεγαλύτερος χρόνος άσκησης > 90% και 95% της VO2max σε σύγκριση με τα άλλα δύο πρωτόκολλα (p<0.05) και στις δύο ηλικιακές ομάδες, ενώ δε παρατηρήθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ του συνεχόμενου και του 30s-30s. Στα παιδιά ο χρόνιος άσκησης >80% VO2max ήταν στατιστικά σημαντικά μεγαλύτερος στο συνεχόμενο σε σύγκριση με τα διαλειμματικά πρωτόκολλα (p<0.05), ενώ στους ενήλικες δε παρατηρήθηκαν στατιστικά σημαντικές διαφορές μεταξύ των πρωτοκόλλων στο χρόνο άσκησης >80% VO2max. Οι ζευγαρωτές συγκρίσεις μεταξύ των παδιών κα ενηλίκων δεν έδειξαν στατιστικά σημαντικές διαφορές στο χρόνο άσκησης > 90% και 95% της VO2max σε κανένα πρωτόκολλο. Όμως, ο χρόνος άσκησης >80% VO2max ήταν στατιστικά σημαντικά μεγαλύτερος στα παιδιά από τους ενήλικες στο συνεχόμενο (p<0.05) και στατιστικά σημαντικά μεγαλύτερος στους ενήλικες από τα παιδιά στο 30s-30s (p<0.05). Συμπερασματικά, και τα τρία πρωτόκολλα δραστηριοποίησαν σε μεγάλο βαθμό το αερόβιο σύστημα παραγωγής ενέργειας. Το διαλειμματικό πρωτόκολο 3min-3min το δραστηριοποίησε σε μαλύτερο βαθμό και για μεγαλύτερο χρόνο στο 90-100% VO2max σε σύγκριση με το συνεχόμενο και το 30s-30s και στις δύο ηλικιακές ομάδες. Όμως για την ενεργοποίηση του αερόβιου μεταβολισμού >80% VO2max, η συνεχόμενη μέθοδος φαίνεται επικρατέστερη για τα παιδιά, ενώ στους ενήλικες και οι τρεις μέθοδοι φαίνονται το ίδιο αποτελεσματικοί.