Η επίδραση της ταχύτητας πρόσληψης υδατανθράκων στη μεταγευματική λιπαιμία και τις ορεξιογόνες και ανορεξιογόνες ορμόνες του πεπτικού σε άτομα με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2

Abstract

Eating rate has recently been in the focus of the scientific community, as eating at a slower pace seems to be related to greater satiety and as a result smaller caloric intake. The aim of the present study was to examine the effect of eating a certain meal with different rates on the postprandial feeling of hunger and satiety, in patients with type 2 diabetes who were on steady medication and had good glycemic control. At the same time, to measure the postprandial levels of glucose, insulin and triglycerides, as well as the levels of the gut peptides that regulate appetite PYY, GLP-1 and ghrelin.Twenty five patients with type 2 diabetes and mean age 63.3 ±7.9 years participated in our study. All of them attended the diabetologic outpatient department of Laiko General Hospital. Their mean duration of diabetes was 5.3 ±3.1 years and mean body mass index 29.1 ±1.1 kg/m2. A test meal of 300 mL ice-cream was consumed in random order in two different sessions by each participant; meal duration was either 5 or 30 minutes. They were also asked to fill in visual analog scales (VAS) every 30 minutes for 180 minutes regarding their subjective feeling of hunger and satiety and blood samples were taken from them for the abovementioned time periods, in order to measure the postprandial levels of glucose, insulin triglycerides and gut peptides. . The area under the curve for the feeling of satiety was statistically, significantly higher and that of hunger lower when the meal was consumed within 30 minutes in comparison to those when eaten within 5 minutes (satiety: 66.6 ±12.8 vs 62.1 ±13.9 mm, p=0.005, hunger: 24.1 ±16.4 vs 26.4 ±20.1 mm, p=0.03). Insulin levels were higher half an hour after ice-cream consumption, when it was eaten within 30 minutes. Those changes were not associated with significant changes at the levels of PYY, GLP-1 or ghrelin.In conclusion, slower eating pace seemed to lead to an increased feeling of satiety and to decrease that of hunger in patients with type 2 diabetes. This was not accompanied by statistically significant differences in GLP-1, PYY, or ghrelin responses. This observation might well be due to the blunted incretin effect in diabetics and the increased fullness be a result of other systems that interfere with appetite, like the serotonin and the endogenous cannabinoid systems, revealing the overall complexity of appetite regulation.

Η ταχύτητα πρόσληψης ενός γεύματος έχει πρόσφατα απασχολήσει την επιστημονική κοινότητα, καθώς φαίνεται πως η αργότερη πρόληψη τροφής σχετίζεται με γρηγορότερο κορεσμό και κατά συνέπεια με μικρότερη θερμιδική πρόσληψη. Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να ερευνηθεί η επίδραση της ταχύτητας πρόσληψης ενός δοκιμαστικού γεύματος επί του αισθήματος της όρεξης σε ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 (ΣΔ2) υπό σταθερή αγωγή με μετφορμίνη και καλή γλυκαιμική ρύθμιση. Ταυτόχρονα, να γίνει μελέτη των μεταγευματικών τιμών γλυκόζης, ινσουλίνης, τριγλυκεριδίων και των ενεχομένων στη ρύθμιση της όρεξης πεπτιδίων του γαστρεντερικού σωλήνα PYY, GLP-1 και γκρελίνης.Για το σκοπό αυτό, στη μελέτη αυτή συμμετείχαν 25 ασθενείς μέσης ηλικίας 63.3 ±7.9 έτη με γνωστό ΣΔ2 υπό σταθερή αγωγή, οι οποίοι παρακολουθούνταν στο Διαβητολογικό Κέντρο του Λαϊκού νοσοκομείου. Η μέση διάρκεια διαβήτη των ασθενών ήταν 5.3 ±3.1 έτη και ο μέσος δείκτης μάζας σώματος 29.1 ±1.1 kg/m2 . Σε δύο διαδοχικές επισκέψεις κατανάλωσαν 300 ml παγωτού με διαφορετικό ρυθμό - είτε 5 είτε 30 λεπτά - και τυχαία σειρά. Ταυτόχρονα συμπλήρωσαν ερωτηματολόγια με κλίμακα οπτικών αναλόγων προ του γεύματος και ανά 30 λεπτά έως 3 ώρες μεταγευματικά, για τον προσδιορισμό του υποκειμενικού αισθήματος πείνας και κορεσμού, ενώ διενεργήθηκαν και αντίστοιχες αιμοληψίες στα παραπάνω διαστήματα. Το μεταγευματικό αίσθημα πείνας ή κορεσμού υπολογίσθηκε ως εμβαδό υπό την καμπύλη, ενώ στάλθηκαν δείγματα για τον υπολογισμό των μεταγευματικών επιπέδων γλυκόζης, ινσουλίνης, τριγλυκεριδίων και των ενεχομένων στη ρύθμιση της όρεξης πεπτιδίων του γαστρεντερικού σωλήνα. Το εμβαδό υπό την καμπύλη για το αίσθημα κορεσμού ήταν στατιστικά σημαντικά μεγαλύτερο και για το αίσθημα πείνας μικρότερο όταν το γεύμα καταναλώθηκε σε 30 λεπτά σε σχέση με την ταχύτερη κατανάλωση εντός 5 λεπτών (κορεσμός: 66.6 ±12.8 έναντι 62.1 ±13.9 mm, p=0.005, πείνα: 24.1 ±16.4 έναντι 26.4 ±20.1 mm, p=0.03). Τα επίπεδα ινσουλίνης ήταν στατιστικά σημαντικά υψηλότερα μισή ώρα μεταγευματικά, όταν αυτό καταναλώθηκε σε 30 λεπτά. Δεν διαπιστώθηκε σημαντική διαφορά στα επίπεδα γλυκόζης, τριγλυκεριδίων, PYY, GLP-1 και γκρελίνης.Σε ό,τι αφορά το GLP-1 ειδικότερα, μία ώρα μετά το γεύμα που καταναλώθηκε εντός τριάντα λεπτών η μέση τιμή ήταν 46 pmol/L έναντι 39 pmol/L όταν αυτό καταναλώθηκε σε πέντε λεπτά, με τη διαφορά αυτή να τείνει αλλά να μην είναι στατιστικά σημαντική (p 0,093). Σημειώνεται πάντως μία απότομη αύξηση των μέσων τιμών των ανορεξιογόνων πεπτιδίων μεταξύ τριάντα και εξήντα λεπτών μετά το γεύμα, όταν αυτό καταναλώθηκε αργά, ενώ και οι υψηλότερες απόλυτες μέσες τιμές διαπιστώθηκαν στην περίπτωση της λήψης του γεύματος με βραδύτερο ρυθμό.Συμπερασματικά, η βραδύτερη πρόσληψη τροφής φαίνεται να οδηγεί σε αυξημένο αίσθημα κορεσμού και μειωμένο αίσθημα πείνας σε ασθενείς με ΣΔ2. Η παρατήρηση αυτή δε δύναται να αποδοθεί σε αλλαγές των PYY, GLP-1 και γκρελίνης. Το υποκειμενικό αυτό αίσθημα μεγαλύτερης πληρότητας μετά την αργότερη κατανάλωση γεύματος δύναται να αποδοθεί σε άλλους παράγοντες, όπως το σύστημα σεροτονίνης και αυτό των ενδογενών κανναβινοειδών, καταδεικνύοντας την πολυπλοκότητα των μηχανισμών που ενέχονται στη ρύθμιση της όρεξης.