Μελέτη της επίδρασης αντισυμφυτικών παραγόντων σε πειραματικές αναστομώσεις εντέρου: πειραματική μελέτη της επίδρασης των αντισυμφυτικών ουσιών icodextrin και hyaluronic acid / carboxymethylcellulose στην αναστολή δημιουργίας μετεγχειρητικών συμφύσεων και στην επούλωση αναστομώσεων λεπτού εντέρου

Abstract

Background: Postoperative adhesions are dynamic regenerating structures associated with peritoneal healing after injury. As they are the leading cause of postoperative bowel obstruction, resorbable anti-adherence barriers are used for their prevention. This study looks into the effect of these biomaterials on the healing of intestinal anastomoses.Material and Methods: Thirty-three New Zealand White rabbits underwent laparotomy, transection of the terminal ileum and creation of an end to end anastomosis. They were randomized in three groups: a control group (n=11); the Icodextrin group (n=11) receiving icodextrin 4% intraperitonealy; the HA/CMC group (n=11) having the anastomosis wrapped with a Hyaluronic Acid/Carboxylmethylcellulose film. All animals were sacrificed on the 7th postoperative day. Macroscopic adhesions were graded on a five-point scale. The strength of the anastomosis was tested by means of the burst pressure and the burst wall tension (BWT). The process of histological anastomosis healing was expressed in a semiquantitative way for the presence of ulceration, reepithelisation, granulation tissue, inflammation, eosinophilic infiltration, serosal inflammation and microscopic adhesions. Results are given as medians with interquartile range.Results: The median adhesion scores were: control 1 (0-3), Icodextrin 0 (0-1), HA/CMC 0 (0-0) [p=0.017 between groups]. The BP did not differ between the groups, however, all except one bowel segments tested burst away from the anastomosis. The median BWT was: control 113 Kdyn/cm (89-123 Kdyn/cm), Icodextrin 70 Kdyn/cm (64-98 Kdyn/cm) and HA/CMC 82 Kdyn/cm (58-96 Kdyn/cm) [p=0.028 between groups]. The macroscopic healing and the histological anastomotic healing score were comparable in all three groups. The multivariate analysis showed that the histological anastomotic healing score affected significantly the adhesion grade (OR=1.92 [95% CI: 1.06-3.47], p=0.032). Also the use of HA/CMC significantly reduced the adhesion grade (OR=0.04 [95% CI: 0.01-0.52], p=0.014).Conclusion: Adhesion formation was inhibited by the materials tested without detrimental effects on the anastomotic healing. Poor anastomotic healing provokes adhesions even in the presence of resorbable anti-adhesion barriers. The adhesion severity is influenced by the anastomotic healing.

Στόχος: Οι μετεγχειρητικές συμφύσεις αποτελούν δυναμικές δομές ιστικής ανάπλασης του περιτοναίου μετά από τραυματισμό. Παράλληλα, όμως, είναι το κύριο αίτιο μετεγχειρητικού αποφρακτικού ειλεού με αποτέλεσμα την ανάγκη χρησιμοποίησης αντισυμφυτικών υλικών για την πρόληψή τους. Η παρούσα μελέτη διερευνά τις συνέπειες της παρεμπόδισης δημιουργίας συμφύσεων, στην επούλωση εντερικών αναστομώσεων.Υλικό και μέθοδος: Τριάντα-τρείς κόνικλοι της φυλής New Zealand White Rabbits υποβλήθηκαν σε λαπαροτομία, διατομή του τελικού ειλεού και διενέργεια τελικο-τελικής αναστόμωσης τελικού ειλεού. Στη συνέχεια τυχαιοποιήθηκαν σε τρεις ομάδες: την ομάδα ελέγχου (n=11), την ομάδα Icodextrin (n=11) όπου τοποθετήθηκε icodextrin 4% ενδοπεριτοναϊκά, και την ομάδα HA/CMC (n=11) όπου η αναστόμωση καλύφθηκε πλήρως με μεμβράνη υαλουρονικού οξέος / καρβοξυμεθυλοκυταρρίνης. Όλα τα πειραματόζωα θυσιάστηκαν την 7η μετεγχειρητική ημέρα. Η παρουσία μετεγχειρητικών συμφύσεων βαθμολογήθηκε σε κλίμακα 5 μονάδων. Η μηχανική ισχύς της αναστόμωσης δοκιμάστηκε με τη μέτρηση της πίεσης διάσπασης (BP) και την τοιχωματική τάση διάσπασης (BWT) του τοιχώματος. Η επούλωση αξιολογήθηκε και βαθμονομήθηκε σε ιστολογικό επίπεδο με ημιποσοτική κλίμακα για την παρουσία έλκους, επανεπιθηλιοποίησης, κοκκιωματώδους ιστού, φλεγμονής, ηωσινοφιλικής αντίδρασης, ορογονίτιδας και μικροσκοπικών συμφύσεων. Τα αποτελέσματα εκφράζονται ως διάμεσοι με το ενδοτεταρτημοριακό τους εύρος.Αποτελέσματα: Ο διάμεσος βαθμός συμφύσεων ήταν: ομάδα ελέγχου 1 (0-3), Icodextrin 0 (0-1), HA/CMC 0 (0-0) [p=0.017]. Η διάμεση BWT ήταν: ομάδα ελέγχου 113 Kdyn/cm (89-123 Kdyn/cm), Icodextrin 70 Kdyn/cm (64-98 Kdyn/cm) και HA/CMC 82 Kdyn/cm (58-96 Kdyn/cm) [p=0.028]. Η διάμεση BP δεν διέφερε στις τρεις ομάδες. Όμως, όλες εκτός από μια από τις αναστομώσεις που δοκιμάστηκαν, διασπάστηκαν σε απόσταση από τη γραμμή της αναστόμωσης. Η μακροσκοπικής και ιστολογική επούλωση των αναστομώσεων ήταν συγκρίσιμη στις τρεις ομάδες. Στην πολυπαραγοντική ανάλυση ο βαθμός ιστολογικής επούλωσης της αναστόμωσης επηρέαζε το βαθμό συμφύσεων (OR=1.92 [95% CI: 1.06-3.47], p=0.032) και η χρήση HA/CMC μείωνε το βαθμό συμφύσεων (OR=0,04 [95% CI: 0,01-0,52], p=0,014).Συμπέρασμα: Τα βιοϋλικά που δοκιμάστηκαν παρεμποδίζουν τη δημιουργία συμφύσεων χωρίς να έχουν αρνητική επίδραση στην επούλωση των αναστομώσεων. Ελλιπής αναστομωτική επούλωση δημιουργεί συμφύσεις ακόμα και αν χρησιμοποιηθούν αντισυμφυτικά υλικά.