Μηχανισμοί του μη θανατηφόρου οξέος εμφράγματος του μυοκαρδίου όψιμα μετά από εμφύτευση stent: ο ρόλος της επαναστένωσης, της θρόμβωσης του stent και της προόδου της στεφανιαίας νόσου

Abstract

Background: The impact of stent restenosis, stent thrombosis, or progression of disease at another site as responsible mechanisms of acute myocardial infarction (AMI) after stent implantation is not clear.Methods: By searching our catheterization laboratory database for a 4-year period, 91 cases of nonfatal AMI at least 1month after stent implantation (32.6% drug-eluting stents) were identified. By detailed comparison of post-AMI with the initial percutaneous coronary intervention angiogram, the mechanism of AMI was analyzed.Results: Acute myocardial infarction was attributed to disease progression at another site in 42(46.2%), stent restenosis in 35(38.4%) and stent thrombosis in 10(11%) cases. The AMI mechanism could be either stent related or disease progression (non-identifiable culprit lesion) in 4 cases (4.4%). The median time from percutaneous coronary intervention to AMI was 27, 19 and 9 months for disease progression at another site, restenosis, and stent thrombosis group, respectively (P = .03). ST-elevation myocardial infarction occurred in 38.1% of the disease progression, in 20% of the restenosis, and in 60% of the stent thrombosis cases (P = .046).Conclusions: In a “real world” population, late after stent implantation, a patient has an almost equal probability to have suffered a nonfatal AMI from either stent restenosis/thrombosis or disease progression at another site. Continuous research efforts are necessary to equally address both stent therapy and disease progression.

Επιστημονικό υπόβαθρο: Η συμμετοχή της επαναστένωσης ή της θρόμβωσης της στεφανιαίας ενδοπροθέσεως (stent), καθώς και της προόδου της στεφανιαίας νόσου σε άλλο σημείο του αγγειακού δικτύου, ως υπεύθυνων μηχανισμών του οξέος εμφράγματος του μυοκαρδίου (ΟΕΜ) μετά την τοποθέτηση stent, δεν είναι αποσαφηνισμένη Μέθοδοι: Μετά από ανασκόπηση της βάσης δεδομένων καταχώρησης ασθενών του αιμοδυναμικού εργαστηρίου για χρονικό διάστημα 4 ετών, συγκεντρώθηκαν 91 περιστατικά μη θανατηφόρου ΟΕΜ, το οποίο επήλθε τουλάχιστον 1 μήνα μετά την εμφύτευση stent (το 32,6% εκ των οποίων ήταν επικαλυμένα με φαρμακευτική ουσία stent-DES). Μετά από λεπτομερή εξέταση σε παράθεση των στεφανιογραφιών αναφοράς –κατά τη διεξαγωγή της πρώτης αγγειοπλαστικής– και των μετεμφραγματικών στεφανιογραφιών, ταυτοποιήθηκε η αγγειογραφική προέλευση του εμφράγματος του μυοκαρδίου. Αποτελέσματα: Το ΟΕΜ αποδόθηκε σε πρόοδο της νόσου σε άλλο σημείο του στεφανιαίου δικτύου σε 42(42.6%), επαναστένωση του stent σε 35(38.4%) και θρόμβωση του stent σε 10(11%) περιπτώσεις. Σε 4(4.4%) περιπτώσεις ο υπεύθυνος μηχανισμός πρόκλησης ΟΕΜ δεν κατέστη δυνατόν να ταυτοποιηθεί. Το διάμεσο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από την αγγειοπλαστική μέχρι το ΟΕΜ ήταν 27, 19 και 9 μήνες σε περίπτωση εξέλιξης της νόσου σε άλλο σημείο, επαναστένωσης και θρόμβωσης του stent αντίστοιχα (P= .03). Οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου με ανάσπαση του ST διαστήματος (ST elevation myocardial infarction –STEMI) παρατηρήθηκε στο 38,1% των περιπτώσεων εξέλιξης της νόσου, στο 20% των περιπτώσεων επαναστένωσης και στο 60% των περιπτώσεων θρόμβωσης του stent (P= .046). Συμπεράσματα: Σε έναν πληθυσμό ασθενών που υποβάλλεται σε αγγειοπλαστική των στεφανιαίων αρτηριών στα πλαίσια της καθημερινής κλινικής πράξης, υπάρχει παρόμοια πιθανότητα για μεταγενέστερο μη-θανατηφόρο ΟΕΜ όψιμα μετά την εμφύτευση του stent λόγω επαναστένωσης/θρόμβωσης του stent και λόγω προόδου της νόσου εκτός της αρχικής βλάβης-στόχου. Περεταίρω μελέτη χρειάζεται όχι μόνο για τις μελλοντικές κλινικές εκδηλώσεις που σχετίζονται με την εμφύτευση stent, αλλά και για τη διερεύνηση του ρόλου της προοδευτικής εξέλιξης της στεφανιαίας νόσου σε άλλα σημεία των στεφανιαίων αγγείων.