Η επίδραση της 17β-οιστραδιόλης, της προγεστερόνης, του αγγειακού ενδοθηλιακού αυξητικού παράγοντα και της λεπτίνης στη διαπερατότητα των εμβρυϊκών υμένων στην κύηση

Abstract

The factors that regulate human fetal membranes transport mechanisms are not known. The aim of this study was to investigate the effect of 17β estradiol, tamoxifen, progesterone, mifepristone, leptin and VEGF on transepithelial electrical resistance (Rte) on human amniochorion. Fetalmembranes from uncomplicated term pregnancies were obtained immediately after vaginal or cesarean deliveries. Intact pieces were mounted as planar sheets separating an Ussing chamber. Progesterone (10'4-1CT7 M), mifepristone (10"4-1(T 8M) and combinations of progesterone plus mifepristone, estradiol (10‘4-10'7 M), tamoxifen (10"4-10'7 M) and combinations of estradiol plus tamoxifen, leptin (1, 10, 20 and 100 ng/ml) and VEGF (1, 5, 10 and 20 ng/ml) were applied to thechampers facing fetal or maternal side of the membranes. RTE was measured before and 1, 5, 10, 15, 20, 25, 30, 45 and 60 minutes after the addition of each solution at 37° C. Rte was calculated in Q.cm2 according to Ohm’s low. Mean (±SEM) basal value of RTe before the application of any substance of all experiments was 29.1 ±0.4 Q.cm2 The net change of RTe (ARTe) in relation tobasal value was calculated in each experiment. Progesterone, mifepristone and their combinations induced a rapid, surge-type increase in RTE at first minute on both sides of the membranes. Estradiol and tamoxifen had a same rapid effect, but their combinations had a smaller effect than the effect of estradiol. Leptin induced an increase when applied to the fetal side, but it had no effect on the maternal side. VEGF altered the Rte- The present results demonstrate that RjEof human fetal membranes increased rapidly in response to hormones. It is possible that changes in RTE may play a role in the control of membranes permeability during pregnancy.

Οι ανθρώπινοι εμβρυϊκοί υμένες, το άμνιο και το χόριο, αποτελούν τον αμνιακό σάκο μέσα στον οποίο περικλείεται το έμβρυο και το αμνιακό υγρό.Η διατήρηση και η ρύθμιση του όγκου και της σύστασης του αμνιακού υγρού είναι καθοριστικής σημασίας για τη συνέχιση της κύησης και την υγεία του εμβρύου. Οι παράγοντες οι οποίοι συμμετέχουν στην ομοιόσταση του αμνιακού υγρού δεν έχουν πλήρως αποσαφηνισθεί. Αν και οι υμένες αποτελούν μία ημιδιαπερατή, πορώδη μεμβράνη, η διακίνηση ύδατος και διαλυτών διαμέσου της παρακυττάριας και της διακυτταρικής οδού μπορεί να ρυθμιστεί από διάφορους παράγοντες. Σκοπός της παρούσης μελέτης ήταν να διερευνήσει την επίδραση ορμονικών παραγόντων στην ηλεκτρική αντίσταση (Rte) ανθρώπινων εμβρυϊκών υμένων. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιήθηκαν ακέραια τμήματα ανθρώπινων εμβρυϊκών υμένων ατό τελειόμηνες φυσιολογικές κυήσεις, τα οποία τοποθετήθηκαν σε μία αντλία τύπου Ussing, όπου οξυγονονόταν συνεχώς με 95% 02 και 5% C02. Με την εν λόγω πειραματική διάταξη μετρήθηκε η αναπτυσσόμενη διαφορά δυναμικού κατά μήκος των υμένων, όταν και από τις δύο πλευρές τους υπήρχε διάλυμα KRBS και με βάση το νόμο του Ohm υπολογίσθηκε η ηλεκτρική αντίσταση των υμένων RTE. Στη συνέχεια μελετήθηκε η επίδραση της οιστραδιόλης (10^-10'7 Μ), της ταμοξιφαίνης (10' 4-10'7 Μ) και του συνδυασμού τους, της προγεστερόνης (10'4-10'7 Μ), της μιφεπριστόνης (10~4-10'8Μ) και του συνδυασμού τους, της λεπτίνης (1, 10, 20 and 100 ng/ml) και του αγγειακού ενδοθηλιακού αυξητικού παράγοντα VEGF (1, 5, 10 και 20 ng/ml) στην RTE. Η RTE υπολογίσθηκε πριν και 1, 5, 10, 15, 20, 25, 30, 45 και 60 λεπτά μετά από την προσθήκη της κάθε ουσίας. Όλες οι μετρήσεις έγιναν στους 37° C. Η τιμή της RTe πριν από τη χορήγηση των υπό μελέτη ουσιών υπολογίσθηκε ότι ήταν 29.1 ±0.4 Ω.οιπ2. Η οιστραδιόλη προκάλεσε αμέσως μετά τη χορήγησή της ταχεία αύξηση της RjE στο 1° λεπτό , όταν προστέθηκε και από τις δύο επιφάνειες των υμένων. Ο ανταγωνιστής ταμοξιφαίνη είχε και αυτός άμεση αγωνιστική δράση όταν χορηγήθηκε μόνος του. Ο συνδυασμός των δύο ουσιών δεν ανέστειλε πλήρως τη δράση της οιστραδιόλης, αλλά επέφερε αποτέλεσμα και στις δύο πλευρές των υμένων. Η προγεστερόνη είχε ανάλογο αποτέλεσμα με την οιστραδιόλη, όπως επίσης, η μιφεπριστόνη και ο συνδυασμός τους, που σε αυτή την περίπτωση το αποτέλεσμά τους ήταν συνεργικό. Η λεπτίνη προκάλεσε και αυτή αύξηση της RTE όταν προστέθηκε στην εμβρυϊκή επιφάνεια των υμένων. Αντίθετα, στη μητρική επιφάνεια δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Ο VEGF μετέβαλε και αυτός την RTE αυξάνοντας την στο 10 λεπτό. Συμπερασματικά, φαίνεται ότι η RTe των ανθρώπινων εμβρυϊκών υμένων επηρεάζεται από την επίδραση των στεροειδών ορμονών, της λεπτίνης και του VEGF. Οι αλλαγές αυτές στην αντίσταση των υμένων in vitro είναι πιθανόν να επηρεάζουν τη διαπερατότητα των υμένων in vivo κατά τη διάρκεια της κύησης.