Μότσαρτ και φωνή: φωνητική τεχνική των τενόρων το δεύτερο μισό του δεκάτου-ογδόου αιώνα

Abstract

Αντικείμενο της παρούσας έρευνας είναι η φωνητική τεχνική των τενόρων του δεύτερου μισoύ του δεκάτου ογδόου αιώνα μέσω της εξέτασης όλων των ρόλων της φωνής τους στην δραματική δημιουργία του Wolfgang Amadeus Mozart και των απόψεων του ίδιου συνθέτη από τα γράμματα του προς τον πατέρα και την αδελφή του, καθώς και από τις προσωπικές του σημειώσεις στα αυτόγραφα του.Η έρευνα χωρίζεται σε δύο μέρη: Στο πρώτο μέρος γίνεται ιστορική ανασκόπηση των οδηγιών και συγγραμμάτων που αφορούν την τεχνική της φωνής των βασικότερων παιδαγωγών και τραγουδιστών της Ευρώπης πριν τον Μότσαρτ, ξεκινώντας από την αναγεννησιακή Ιταλία μέχρι τον γερμανικό κλασικισμό καθώς επίσης και μια αναφορά των απόψεων και της αισθητικής του συνθέτη πάνω στο ίδιο αντικείμενο.Στο δεύτερο μέρος αναφέρονται οι πρώτοι ερμηνευτές-τενόροι των έργων του συνθέτη με διεξοδική ανάλυση κάθε ρόλου από τις όπερές του, αρχής γενομένης με το έργο “Apollo et Hyacinthus” και πρώτο ερμηνευτή τον Mathias Stadler και τελευταίο “Die Zauberflöte” με ερμηνευτή τον Benedickt Schack.Ο Μότσαρτ, ως κατεξοχήν συνθέτης φωνητικής μουσικής, με τις αυξανόμενες φωνητικές αξιώσεις που θέτει, «μεταμορφώνει» και εξελίσσει τον τενόρο από δευτερεύοντα ερμηνευτή σε λυρικό-αισθαντικό εραστή και πρωταγωνιστή.

Zweck dieser Forschung ist die Gesangstechnick der Tenöre der zweiten Hälfte des achtzehnten Jahrhunderts durch die Untersuchung aller Rollen ihrer betreffenden Stimme in der dramatischen Schöpfung von Wolfgang Amadeus Mozart und der Ansichten desselben Komponisten aus den Briefen an seinen Vater und seine Schwester, sowie aus den persönlichen Notizen seiner Autogrammen.Die Forschung besteht aus zwei Teilen: Im ersten Teil wird der Rückblick aller Anweisungen und Schriftwerken über die vor Mozart Gesangstechnick grundlegenden Pädagogen und Sängern Europas, von Italien der Renaissance aus bis zum Deutschen Klassizismus und die darüber Erwähnungen der Ansichten und der Ästhetik des Komponisten berücksichtigt.Im zweiten Teil werden die ersten Tenöre – Interpreter der Opern von Mozart mit einer ausführlichen Analyse jeder Rolle erwähnt, es fängt mit der Oper „Apollo und Hyacinthus“ - erster Interpeter Mathias Stadler - an und schließt mit der „Zauberflöte“ - Interpreter Benedickt Schack.Wolfgang Amadeus Mozart, als besonderer Gesangskomponist, mit den steigenden Anforderungen, die er an der Stimme stellt, «verwandelt» und entwickelt den Tenor aus einem Nebeninterpreter in einem lyrischen sentimentalen Liebhaber und Hauptdarsteller.