Rare earths: China vs the world: a case study in the geopolitics of natural resources in the 21st century

Abstract

The thesis details how “rare earth” elements have been transformed from a simple undervalued resource to being materials of increasingly crucial global economic and strategic importance. Rare earths have become indispensable in the production of renewable energy resources and green technology, in high tech applications, and in the defense industry. Surprisingly, given their widespread use and importance, they have yet to receive adequate attention in the scholarly literature either in terms of the specific features of their production and distribution, or more important, in terms of the role that they play in international relations. My argument aims to fill this gap in current scholarly analyses. In addition, on a more theoretical level, the case of rare earth elements, I would argue, provides a significant and distinctive paradigm of resource competition, one that offers an important and fruitful case study for theories of geopolitical conflict and cooperation. At present, rare earths are subject to domination by China in a way unparalleled in the history of strategic materials. While other strategic resources such as oil have been highly geographically concentrated, the fact that one state alone now holds a near monopoly on production is unprecedented. Furthermore, in the case of oil, the technology both for its extraction and processing has been widespread. In the case of rare earths, the converse holds true. At the moment, and for the foreseeable future, China not only monopolizes 97% of these materials, in a sense becoming and OPEC of one, but it also controls the highly specialized metallurgy and the entire supply chain from mine to market. This gives China a stranglehold over what is a crucial strategic resource of the 21st century for key inputs into the world economy, especially with respect to renewable energy, high tech, and military applications. China, moreover, has not hesitated to use its leverage and monopoly of rare earths for geopolitical ends. Using historical comparanda, with the appropriate caveats, I have examined the strategies that China has followed in the past when approaching problems of acquiring and controlling materials that it views as strategically crucial. I have chosen salt and oil as the appropriate comparanda because each offers a different set of variables that are important for our understanding of the economic and political trajectories of rare earths. My comparisons of China’s approaches to rare earths, and oil are further meant to show not only why in each of these cases a resource became strategically important, but also what kind of outcomes can ensue in the face of further technological innovation. I then present a detailed account of how China came to dominate the industry by design and how other industrial powers have reacted to the PRC’s challenge. Given that rare earths will most likely remain at the center of increasing geopolitical tensions, by looking at the sources of these tensions through a wider historical and theoretical lens I hope to shed light on a complex and increasingly dangerous problem faced by today’s international actors.

Η διατριβή εξετάζει το πως οι σπάνιες γαίες που μέχρι πρότινος αποτελούσαν υποτιμημένα μέταλλα και σε σχέση με την τιμή και σε σχέση με τη στρατηγική τους σημασία, σήμερα αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερη στρατηγική και οικονομική σημασία διεθνώς. Οι σπάνιες γαίες αποτελούν κρίσιμα υλικά στην παραγωγή ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, στις εφαρμογές υψηλής τεχνολογίας, και στα προηγμένα αμυντικά συστήματα. Παραδόξως, και σε σχέση με τη διευρυμένη τους χρήση και σημασία, δεν έχουν επί του παρόντος τύχει της δέουσας προσοχής στην έγκριτη ακαδημαϊκή βιβλιογραφία ούτε σε ότι αφορά τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της παραγωγής και διάθεσής τους ούτε πιο σημαντικά σε σχέση με τον ρόλο που διαδραματίζουν στις διεθνείς σχέσεις. Μέσα από την ανάλυσή μου επιδιώκω να καλύψω αυτό το τρέχων κενό στην έγκριτη, ακαδημαϊκή βιβλιογραφία και ανάλυση. Επιπλέον και σε περισσότερο θεωρητικό επίπεδο, υποστηρίζω ότι η περίπτωση των σπάνιων γαιών αποτελεί ένα κρίσιμο και ιδιαίτερο παράδειγμα resource competition που αποτελεί ένα σημαντικό και πρόσφορο case study (μελέτη περίπτωσης) για τις θεωρίες γεωπολιτικής σύγκρουσης και συνεργασίας. Σήμερα, οι σπάνιες γαίες μονοπωλούνται από την Κίνα σε πρωτοφανή βαθμό στην ιστορία των στρατηγικών υλών. Ενώ άλλες στρατηγικές πηγές όπως το πετρέλαιο είχαν υψηλή γεωγραφική συγκέντρωση, το γεγονός ότι ένα κράτος μόνο του κατέχει σήμερα μια σχεδόν μονοπωλιακή θέση στην εξόρυξη και παραγωγή δεν έχει προηγούμενο. Επιπλέον, στην περίπτωση του πετρελαίου, η τεχνολογία εξόρυξης και κατεργασίας ήταν και παραμένει εξαπλωμένη. Στην περίπτωση των σπάνιων γαιών ισχύει το αντίθετο. Επί του παρόντος και για το προβλέψιμο μέλλον, η Κίνα όχι μόνο μονοπωλεί σε ποσοστό 97% αυτά τα μεταλλεύματα, μετατρεπόμενη υπό μία έννοια σε ΟΠΕΚ του ενός, αλλά ελέγχει και την ιδιαίτερα εξειδικευμένη μεταλλουργία και την αλυσίδα παραγωγής από το ορυχείο στο τελικό προϊόν (control of the supply chain). Η πραγματικότητα αυτή δίνει στην Κίνα απόλυτο έλεγχο, μετατρέποντάς την σε ρυθμιστή της διαχείρισης μιας σειράς στρατηγικών υλικών καθοριστικών για την παραγωγή σημαντικών εφαρμογών υψηλής τεχνολογίας, ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και αμυντικών εφαρμογών. Η Κίνα επιπλέον δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει την μονοπωλιακή της θέση για γεωστρατηγικούς σκοπούς. Χρησιμοποιώντας συγκριτικά ιστορικά στοιχεία, και λαμβάνοντας υπόψη σχετικούς περιορισμούς στις συγκρίσεις αυτές, εξέτασα τους τρόπους με τους οποίους η Κίνα ιστορικά επιλέγει και διαχειρίζεται στρατηγικούς πόρους. Συγκεκριμένα επέλεξα το αλάτι και το πετρέλαιο ως τα πιο κατάλληλα συγκριτικά παραδείγματα διότι καθένα από αυτά προσφέρει μια διαφορετική γκάμα μεταβλητών σημαντικών στην αρτιότερη κατανόηση της πολιτικοοικονομικής εξέλιξης των σπάνιων γαιών. Οι συγκρίσεις που προβάλω σε ότι αφορά την προσέγγιση της Κίνας σε σχέση με τις σπάνιες γαίες, το αλάτι και το πετρέλαιο, θέλουν να καταδείξουν όχι μόνο πως ένα συγκεκριμένο υλικό απέκτησε στρατηγική σημασία αλλά και τι είδους έκβαση μπορεί να έχει η πορεία διαφορετικών υλικών vis-à-vis την ολοένα εξελισσόμενη τεχνολογική καινοτομία. Στη συνέχεια, στο κείμενο περιλαμβάνω μια εκτεταμένη ανάλυση για το πώς η Κίνα έφτασε σήμερα να μονοπωλεί (στο 95-97%) την παραγωγή και πώληση των σπάνιων γαιών στη διεθνή αγορά μετά από προσεκτικό σχεδιασμό, καθώς και τις αντιδράσεις των άλλων μεγάλων βιομηχανικών οικονομιών (ΗΠΑ, ΕΕ, ΙΑΠΩΝΙΑ) απέναντι στην Κινεζική πρόκληση. Δεδομένου ότι οι σπάνιες γαίες θα συνεχίσουν όπως φαίνεται να βρίσκονται στο επίκεντρο γεωπολιτικών εντάσεων, η εξέταση των πηγών αυτών των εντάσεων μέσα από ένα πιο ευρύ ιστορικό και θεωρητικό πρίσμα πιστεύω πως θα ρίξει φως σε ένα σύνθετο και επικίνδυνο νέο κεφάλαιο γεωστρατηγικών προκλήσεων με το οποίο η διεθνής κοινότητα είναι τώρα αντιμέτωπη.