Μελέτη των ελαστικών ιδιοτήτων της αορτής και της συνακόλουθης εμφάνισης υπέρτασης σε νεαρούς ασθενείς με τοποθέτηση θωρακικού ενδαγγειακού μοσχεύματος λόγω τραυματικής ρήξης

Abstract

Introduction: The absence of long-term data, especially concerning youngpatients, may question the widespread use of endovascular treatment forblunt traumatic aortic injury (BTAI). Beyond any technical complications, apoint of interest seems to be the potential interaction between the endograftand the aortic wall. The aortic wall mechanical properties contribute to thecomplex functionality of the thoracic aorta and the arterial blood pressureregulation. This aspect of the aortic function, as a crucial component of thecardiovascular system functional integrity, is possibly deranged by theimplantation of an endograft: up to date experience provide some evidencesupporting this hypothesis, as is the report of severe hypertension followingendovascular repair of BTAI in young patients. Furthermore, clinical, in vivoand in vitro experimental studies have documented an alteration of the aorticwall mechanical properties after a graft or endograft insertion.Objectives: The aim of the study was to determine the incidence ofhypertension in patients suffering from BTAI that were treated with thoracicendovascular aortic repair (TEVAR) and to investigate whether a potentialrelationship between the presence of an endograft and the development ofarterial hypertension may be demonstrated, by evaluating the elasticproperties of the aortic wall.Material and Methods: The data concerning 11 young patients (all men witha mean age of 26.9 years [range: 18-33]) treated with TEVAR for BTAI wereretrospectively collected and analyzed. Pulse wave velocity (PWV), systolicblood pressure (SBP) and pulse pressure (PP) were evaluated and comparedwith those recorded in 11 healthy young individuals matched for age andgender.Results: Nine patients had postoperative arterial hypertension after TEVAR,and four had durable hypertension during the follow-up period (13-66 monthsafter TEVAR). The SBP, the PP, and the PWV of the patients were greatercompared with those of the control group (SBP: 134.1 ± 13.7 vs. 121.36 ± 7.1mm Hg, P=0.016; PP: 60.45 ± 19.42 vs. 44.1 ± 4.37, P=0.020; and PWV:10.41 ± 2.85 vs. 7.45 ± 0.66 m/sec, P=0.006). The patients SI was notsignificantly different compared with that of the control group (SI: 8,14±2,58m/sec vs 6,62±0,77m/sec, p=0.087) The PWV did not correlate withthe endograft diameter and length (ρ=0.439, p=0.205 και ρ=0.350, p=0.321respectively) or the blood pressure in both groups.Conclusions: The implantation of an endograft in descending thoracic aortaalters the elastic aortic properties and the cardiovascular functionality bystiffening the aortic wall and increasing the aortic PWV. Furthermore, youngpatients after TEVAR for BTAI present with increased SBP and PP comparedto healthy controls. A definite causative relation between the increased bloodpressure and the increased aortic PWV could not be demonstrated in thepresent study, mainly due to the small number of patients included and thedocumented interaction between blood pressure and PWV. A systematicrecord of the aortic stiffness (at regular follow-up intervals) in patients treatedwith TEVAR for BTAI is suggested, since the increased aortic PWV has beenidentified as an independent predictor of cardiovascular risk.

Εισαγωγή: Η απουσία καλώς μελετημένων μακροπρόθεσμωναποτελεσμάτων, ιδίως σε νέους ασθενείς, αποτελεί σημείο προβληματισμούπερί την εφαρμογή της ενδαγγειακής μεθόδου στην αντιμετώπιση της ΒΤΑΙ.Πέραν των όποιων, τεχνικής φύσεως επιπλοκών που είναι δυνατό νασυμβούν σε βάθος χρόνου, ερώτημα προς διερεύνηση αποτελεί και ηαλληλεπίδραση του ενδομοσχεύματος με το αορτικό τοίχωμα και την αορτικήφυσιολογία μακροπρόθεσμα. Οι μηχανικές ιδιότητες του θωρακικούτοιχώματος συνεισφέρουν στη σύνθετη λειτουργία της θωρακικής αορτήςκαθώς και στη διαμόρφωση των επιπέδων αρτηριακής πίεσης. Αυτή ακριβώςη λειτουργία της αορτής, ως κρίσιμο τμήμα του καρδιαγγειακού συστήματος,είναι πιθανό να διαταράσσεται σε κάποιο βαθμό από την εμφύτευση τουενδομοσχεύματος: από την έως σήμερα εμπειρία χρήσης ενδαγγειακώνμοσχευμάτων υπάρχουν ενδείξεις προς αυτήν την κατεύθυνση, όπωςαναφορές εμφάνισης σοβαρής αρτηριακής υπέρτασης σε νέους σε ηλικίαασθενείς, αμέσως μετά την εμφύτευση μοσχεύματος. Αλλά και κλινικέςέρευνες, καθώς και πειραματικές μελέτες, in vivo και in vitro, επισημαίνουνμεταβολές των ελαστικών ιδιοτήτων της αορτής από την παρεμβολήκλασσικών μοσχευμάτων ή ενδομοσχευμάτων.Σκοπός: Σκοπός της μελέτης είναι η διερεύνηση της συχνότητας εμφάνισηςαρτηριακής υπέρτασης σε ασθενείς με κλειστή κάκωση θωρακικής αορτής(blunt traumatic aortic injury – ΒΤΑΙ) που αντιμετωπίσθηκαν με ενδαγγειακήμέθοδο (thoracic endovascular aortic repair – TEVAR), καθώς και ηεξακρίβωση πιθανούς σχέσης της αρτηριακής υπέρτασης με την παρουσίατου ενδομοσχεύματος, μέσω της αξιολόγησης των ελαστικών ιδιοτήτων τηςαορτής, όπως αυτές διαμορφώνονται από την παρουσία του ενδαγγειακούμοσχεύματος.Υλικό – Μέθοδος: Ανευρέθησαν και αναλύθηκαν τα δεδομένα νοσηλείας 11ασθενών (όλοι άνδρες, μέσης ηλικίας 26,9 ετών [εύρος: 18-33]) οι οποίοι είχαναντιμετωπισθεί με TEVAR για ΒΤΑΙ. Ακολούθησε αξιολόγηση των ελαστικώνιδιοτήτων της αορτής με τη μέτρηση της ταχύτητας μετάδοσης του σφυγμικούκύματος (pulse wave velocity – PWV). Επίσης, μετρήθηκε η αρτηριακή πίεση(συστολική αρτηριακή πίεση – ΣΑΠ και πίεση παλμού – ΠΠ) και ο δείκτης μάζας σώματος (body mass index – ΒΜΙ). Τέλος, καταγράφηκε η περιφερικήκυματομορφή του όγκου παλμού και υπολογίστηκε ο δείκτης σκληρίας(stiffness index – SI) Τα ευρήματα συγκρίθηκαν με αντίστοιχες μετρήσεις σευγιείς μάρτυρες, ίδιας ηλικιακής κατανομής και συγκρίσιμων σωματομετρικώνχαρακτηριστικών.Αποτελέσματα: Εννέα ασθενείς παρουσίασαν αρτηριακή υπέρταση κατά τηδιάρκεια της νοσηλείας, ενώ οι 4 εξ’αυτών παρέμειναν υπερτασικοί (μεμεμονωμένη συστολική υπέρταση) και κατά το χρόνο διενέργειας τωνμετρήσεων της μελέτης (13-66 μήνες μετά την επέμβαση). Η ηλικία και ο ΒΜΙήταν συγκρίσιμοι μεταξύ της ομάδος των ασθενών και της ομάδος τωνμαρτύρων. Η ΣΑΠ, η ΠΠ και η PWV ήταν μεγαλύτερες στους ασθενείς σεσύγκριση με τους μάρτυρες (ΣΑΠ:134,1±13,7mmHg έναντι 121,36±7,1mmHg,p=0.016, ΠΠ:60,45±19,42mmHg έναντι 44,1±4,37mmHg, p=0.02,PWV:10,4±2,85m/sec έναντι 7,45±0,66m/sec, p=0.006). Ο SI δεν εμφάνισεστατιστικώς σημαντική διαφορά μεταξύ των δυο ομάδων (SI: 8,14±2,58m/secστους ασθενείς έναντι 6,62±0,77m/sec στους μάρτυρες, p=0.087). Η PWV δενεμφάνισε σημαντική συσχέτιση με τη διάμετρο και το μήκος τουενδομοσχεύματος (ρ=0.439, p=0.205 και ρ=0.350, p=0.321 αντιστοίχως).Επίσης, δεν αναδείχθηκε στατιστικά σημαντική συσχέτιση μεταξύ της PWV καιτων τιμών ΑΠ (ΣΑΠ, ΔΑΠ, ΠΠ) ή της ηλικίας, τόσο στους ασθενείς όσο καιστους μάρτυρες.Συμπεράσματα - Προτάσεις: Η παρουσία ενδομοσχεύματος στην κατιούσαθωρακική αορτή επηρεάζει τις ελαστικές ιδιότητες της αορτής και τηλειτουργικότητα του καρδιαγγειακού συστήματος, προκαλώντας σκλήρυνσητου αορτικού τοιχώματος και αύξηση της αορτικής PWV. Επιπροσθέτως,νεαρής ηλικίας ασθενείς μετά από ενδαγγειακή διόρθωση τραυματικής ρήξηςτης κατιούσας αορτής εμφανίζουν υψηλότερα επίπεδα ΣΑΠ και ΠΠ σεσύγκριση με υγιείς μάρτυρες. Η ακριβής αιτιολογική σχέση μεταξύ τηςαυξημένης αυτής αρτηριακής πίεσης και της αυξημένης αορτικής PWV δεδύναται να προσδιορισθεί στην παρούσα μελέτη, λόγω κυρίως του μικρούαριθμού συμμετεχόντων αλλά και της τεκμηριωμένα αμφίδρομης σχέσηςμεταξύ αρτηριακής υπέρτασης και PWV. Θεωρείται σκόπιμη η συστηματικήκαταγραφή και παρακολούθηση της αορτικής δυσκαμψίας (στα πλαίσια του τακτικού follow-up) σε ασθενείς μετά από ενδαγγειακή αντιμετώπισητραυματικής ρήξης κατιούσας αορτής, καθώς η αυξημένη αορτική PWV έχειαναγνωριστεί ως ανεξάρτητος προγνωστικός δείκτης καρδιαγγειακούκινδύνου.