The relationship between psychological belonging, student performance and organisational culture in Greek primary education

Abstract

The present PhD thesis focuses on examining the relationship between psychological belonging, student performance and organisational culture in Greek Primary Education. In a globalised society with Greece facing the consequences of the economic crisis it is of crucial importance to reveal if and how feelings of 'belonging' and 'inclusion' are connected with the way that school children experience school. Underperformance and specific aspects of disruptive behaviour in schools are strongly connected with feelings of 'belonging' that young students experience. The thesis will address the following core questions; how do young people experience school and what are young people learning at school (beyond the academic curriculum)? The literature review, both of institutional texts and relative studies revealed that there is another kind of learning occurring in schools; young people are not only learning the curriculum in the classroom but they are also learning from the organizational process they are experiencing in the whole school since this organisational process is also part of the pedagogy of schooling. The school is an organisation; indeed it is the first organization we have a formal relationship with and remains so during the most formative years of our life. In fact the classroom is itself a mini-organisation in which motivation, communication and relationships apply. In this context, a multi-level research and interpretive approach was adopted in attempting to analyze the organizational process young people experience in order to develop our understanding of how it affects their well-being and school identity. There were four research methods used: a meta-synthesis of the literature, interviews with school teachers, self-report questionnaires from both students and teachers and analyses of children's drawings. Based on the research data used, it was revealed that the content of the curriculum is not the only thing people learn at school but they also learn from the organizational processes they experience. The interviews of Primary and Secondary teachers verified this reality as the memories of almost all of the teachers as adults related to the process they experienced and not the content they learnt. In fact the teachers stated that the organisational experiences they had in school taught them a lot more than the curriculum and this particular experience had more of an impact on them than the content. Moreover, all of the four research methods that were used, revealed that school is where people learn how organisations and their processes actually work, how to belong to, and form protective groups, how to lead, how to deal with authority, what motivates people and how people control people. Furthermore young students learn what social status means in an organization, which are 'acceptable' and 'unacceptable' kinds of behavior, which are the models of success and failure and how inclusion and exclusion are used to project values as well as what roles they should take in a school, and what kind of student is valued and not valued. Most importantly of all, the understanding of organizational behavioral norms and the sense the learner's role, and value, in the organizational life of the school offer safety, security and a place in the organisation for all children. All in all, the most important parameter, which emerged through the findings of the research, is that it is about time that we view the school, as a learning community by recognizing that participation, success, inclusivity and collaboration are important values and ideals that are molded from many different sources. The implications of this thesis are that we need to take a broader look at what schools actually 'do'. An engaging curriculum that fosters a symbiotic integration of head, heart, and hands has the potential to go beyond 'teaching/learning' initiatives. The difference though, is that in this new school the young learners will be able to grasp all these opportunities so as to become actively involved in the process of learning, exploring, discussing, designing, reflecting and refining. By extending education beyond the classroom and into the community, through innovation, teacher training, cultural development, and collaboration with all the members of the school community, the type of education offered in the 21st-century can and will support a collaborative learning environment which in turn will respond to the ongoing societal challenges. Finally, such an approach represents an integrated response to the tangle knot that is school.

Η παρούσα διδακτορική διατριβή επικεντρώνεται στην εξέταση της σχέσης μεταξύ του ψυχολογικού ανήκειν, τις επιδόσεις των μαθητών και της οργανωσιακής κουλτούρας στην ελληνική Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία με την Ελλάδα να αντιμετωπίζει τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, είναι ζωτικής σημασίας να διερευνηθεί εάν και κατά πόσο τα συναισθήματα του «ανήκειν» και της «ένταξης» συνδέονται με τον τρόπο με τον οποίο οι μαθητές βιώνουν το σχολείο. Οι χαμηλές επιδόσεις και συγκεκριμένες πτυχές ανάρμοστης συμπεριφοράς στα σχολεία είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τα συναισθήματα του «ανήκειν» στη σχολική κοινότητα. Η διατριβή θα ασχοληθεί με τα ακόλουθα ερωτήματα: Πώς οι νέοι μαθητές βιώνουν τη σχολική εμπειρία και τι είναι αυτό που οι νέοι άνθρωποι μαθαίνουν στο σχολείο (πέρα από το ακαδημαϊκό πρόγραμμα σπουδών); Η ανασκόπηση της βιβλιογραφίας, τόσο των θεσμικών κειμένων όσο και των σχετικών μελετών έδειξαν ότι υπάρχει ένα άλλο είδος της μάθησης που συμβαίνουν στα σχολεία. Οι νέοι μαθαίνουν όχι μόνο από το πρόγραμμα σπουδών στην τάξη, αλλά επίσης από την οργανωσιακή διαδικασία που βιώνουν σε όλο το σχολείο δεδομένου ότι αυτή η οργανωσιακή διαδικασία είναι επίσης μέρος της παιδαγωγικής της σχολικής εκπαίδευσης. Το σχολείο είναι ένας οργανισμός. Πράγματι είναι ο πρώτος οργανισμός με τον οποίο έχουμε μια επίσημη σχέση και παραμένει έτσι κατά τη διάρκεια όλων των χρόνων της ζωής μας. Στην πραγματικότητα, η τάξη είναι η ίδια ένας μικρο-οργανισμός μέσα στον οποίο αναπτύσσονται κίνητρα, επικοινωνία και σχέσεις. Σε αυτό το πλαίσιο, μια πολυεπίπεδη έρευνα και μία ερμηνευτική προσέγγιση υιοθετήθηκε στην προσπάθεια να αναλύσει την οργανωσιακή διαδικασία που οι νέοι μαθητές βιώνουν προκειμένου να αναπτύξει την κατανόηση μας για το πώς επηρεάζει την ευημερία και τη σχολική τους ταυτότητα. Τέσσερις ερευνητικές μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν: μία μετα-σύνθεση της βιβλιογραφίας, συνεντεύξεις με εκπαιδευτικούς του σχολείου, ερωτηματολόγια σε μαθητές και στους εκπαιδευτικούς τους και αναλύσεις ζωγραφιών από τους μαθητές. Με βάση τα δεδομένα που χρησιμοποιήθηκαν στην έρευνα, διαπιστώθηκε ότι το περιεχόμενο του προγράμματος σπουδών δεν είναι το μόνο πράγμα που οι άνθρωποι μαθαίνουν στο σχολείο, αλλά επίσης μαθαίνουν από τις οργανωσιακές διαδικασίες που βιώνουν. Οι συνεντεύξεις σε εκπαιδευτικούς της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης επαλήθευσαν αυτή την πραγματικότητα, καθώς οι μνήμες από το σύνολο σχεδόν των εκπαιδευτικών ως ενηλίκων, σχετίζονται με τη διαδικασία που βίωσαν και όχι το περιεχόμενο που έμαθαν. Στην πραγματικότητα, οι εκπαιδευτικοί δήλωσαν ότι οι οργανωσιακές εμπειρίες που είχαν στο σχολείο τους δίδαξαν πολλά περισσότερα από το πρόγραμμα σπουδών και η συγκεκριμένη εμπειρία είχε μεγαλύτερο αντίκτυπο σε αυτούς από το περιεχόμενο. Επιπλέον, το σύνολο των τεσσάρων ερευνητικών μεθόδων που χρησιμοποιήθηκαν, αποκάλυψε ότι το σχολείο είναι ο χώρος όπου οι άνθρωποι να μάθουν πώς οι οργανώσεις και οι διαδικασίες τους λειτουργούν πραγματικά, πώς να ανήκουν, και να σχηματίσουν προστατευτικές ομάδες, πώς να καθοδηγούν, πώς να ασκούν εξουσία, τι είναι αυτό που παρακινεί τους ανθρώπους και πώς οι άνθρωποι ελέγχουν τους ανθρώπους. Επιπλέον, οι μαθητές μαθαίνουν τι σημαίνει κοινωνική θέση σε έναν οργανισμό, ποια είναι «αποδεκτά» και «μη αποδεκτά» είδη συμπεριφοράς, ποια είναι τα μοντέλα της επιτυχίας και της αποτυχίας καθώς και τι ρόλο θα έπρεπε να έχουν σε ένα σχολείο, και τι είδους μαθητής εκτιμάται ή όχι. Το πιο σημαντικό απ’ όλα όμως είναι η κατανόηση των οργανωσιακών κανόνων συμπεριφοράς και η έννοια του ρόλου του μαθητή στην οργανωσιακή ζωή του σχολείου καθώς και η ασφάλεια και η θέση στο σχολείο ως οργανισμό για όλα τα παιδιά. Συνολικά, η πιο σημαντική παράμετρος, η οποία προέκυψε μέσα από τα ευρήματα της έρευνας, είναι ότι πρέπει το σχολείο να αποτελέσει μια μαθησιακή κοινότητα αναγνωρίζοντας ότι η συμμετοχή, η επιτυχία, και η συνεργασία είναι σημαντικές αξίες και ιδανικά που προέρχονται από πολλές διαφορετικές πηγές. Οι επιπτώσεις αυτής της διατριβής επικεντρώνονται στο ότι πρέπει να ρίξουμε μια πιο ευρύτερη ματιά στο τι πραγματικά μπορούμε να «κάνουμε» και να βιώσουμε μέσα στη σχολική κοινότητα.. Ένα ελκυστικό πρόγραμμα σπουδών που προωθεί μια συμβιωτική ολοκλήρωση της νόησης και της καρδιάς έχει τη δυνατότητα να αναπτύξει νέες πρωτοβουλίες «διδασκαλίας/μάθησης». Η διαφορά όμως, είναι ότι σε αυτό το νέο σχολείο οι νέοι μαθητές θα είναι σε θέση να κατανοήσουν όλες αυτές τις ευκαιρίες, έτσι ώστε να συμμετέχουν ενεργά στη διαδικασία της μάθησης, την εξερεύνηση, τη συζήτηση και το σχεδιασμό. Με την επέκταση της εκπαίδευσης πέρα από την τάξη και στην κοινότητα, μέσω της καινοτομίας, της κατάρτισης το)ν εκπαιδευτικών, την πολιτιστική ανάπτυξη και τη συνεργασία με όλα τα μέλη της σχολικής κοινότητας, το είδος της εκπαίδευσης που προσφέρεται στον 21ο αιώνα μπορεί και θα υποστηρίξει ένα συνεργατικό περιβάλλον μάθησης που με τη σειρά του θα ανταποκριθεί στις τρέχουσες κοινωνικές προκλήσεις. Τέλος, μια τέτοια προσέγγιση αποτελεί μια ολοκληρωμένη απάντηση στον οργανισμό που λέγεται σχολείο.