Μελέτη ενδοκυττάριου ασβεστίου, πρωτεϊνών οξείας φάσης και κυτταροκινών σε οικογένειες ατόμων με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2

Abstract

The great increase in the prevalence of type 2 diabetes nowadays, makes urgent the need of preventing the syndrome by revealing its pathophysiologic mechanisms. The present study deals with two theories for the pathogenesis of type 2 diabetes. The first one comprises of the so called “ionic theory” and involves changes in the concentration of intracellular ions, and particularly calcium in the decrease of insulin release from b-cells and the decreased hormone’s action in the peripheral organs. The second theory hypothesized that mild subclinical inflammatory reaction, even in the precursor stages of the disease, is responsible for the insulin resistance and the apoptosis of the b-cell with subsequent reduction of the insulin secretion. Aim of the present study was to investigate the presence of the so called “low grade inflammation” and the possible changes in the concentrations of the intracellular calcium in patients with newly diagnosed diabetes and in persons with genetic predisposition. Farther goal was to investigate the possible use of these factors as markers for the prediction of future development of type 2 diabetes. The study included three groups. The first one included healthy volunteers, the 2nd one included 1st degree relatives of diabetic patients, while the 3rd group included newly diagnosed diabetic patients. In our study intracellular calcium (Cai), high sensitive interleukin 6 (hsIL6), high sensitive c reactive protein (hsCRP), plasminogen activator inhibitor type 1 (PAI-1) and type II soluble receptor of tumor necrosis factor type a (sTNFaRII) were measured. The measurement of Cai was conducted with the method of atomic spectroscopy, while all the other parameters were measured with Elisa. From the statistical analysis of the results statistical significant differences arised for all the parameters between diabetics and the other groups. On the other hand, between control group and offspring statistical significant differences were found only in the levels of Cai and PAI-1. So the existence of subclinical inflammation in diabetic patients is confirmed. The differences in the concentration of Cai and PAI-1 between offspring and healthy persons indicates an endogenous molecular defect inside the cells, which leads in failure to maintain the necessary ion concentration and that changes of the fibrinolytic system are the most early detected, implicating a link between diabetes and coagulation system. According to all the above, PAI-1 and Cai might be used in the prediction and the balance of the danger of developing in people with family history for the disease.

Η μεγάλη αύξηση του επιπολασμού του σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 στην εποχή μας καθιστά αναγκαία την πρόληψη του συνδρόμου μέσα από την κατανόηση των παθοφυσιολογικών μηχανισμών της νόσου. Η παρούσα διατριβή ασχολείται με δυο θεωρίες παθογένεσης του διαβήτη τύπου 2. Η πρώτη είναι η λεγόμενη ιοντική θεωρία που εμπλέκει μεταβολές στις συγκεντρώσεις των ενδοκυττάριων ιόντων και κυρίως του ασβεστίου στην ανεπαρκή έκκριση ινσουλίνης από τα β-κύτταρα και στη μειωμένη δράση της ορμόνης στα περιφερικά όργανα στόχους. Η δεύτερη θεωρία υποστηρίζει ότι υποκλινική φλεγμονή είναι υπεύθυνη, ακόμη και στα πρόδρομα στάδια της νόσου για τη δημιουργία ινσουλινοαντίστασης και την απόπτωση των β-κυττάρων. Σκοπός της μελέτης ήταν να διερευνήσει την παρουσία της λεγόμενης «χαμηλού βαθμού φλεγμονής» και των μεταβολών στη συγκέντρωση του ενδοκυττάριου ασβεστίου σε άτομα με πρωτοεμφανιζόμενο διαβήτη και σε άτομα με κληρονομική προδιάθεση εμφάνισης της νόσου. Απώτερος στόχος είναι η χρήση κάποιων από τις μετρούμενες παραμέτρους ως δείκτες για την εκτίμηση του μελλοντικού κινδύνου εμφάνισης της νόσου. Η μελέτη συμπεριέλαβε τρεις ομάδες ασθενών: υγιείς, 1ου βαθμού απογόνους διαβητικών, και πρόσφατα διαγνωσθέντες διαβητικούς ασθενείς. Έγινε μέτρηση του ενδοκυττάριου ασβεστίου (Cai) σε ερυθρά, του διαλυτού τύπου 2 υποδοχέα του παράγοντα νέκρωσης του όγκου τύπου α (sTNFRII), της υψηλής ευαισθησίας ιντερλευκίνης 6 (hsIL6), της υψηλής ευαισθησίας C αντιδρώσα πρωτεΐνη (hsCRP) και τον αναστολέα του ενεργοποιητή του πλασμινογόνου τύπου1 (PAI-1). Η μέτρηση του ασβεστίου έγινε με τη μέθοδο της ατομικής απορρόφησης ενώ των υπολοίπων με ανοσοενζυμικό προσδιορισμό. Από τη στατιστική ανάλυση προέκυψαν στατιστικές διαφορές σε όλους σχεδόν τους δείκτες μεταξύ των διαβητικών και των άλλων ομάδων, ενώ μεταξύ των απογόνων και των υγιών διαπιστώθηκε στατιστικά σημαντική διαφορά μόνο στη σύγκριση των επιπέδων του ασβεστίου και του αναστολέα. Συνεπώς επιβεβαιώνεται η «υποκλινική φλεγμονή» στους διαβητικούς. Οι διαφορές στις συγκεντρώσεις του ασβεστίου και του αναστολέα μεταξύ της ομάδας των απογόνων και των υγιών αναδεικνύουν την ύπαρξη μοριακών μειονεκτημάτων στη διακίνηση του ασβεστίου και πρόωρες διαταραχές στο σύστημα ινωδόλυσης. Επομένως ο αναστολέας του ενεργοποιητή του πλασμινογόνου και το ενδοκυττάριο ασβέστιο σε ερυθρά θα μπορούσαν πιθανώς να χρησιμοποιηθούν σαν δείκτες για τη στάθμιση του κινδύνου εμφάνισης σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2 σε άτομα με επιβαρημένο οικογενειακό ιστορικό.