Η αξιολόγηση ως παράγοντας βελτίωσης της ποιότητας του εκπαιδευτικού έργου: διεθνείς τάσεις, εθνικές πολιτικές και σχολική πράξη

Abstract

The study aims to examine and interpret the absence of evaluation of the educational procedure in primary and secondary education in Greece, focusing in the 1982-2007 quarter century. In order to fulfill this goal, it opts for a qualitative/bibliographic as well as comparative research mostly dealing with the evaluation of the educational personnel. The comparative logic of this research is manifested through examining the evolution of the educational policies in other countries (England, Germany, Sweden) and observing the formation of international tendencies on the subject as influenced by the policy of great organizations (OECD, UNESCO, The European Union) regarding the research’s results/conclusions, the following were deemed as reasons for the current state of the Greek education. A) Distrust towards the state-evaluator mostly being expressed by the teachers’ trade unions. B) Cultural issues absence of negotiatory culture, “underdog culture” and the “uncertaintly avoidance”.

Η εργασία αυτή επιδιώκει να εξετάσει την απουσία εκπαιδευτικής αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου στα πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια σχολεία στην Ελλάδα, επικεντρωνόμενη στην εικοσιπενταετία 1982-2007. Επιλέγεται μια ποιοτική/βιβλιογραφική και συγκριτική έρευνα ασχολούμενη στο μεγαλύτερο μέρος της με την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού προσωπικού. Η συγκριτική λογική της έρευνας εκφράζεται με την εξέταση των εξελίξεων πολιτικών αξιολόγησης σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και την παρακολούθηση της διαμόρφωσης των διεθνών τάσεων επί του θέματος όπως αυτές επηρεάστηκαν από την πολιτική μεγάλων διεθνών οργανισμών (ΟΟΣΑ, UNESCO, Ευρωπαϊκή Ένωση). Στα αποτελέσματα/συμπεράσματα της έρευνας, ως λόγοι για την υπάρχουσα κατάσταση στην ελληνική εκπαίδευση θεωρήθηκαν: α) Η δυσπιστία προς το κράτος-αξιολογητή εκδηλούμενη κυρίως από τις συνδικαλιστικές ομοσπονδίες, β) Θέματα κουλτούρας ή απουσία κουλτούρας διαπραγμάτευσης, η «κουλτούρα του αδικημένου» και η «αποφυγή αβεβαιότητας».