Studio della metodologia dell'insegnamento della lingua italiana come lingua straniera in Grecia

Abstract

The aim of the present thesis was the study of synchronic method of teaching the Italian language in Greece in both public and private institutions. It is based on the structure defined in Common European Framework of Reference for Languages (2002) which provides for the identification of a specific number of variables (texts, grammar, vocabulary, culture strategies, evaluation, teaching rules, work organization, language used and errors connection). It has been used to gain insight into the second language teaching communicative approach that was the expected behavioral methodology. Within this theoretical framework it was possible to detect a degree of internal consistency in language teaching. This was supported by the following observations: a) the gap identified in the second language teaching literature about this feature, b) the belief that this approach didactically speaking is consistent with the need to avoid an eclectic mix of teaching practices not based on a unified and coherent foundation, c) to ensure effective teaching centered on successful learning. This hypothesis has been verified by comparing teachers’ theoretical approach with the tools used and the adopted pedagogy. The degree of inconsistency detected in teaching Italian as a second language has allowed for the formulation of certain hypotheses. On the one hand there is a need for more specific research on the issues raised by this study on the other it draws attention to the need for rethinking not only teacher training but the university curricula as well.

Σκοπός της διατριβής ήταν η μελέτη της μεθοδολογίας της διδασκαλίας της ιταλικής γλώσσας ως ξένης γλώσσας στην Ελλάδα σε δημόσια και ιδιωτικά ιδρύματα. Η θεωρητική υπόθεση που εξετάστηκε ήταν ο βαθμός συνάφειας της διδασκαλίας της ξένης γλώσσας με την επικοινωνιακή προσέγγιση διδασκαλίας που ήταν και η αναμενόμενη συμπεριφορική μεθοδολογία. Η επαλήθευση της προαναφερθείσας υπόθεσης υπαγορεύτηκε από: α) το βιβλιογραφικό κενό στη γλωσσοδιδακτική λογοτεχνία σχετικά με την έννοια της εσωτερικής συνάφειας της διδασκαλίας, β) την πεποίθηση ότι η εσωτερική συνάφεια της διδασκαλίας δεν είναι μόνο μια αφηρημένη έννοια αλλά συμβάλλει στην αποτελεσματικότητα της διδασκαλίας. Οι μεταβλητές που εξετάστηκαν (κείμενα, γραμματική, λεξιλόγιο, πολιτισμός, στρατηγικές εκμάθησης, αξιολόγηση, ρολόι των διδασκόντων, οργάνωση της τάξης, διόρθωση λαθών και χρήση γλώσσας) καθορίστηκαν με βάση το Κοινό Ευρωπαϊκό Πλαίσιο Αναφοράς για τη Γλώσσα. Ο έλεγχος της συνάφειας έγινε με μια αντιπαράθεση μεταξύ των μεθοδολογικών προθέσεων που ενστερνίστηκαν οι διάφοροι διδάσκοντες των εργαλείων που υιοθετήθηκαν (γλωσσικά εγχειρίδια) και της ίδιας της διδασκαλίας. Η παρουσία ασυνεπειών και ανακολουθιών στη διδασκαλία της ιταλικής ως ξένης γλώσσας που βρέθηκε σε αυτήν τη μελέτη μπορεί να γίνει η αφορμή για μεγαλύτερη εμβάθυνση προκειμένου να προσδιοριστούν καλύτερα τα σημαντικότερα προβλήματα της εκπαίδευσης. Από την άλλη μεριά γίνεται φανερό ότι η εκπαίδευση των διδασκόντων πριν την ανάληψη των καθηκόντων τους αλλά κυρίως κατά τη διάρκεια αυτών θα πρέπει να αναγνωριστεί ως άμεση προτεραιότητα της δια βίου εκπαίδευσής τους.