Η περί κτιστού και ακτίστου διδασκαλία της έκτης Οικουμενικής Συνόδου

Abstract

We examine, in this thesis, through the analytical method the created-Uncreated relationship in the dogmatical teaching of Sixth Ecumenical Council. The relationship is based on the Christological doctrine of this council, which validates the believe of church about the human energy and will in Christ. First of all, we examine the monothelete theory and we conclude that it is unable to support a positive relationship of created-Uncreated. Secondly, we examine the Christological titles “One of the Economy” and “One of the Trinity” and present the dynamic content of them in the relationship of created-Uncreated. Thirdly, we explicate the Christological terminology of the Father’s Uses, the Letters of pope Agatho and Sophronius of Jerusalem, the synodical documents and Definition of faith. We study terms like Hypostatic Union, soul, kenosis, eternality-temporalily, Oneness of God, double consubstantiality of Christ. Fourthly, we focus on the soteriological content of the created-Uncreated relationship by examining terms like “perichoresis”, “condescension”, “restoration”, “theosis”. The examination of this issues leads to the conclusion that the created-Uncreated relationship is determined as the “synergeia” of the attributes of the two natures in Christ. Consequently, the salvation is achieved by the synergeia of human action and the grace of God.

Η παρούσα διατριβή, μέσω της αναλυτικής μεθόδου, εξετάζει τη σχέση κτιστού-Ακτίστου με βάση τη δογματική διδασκαλία της Έκτης Οικουμενικής Συνόδου. Η σχέση αυτή εδράζεται στη Χριστολογική θέση της Συνόδου, η οποία επικυρώνει την πίστη της Εκκλησίας για την ανθρώπινη ενέργεια και θέληση του Χριστού. Αρχικά εξετάζει τη Μονοθελητική θεωρία και συμπεραίνει την αδυναμία της να υποστηρίξει μία λειτουργική σχέση κτιστού-Ακτίστου. Δεύτερον, εξετάζει τους Χριστολογικούς τίτλους “Εἷς της Οικονομίας” και “Εἷς της Τριάδος” και παρουσιάζει τη δυναμική του περιεχομένου τους πάνω στο ζήτημα της σχέσης κτιστού-Ακτίστου. Τρίτον αναλύει τη Χριστολογική ορολογία των Πατερικών Χρήσσων, των επιστολών του πάπα Αγάθωνα και του Σωφρονίου Ιεροσολύμων, των κειμένων που συνέταξε η Σύνοδος και του Συνοδικού Όρου. Μελετώνται οι όροι “καθ’ υπόστασιν ένωσις”, ψυχή, “κένωσις”, “Ἀϊδιότητα”, χρονικότητα, “ενικότητα του Θεού”, διπλή Ομοουσιότητα του Χριστού. Τέταρτο, επεξεργάζεται τη σχέση κτιστού-Ακτίστου στη Σωτηριολογική προέκτασή της μέσω της εξέτασης των όρων “περιχώρηση”, “συγκατάβαση”, “αποκατάσταση”, “θέωση”. Η ανάλυση των θεμάτων αυτών οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η σχέση κτιστού-Ακτίστου προσδιορίζεται ως “συνέργεια” των ιδιοτήτων των δύο φύσεων “έν Χριστῷ” και κατ’ ακολουθίαν ως συνέργεια του θείου και του ανθρωπίνου παράγοντος στη σωτηρία του ανθρώπου.