Διερεύνηση της έκφρασης των μορίων pRb-E2F σε πειραματικό μοντέλο (ξένο μόσχευμα) υπερπλασίας: σημασία στην καρκινογένεση

Abstract

Aim: The current PhD thesis aims at unraveling whether the pRb-E2F pathway is disrupted in preneoplastic lesions. Material & Methods: We used three specimens originating from human skin xenografts, that were induced to become hyperplastic by subcutaneous injections of adenoviral vectors expressing growth factors. Immunochistochemistry against Ki-67 marker was used for the evaluation of the Proliferation Index. The apoptotic index was examined with TUNEL assay. We examined the pRb-E2F circuit by evaluating the immunohistochemistry score of the following proteins: E2F1, E2F2 and the two forms of retinoblastoma protein; the hypophosphorylated and the hyperphosphorylated one. Results: We observed increased expression of the hyperphosphorylated form of retinoblastoma, along with elevated levels of E2F1 and E2F2 in the specimens with hyperplasia, in contrast to negative controls. Additionally, the skin xenografts induced to hyperplasia exhibited increased proliferation and apoptotic indices. Discussion: The pRb-E2F pathway is disrupted in preneoplastic lesions. This is in agreement with the fact that in hyperplasia the tissue homeostasis is disrupted due to increased cell proliferation and elevated levels of apoptosis. The understanding of the molecular pathways that are disrupted in preneoplastic lesions may have beneficial effects both in early diagnosis of several forms of cancer, as well as in the discovery of targeted therapeutic tools against many malignancies.

Σκοπός: Η παρούσα διατριβή αποσκοπεί να εξετάσει εάν το δίκτυο pRb-Ε2F διαταράσσεται στις προκαρκινικές αλλοιώσεις. Υλικό: Για την επίτευξη του σκοπού της μελέτης χρησιμοποιήθηκαν τρεις πειραματικά προκληθείσες δερματικές υπερπλασίες σε ξενομοσχεύματα στα οποία χορηγήθηκαν με τη βοήθεια φορέων γονίδια που κωδικοποιούν αυξητικούς παράγοντες. Μέθοδοι: Οι κινητικές παράμετροι, δείκτης πολλαπλασιασμού και βαθμός απόπτωσης μελετήθηκαν, με την χρήση in situ τεχνικών. Με την βοήθεια της ανοσοϊστοχημείας, έναντι της πρωτεΐνης Κi-67, μελετήσαμε το βαθμό πολλαπλασιασμού. Ο βαθμός απόπτωσης εξετάσθηκε με τη τεχνική TUNEL. H μελέτη του δικτύου pRb-Ε2F έγινε με τη βοήθεια της ανασοϊστοχημείας, όπου χρησιμοποιήθηκαν αντισώματα έναντι των ακόλουθων πρωτεϊνών: της μη φωσφορυλιωμένης πρωτεΐνης του ρετινοβλαστώματος, της υπερφωσφορυλιωμένης πρωτεΐνης του ρετινοβλαστώματος, της πρωτεΐνης E2F1 και της πρωτεΐνης E2F2. Αποτελέσματα: Στις πειραματικές νεοπλασίες εμφανίζεται μία καθολική και μαζική υπερέκφραση της φωσφορυλιωμένης μορφής της πρωτεΐνης του ρετινοβλαστώματος (phospho-pRb) και των μεταγραφικών παραγόντων E2F-1 και E2F-2 συγκριτικά με τους ιστούς-μάρτυρες. Όσον αφορά τις κινητικές παραμέτρους, στις επαγώμενες με αυξητικούς παράγοντες νεοπλασίες υπάρχει αύξηση του κυτταρικού πολλαπλασιασμού και αύξηση του βαθμού απόπτωσης, στοιχεία τα οποία συμφωνούν με την παρατηρούμενη διαταραχή του δικτύου pRb-Ε2F. Συμπεράσματα: To δίκτυο pRb-E2F διαταράσσεται πρώιμα στις κακοήθειες, ήδη από την υπερπλασία. Το γεγονός αυτό συνάδει με την παρατηρούμενη διαταραχή της κυτταρικής ομοιοστασίας, λόγω αύξησης του κυτταρικού πολλαπλασιασμού και του βαθμού απόπτωσης, που παρατηρείται στο στάδιο της υπερπλασίας. Η γνώση των μοριακών μονοπατιών που διαταράσσονται νωρίς κατά την εξέλιξη των κακοηθειών μπορεί να παρέχει σημαντικά οφέλη τόσο στη πρώιμη διάγνωση όσο και στην αποτελεσματικότερη θεραπευτική αντιμετώπιση των νεοπλασιών.