Η συμβολή τεχνικών αναλγησίας συνεχούς έγχυσης στην αντιμετώπιση του μετεγχειρητικού πόνου σε επεμβάσεις αντικατάστασης ανευρύσματος κοιλιακής αορτής

Abstract

We evaluated the analgesic effect of continuous incisional infusion of ropivacaine with or without clonidine in patients who underwent abdominal aortic aneurysm repair during the first 48 h postoperatively.This prospective, blind, randomized study recruited 52 ASA 2-3 adult patients who underwent abdominal aortic aneurysm repair under standardized surgical (same surgical team) and anaesthetic technique (propofol/N20/cis- atracurium). Intraoperative analgesia was maintained with remifentanil infusion (0.1-1.0 γ/kg/min). Thirty min before the end of operation the patients were primed with iv morphine 0.2 mg/kg and an infiltration of 40 ml of an analgesic solution was performed across the incisional wound subcutaneous tissue. Afterwards a catheter was positioned along the incisional wound subcutaneous tissue facing cephalally and a 48 h continuous infusion (10 ml/h) of an analgesic solution was started after the end of the operation.Postoperatively (0 - 30 min) boluses of morphine 2.5 mg iv were given at predetermined intervals of 5 min in order to achieve a visual analogue scale (VAS) pain score (0-10) of <3 at rest. Postoperatively (30 min - 48 h) all patients were given a standardized PCA morphine iv (concentration 1 mg/ml, bolus 1 mg, lock out 10 min) in order to achieve a VAS pain score of <3 at rest. Thirteen patients were randomly allocated in each of four studied groups according to the content of the analgesic solution which was chosen either for wound subcutaneous infiltration or for continuous postoperative subcutaneous infusion: group A, infiltration and infusion with normal saline; group B, infiltration with ropivacaine 2 mg/ml and infusion with normal saline; group C, infiltration and infusion with ropivacaine 2 mg/ml; group D, infiltration and infusion with a mixture of ropivacaine 2 mg/ml and clonidinel .2 y/ml. 71Postoperatively (30 min, 6 h, 12 h, 24 h and 48 h) were recorded the morphine consumption, the pain score at rest, the blood pressure, the heart rate, the respiratory rate and the presence of nausea and/or vomiting. The mobilization time was also recorded. Comparability of patient data was checked using a one-way ANOVA test for numerical variables and x2-test or Fisher's exact test, as appropriate for nominal variables. In all cases P< 0.05 was considered as significant. The demographic and haemodynamic parameters, the respiratory rate, as well as the incidence of nausea/vomiting and the mobilization time were similar in all groups. The combination of wound infiltration (40 ml) and continuous postoperative subcutaneous infusion (10 ml/h) with a mixture of ropivacaine 2 mg/ml and clonidine 1.2 γ/ml reduced very significantly the morphine consumption and the pain score at rest after the first postoperative 12 h in patients who underwent abdominal aortic aneurysm repair. Wound infiltration when combined with subcutaneous infusion of ropivacaine alone proved similarly beneficial only after the first postoperative day. Our study was not able to prove that incisional analgesia offered any significant advantage in the morphine consumption and the pain score at rest during the first 12 h postoperatively.

Αξιολογήθηκε η αποτελεσματικότητα της μετεγχειρητικής αναλγησίας μετά από αντικατάσταση ανευρύσματος κοιλιακής αορτής σε ασθενείς που υποβλήθηκαν σε τοπική διήθηση, που ακολουθήθηκε όμως και από συνεχή έγχυση κατά μήκος του χειρουργικού τραύματος, με διάλυμα ενός σχετικά νέου και μειωμένης τοξικότητας τοπικού αναισθητικού (ροπιβακαϊνη) με ή χωρίς α-2 αγωνιστή (κλονιδίνη).Προοπτική τυφλή τυχαιοποιημένη μελέτη σε 52 ασθενείς, φυσικής κατάστασης κατά ASA 2 ή 3 που υποβλήθηκαν σε εκλεκτική αντικατάσταση ανευρύσματος κοιλιακής αορτής με την ίδια τεχνική γενικής αναισθησίας (προποφόλη/ρεμιφεντανίλη/οίε-ατρακούριου/υποξείδιο αζώτου και μορφίνη0.2 mg/kg ενδοφλέβια 30 min πριν από το τέλος της επέμβασης). Μετά την σύγκλειση του περιτοναίου και της απονεύρωσης γινόταν υποδόρια τοπική διήθηση 40 ml_ αναλγητικού διαλύματος σε όλο το μήκος του χειρουργικού τραύματος. Στη συνέχεια τοποθετούνταν λεπτός διάτρητος καθετήρας πάνω στην απονεύρωση, ακολουθούσε σύγκλειση του υποδόριου λίπους με συνεχή ραφή και ο λεπτός καθετήρας εξέρχονταν από το τραύμα με αντιστόμιο, όπου και συνδέονταν με συσκευή συνεχούς έγχυσης αναλγητικού διαλύματος με ρυθμό 10 mL/h για 48 h. Οι ασθενείς τυχαιοποιημένα χωρίσθηκαν σε τέσσερις ισοδύναμες ομάδες (η=13) ως εξής: ομάδα Α= τοπική διήθηση και συνεχής έγχυση με φυσιολογικό ορό, ομάδα Β= τοπική διήθηση με ροπιβακαϊνη 2 mg/mL και συνεχή έγχυση με φυσιολογικό ορό, ομάδα Γ= τοπική διήθηση και συνεχής έγχυση με ροπιβακαϊνη 2 mg/mL, ομάδα Δ= τοπική διήθηση και συνεχής έγχυση με μίγμα ροπιβακαϊνης 2 mg/mL και κλονιδίνης 1.2 γ/ mL.Στην άμεση μετεγχειρητική περίοδο (0-30 min) χορηγούνταν ανά 5 min εφάπαξ δόσεις μορφίνης ΕΦ 2.5 mg, μέχρις ότου ένταση του πόνου ηρεμίας σύμφωνα με τη δεκάβαθμη οπτική αναλογική κλίμακα (visual analogue scale, VAS 0-10) να είναι < 3. Στη συνέχεια, όλοι οι ασθενείς συνδέονταν με ενδοφλέβια αντλία μετεγχειρητικής αναλγησίας ελεγχόμενης από τον ασθενή (μορφίνη 1 mg/mL, εφάπαξ δόση 1 mg, lockout 10 min), ώστε η ένταση του πόνου ηρεμίας (VAS 0-10) να είναι < 3. Αξιολογήθηκε η αποτελεσματικότητα της μετεγχειρητικής αναλγησίας μετά από αντικατάσταση ανευρύσματος κοιλιακής αορτής σε ασθενείς που υποβλήθηκαν σε τοπική διήθηση, που ακολουθήθηκε όμως και από συνεχή έγχυση κατά μήκος του χειρουργικού τραύματος, με διάλυμα ενός σχετικά νέου και μειωμένης τοξικότητας τοπικού αναισθητικού (ροπιβακαϊνη) με ή χωρίς α-2 αγωνιστή (κλονιδίνη).Προοπτική τυφλή τυχαιοποιημένη μελέτη σε 52 ασθενείς, φυσικής κατάστασης κατά ASA 2 ή 3 που υποβλήθηκαν σε εκλεκτική αντικατάσταση ανευρύσματος κοιλιακής αορτής με την ίδια τεχνική γενικής αναισθησίας (προποφόλη/ρεμιφεντανίλη/οίε-ατρακούριου/υποξείδιο αζώτου και μορφίνη0.2 mg/kg ενδοφλέβια 30 min πριν από το τέλος της επέμβασης). Μετά την σύγκλειση του περιτοναίου και της απονεύρωσης γινόταν υποδόρια τοπική διήθηση 40 ml_ αναλγητικού διαλύματος σε όλο το μήκος του χειρουργικού τραύματος. Στη συνέχεια τοποθετούνταν λεπτός διάτρητος καθετήρας πάνω στην απονεύρωση, ακολουθούσε σύγκλειση του υποδόριου λίπους με συνεχή ραφή και ο λεπτός καθετήρας εξέρχονταν από το τραύμα με αντιστόμιο, όπου και συνδέονταν με συσκευή συνεχούς έγχυσης αναλγητικού διαλύματος με ρυθμό 10 mL/h για 48 h. Οι ασθενείς τυχαιοποιημένα χωρίσθηκαν σε τέσσερις ισοδύναμες ομάδες (η=13) ως εξής: ομάδα Α= τοπική διήθηση και συνεχής έγχυση με φυσιολογικό ορό, ομάδα Β= τοπική διήθηση με ροπιβακαϊνη 2 mg/mL και συνεχή έγχυση με φυσιολογικό ορό, ομάδα Γ= τοπική διήθηση και συνεχής έγχυση με ροπιβακαϊνη 2 mg/mL, ομάδα Δ= τοπική διήθηση και συνεχής έγχυση με μίγμα ροπιβακαϊνης 2 mg/mL και κλονιδίνης 1.2 γ/ mL.Στην άμεση μετεγχειρητική περίοδο (0-30 min) χορηγούνταν ανά 5 min εφάπαξ δόσεις μορφίνης ΕΦ 2.5 mg, μέχρις ότου ένταση του πόνου ηρεμίας σύμφωνα με τη δεκάβαθμη οπτική αναλογική κλίμακα (visual analogue scale, VAS 0-10) να είναι < 3. Στη συνέχεια, όλοι οι ασθενείς συνδέονταν με ενδοφλέβια αντλία μετεγχειρητικής αναλγησίας ελεγχόμενης από τον ασθενή (μορφίνη 1 mg/mL, εφάπαξ δόση 1 mg, lockout 10 min), ώστε η ένταση του πόνου ηρεμίας (VAS 0-10) να είναι < 3. Αξιολογήθηκε η αποτελεσματικότητα της μετεγχειρητικής αναλγησίας μετά από αντικατάσταση ανευρύσματος κοιλιακής αορτής σε ασθενείς που υποβλήθηκαν σε τοπική διήθηση, που ακολουθήθηκε όμως και από συνεχή έγχυση κατά μήκος του χειρουργικού τραύματος, με διάλυμα ενός σχετικά νέου και μειωμένης τοξικότητας τοπικού αναισθητικού (ροπιβακαϊνη) με ή χωρίς α-2 αγωνιστή (κλονιδίνη).Προοπτική τυφλή τυχαιοποιημένη μελέτη σε 52 ασθενείς, φυσικής κατάστασης κατά ASA 2 ή 3 που υποβλήθηκαν σε εκλεκτική αντικατάσταση ανευρύσματος κοιλιακής αορτής με την ίδια τεχνική γενικής αναισθησίας (προποφόλη/ρεμιφεντανίλη/οίε-ατρακούριου/υποξείδιο αζώτου και μορφίνη0.2 mg/kg ενδοφλέβια 30 min πριν από το τέλος της επέμβασης). Μετά την σύγκλειση του περιτοναίου και της απονεύρωσης γινόταν υποδόρια τοπική διήθηση 40 ml_ αναλγητικού διαλύματος σε όλο το μήκος του χειρουργικού τραύματος. Στη συνέχεια τοποθετούνταν λεπτός διάτρητος καθετήρας πάνω στην απονεύρωση, ακολουθούσε σύγκλειση του υποδόριου λίπους με συνεχή ραφή και ο λεπτός καθετήρας εξέρχονταν από το τραύμα με αντιστόμιο, όπου και συνδέονταν με συσκευή συνεχούς έγχυσης αναλγητικού διαλύματος με ρυθμό 10 mL/h για 48 h. Οι ασθενείς τυχαιοποιημένα χωρίσθηκαν σε τέσσερις ισοδύναμες ομάδες (η=13) ως εξής: ομάδα Α= τοπική διήθηση και συνεχής έγχυση με φυσιολογικό ορό, ομάδα Β= τοπική διήθηση με ροπιβακαϊνη 2 mg/mL και συνεχή έγχυση με φυσιολογικό ορό, ομάδα Γ= τοπική διήθηση και συνεχής έγχυση με ροπιβακαϊνη 2 mg/mL, ομάδα Δ= τοπική διήθηση και συνεχής έγχυση με μίγμα ροπιβακαϊνης 2 mg/mL και κλονιδίνης 1.2 γ/ mL.Στην άμεση μετεγχειρητική περίοδο (0-30 min) χορηγούνταν ανά 5 min εφάπαξ δόσεις μορφίνης ΕΦ 2.5 mg, μέχρις ότου ένταση του πόνου ηρεμίας σύμφωνα με τη δεκάβαθμη οπτική αναλογική κλίμακα (visual analogue scale, VAS 0-10) να είναι < 3. Στη συνέχεια, όλοι οι ασθενείς συνδέονταν με ενδοφλέβια αντλία μετεγχειρητικής αναλγησίας ελεγχόμενης από τον ασθενή (μορφίνη 1 mg/mL, εφάπαξ δόση 1 mg, lockout 10 min), ώστε η ένταση του πόνου ηρεμίας (VAS 0-10) να είναι < 3.