Η επίδραση της ορμονικής θεραπείας, της ραλοξιφαίνης και της τιβολόνης στη μαστογραφική πυκνότητα: συσχέτιση με τα ενδογενή στεροειδή του φύλου, τα λιπίδια του πλάσματος και τον ινσουλινομιμητικό αυξητικό παράγοντα (IGF)

Abstract

Objectives: To evaluate the effect of three distinct combined hormone replacement therapy regimens (estrogens and progestins) raloxifene and tibolone, on mammographic breast density and its correlation with endogenous sex hormones, plasm fats and insulin-like growth factor in postmenopausal women. Methods: Two hundred and sixty-eight postmenopausal women, were studied prospectively. Women with an intact uterus were randomly allocated either to 17b-estradiol 1mg plus drospirenone 2mg, 17b-estradiol 1mg plus norethisterone acetate 0,5mg, 17b-estradiol 2mg plus norethisterone acetate 1mg, tibolone 2,5mg/day, or raloxifene hcl 60mg/day. Twenty-seven women served as the control group. Treatment was continuous and the study period lasted for 12 months. Women received a baseline mammogram before commencing therapy and a repeat mammogram at the end of the study period. Results: Mean FSH decreased and mean 17b-estradiol increased significantly in both groups. Lean individuals has statistically significant higher increments of FAI and specifically FEI compared to overweight subjects. No association was detected between serum sex hormones or IGF-1 and mammography scores. Conclusions: Our study suggests that hormone replacement therapy may suspend breast involution but does not increase breast density in the majority of patients. In most patients raloxifene and tibolone are not likely to interfere with mammogram interpretation.

Σκοπός: Να αξιολογήσουμε την επίδραση τριών διαφορετικών δοσολογικών σχημάτων (οιστρογόνου και προγεστερόνης) Ο.Θ., της ραλοξιφαίνης και της τιβολόνης στη μαστογραφική απεικόνιση της πυκνότητας του μαστού και να την συσχετίσουμε με τα ενδογενή στεροειδή του φύλου, τα λιπίδια πλάσματος και τον ινσουλινομιμητικό αυξητικό παράγοντα (IGF-1). Μέθοδος: Στη μελέτη μας, εξετάστηκαν 268 μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες. Η διάρκεια της μελέτης ήταν 12 μήνες και οι γυναίκες υποβλήθηκαν σε μαστογραφία αναφοράς και σε επαναληπτική μαστογραφία στο τέλος της θεραπείας. Αποτελέσματα-Συμπεράσματα: Καμία γυναίκα από την ομάδα ελέγχου δεν παρουσίασε αύξηση στη μαστογραφική απεικόνιση της πυκνότητας του μαστού. Η μελέτη μας έδειξε ότι η Ο.Θ. ίσως αναστέλλει την υποστροφή του μαστικού αδένα, αλλά δεν προκαλεί αύξηση της πυκνότητάς του στις περισσότερες ασθενείς. Σε ένα μικρό ποσοστό γυναικών υπήρξε αύξηση της πυκνότητας και αυτό είχε να κάνει με τη χρησιμοποιούμενη δοσολογία της Ο.Θ. Η ραλοξιφαίνη και η τιβολόνη δεν επιδρούν στην ερμηνεία της μαστογραφίας. Τα προγεσταγόνα ανάλογα με τη δοσολογία και τις φαρμακοκινητικές τους ιδιότητες, μπορεί να διαφέρουν ως προς την επίδρασή τους, στην πυκνότητα του μαστού. Ο μεταβολισμός των λιπιδίων επηρεάζει τη μαστογραφική απεικόνιση και παρατηρούμε ότι στις υπέρβαρες εμμηνοπαυσιακές γυναίκες υπάρχει αυξημένη πυκνότητα μαστού, σε αντίθεση με τις αδύνατες εμμηνοπαυσιακές γυναίκες. Τα επίπεδα του IGF-1 δεν παρουσίασαν μεταβολή και επίσης δεν επέδρασαν στη μαστογραφική απεικόνιση.