Η αντιμετώπιση του μετεγχειρητικού πόνου μετά από ριζική προστατεκτομή με τη χορήγηση μη στερινοειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων

Abstract

Purpose: The systematic use of non-steroidal anti-inflammatory drugs (NSAIDs) immediately after open radical retropubic prostatectomy (RRP) is often avoided because of their anticoagulant effect and potential hemorrhagic complications. Our aim was to assess the efficacy and safety of NSAIDs administered after RRP. Materials and Methods: One hundred patients undergoing open RRP by one surgeon were divided randomly and prospectively into two groups of 50 patients each receiving systematically either an NSAID (lornoxicam) or paracetamol for postoperative analgesia. Opiates were administered if needed for breakthrough pain. Parameters potentially correlated with postoperative bleeding such as pre- and post-op hemoglobin (Hb) differences, estimated blood loss (EBL), number of transfusions and drain output were recorded. Furthermore the degree of pain was assessed daily by the visual analog scale (VAS) score until discharge from hospital. Results: After procedures with similar EBLs, postoperative bleeding was not more in the NSAIDs group, as evidenced by similar transfusion rates (p£1), similar postoperative haemoglobin (Hb) values (p>0.05) and Hb drop after the procedure. No patient required re-exploration for bleeding while drain output when elevated was never attributed to postoperative bleeding. Pain control as evaluated by the visual analog pain score was adequate with the use of NSAIDs and not statistically different from the non-NSAIDs group during the 1st, 4th and onwards postoperative days. Pain control with lornoxicam was even better on the 2nd and 3rd postoperative days (p?0.05). Conclusions: NSAIDs administered after open RRP are safe and effective. They do not increase the risk for bleeding and offer adequate analgesia.

Σκοπός: Η συστηματική χορήγηση μη στερινοειδών αντιφλεγμονοδών φαρμάκων (ΜΣΑΦ) μετά από οπισθοηβική ριζική προστατεκτομή (RRP) συνήθως αποφεύγεται λόγω της αντιαιμοπεταλιακής τους δράσης και της πιθανότητας αιμορραγικών επιπλοκών. Ο σκοπός μας ήταν να αξιολογηθεί η αποτελεσματικότητα και η ασφάλεια χορήγησης ΜΣΑΦ μετά από RRP. Υλικό και Μέθοδος: Εκατό ασθενείς υποβλήθηκαν σε ανοικτή RRP από ένα χειρουργό και κατανεμήθηκαν τυχαία και προοπτικά σε 2 ομάδες των 50 ασθενών. Στη μια ομάδα χορηγήθηκε συστηματικά ΜΣΑΦ (λορνοξικάμη) ενώ στην άλλη παρακεταμόλη ως μετεγχειρητική αναλγησία. Επί εντόνου άλγους χορηγήθηκαν επιπλέον οπιοειδή. Έγινε καταγραφή των παραμέτρων που σχετίζονταν με πιθανή μετεγχειρητική αιμορραγία όπως η προεγχειρητική και μετεγχειρητική διαφορά στην αιμοσφαιρίνη (Hb) αίματος, η εκτιμώμενη διεγχειρητική απώλεια αίματος (EBL), ο αριθμός των φιαλών αίματος που μεταγγίστηκαν και η ποσότητα του υγρού των παροχετεύσεων. Ο βαθμός του πόνου καταγράφηκε καθημερινά με τη βαθμίδα οπτικού αναλόγου μέχρι την έξοδο από το νοσοκομείο. Αποτελέσματα: Οι επεμβάσεις είχαν παρόμοια EBL και η μετεγχειρητική αιμορραγία δεν διέφερε στην ομάδα του ΜΣΑΦ όπως αποδεικνύεται και από τον παρόμοιο αριθμό μεταγγίσεων (p£1) τις παρόμοιες τιμές αιμοσφαιρίνης καθώς και τον παρόμοιο ρυθμό ελάττωσής της μετεγχειρητικά. Κανένας ασθενής δεν χρειάστηκε επανεπέμβαση εξαιτίας αιμορραγίας ενώ σε καμία περίπτωση που η ποσότητα του υγρού των παροχετεύσεων ήταν αυξημένη δεν οφειλόταν σε αιμορραγία. Ο βαθμός του πόνου δεν διέφερε μεταξύ των 2 ομάδων κατά την 1η, 4η και τις επόμενες μετεγχειρητικές ημέρες αλλά ήταν μικρότερος κατά την 2η και 3η μετεγχειρητική ημέρα για την ομάδα της λορνοξικάμης (p?0.05). Συμπέρασμα: Η χορήγηση των ΜΣΑΦ μετά από ανοικτή RRP είναι ασφαλής και αποτελεσματική. Φαίνεται ότι δεν αυξάνουν τον κίνδυνο αιμορραγίας και προσφέρουν αποτελεσματική αναλγησία.