Los tiempos del pasado del indicativo en espanol y en griego moderno

Abstract

El objetivo de este trabajo ha sido establecer una comparacion entre los tiempos del pasado del indicativo en espanol y el griego moderno. Como base de contraste se ha usado el Modelo Vectorial de la Temporalidad, desarrollado en un principio por Rojo en 1974 y elaborado por Rojo & Veiga en 1999 en la "Gramatica Descriptiva de la Lengua Espanola" de la RAE. Desde esta perspectiva, hemos comprobado que la Temporalidad, junto con las categorias generales de Dislocacion Temporal, es capaz de explicar todos los usos de los tiempos verbales en ambos idiomas; las correspondencias establecidas entre los dos paradigmas (tanto en cuanto a los usos rectos, como los usos dislocados) se revelan muy llamativas, siendo observada la mayor divergencia en el ambito del Perfecto, debido a la asimetrica trascendencia de la categoria del aspecto gramatical en los dos idiomas.

Στόχος αυτής της εργασίας ήταν η σύγκριση των παρελθοντικών χρόνων της Οριστικής στα Ισπανικά και τα Νέα Ελληνικά. Ως βάση της ανάλυσης χρησιμοποιήθηκε το Διανυσματικό Μοντέλο της Χρονικότητας, όπως αναπτύχθηκε αρχικά από τον Rojo το 1974 και εξελίχθηκε από τους Rojo & Veiga το 1999 στην «Περιγραφική Γραμματικής της Ισπανικής Γλώσσας» ("Gramatica Descriptiva de la Lengua Espanola") της Ισπανικής Βασιλικής Ακαδημίας (RAE). Υπό αυτό το πρίσμα, διαπιστώσαμε ότι η Χρονικότητα, μαζί με τις γενικές κατηγορίες της Χρονικής Μετατόπισης, δύναται να εξηγήσει όλες τις χρήσεις των ρηματικών χρόνων και στις δύο γλώσσες. Έτσι, καταγράψαμε σημαντικές αντιστοιχίες ανάμεσα στα δύο παραδείγματα (τόσον όσον αφορά τις ορθές όσο και τις μετατοπισμένες χρήσεις των χρόνων), ενώ οι μεγαλύτερες αποκλίσεις καταγράφονται στο πεδίο του Παρακειμένου, εξαιτίας της ασύμμετρης σημασίας που αποδίδεται στην κατηγορία του γραμματικού ποιού ενεργείας στις δύο γλώσσες.