Public-private wage differentials

Abstract

The aim of this thesis is to investigate wage differentials between the public and the private sector. My motivation is based on the fact that equally productive employees are often better paid in the public than in the private sector. According to the empirical literature, this phenomenon exists in the majority of the countries around the world. Authors attribute wage differentials to different maximization problems that these two sectors face. Also, they recognize the crucial role of unions in the wage setting process as well as the impact on wages of the different structures, namely, the temporary character of jobs in the private sector and the permanent in the public sector. However, this literature does not postulate any explicit theoretical hypothesis of how wages are set. In the present thesis, I consider a model that incorporates all the above observations and I explain theoretically wage differentials. I assume that there are two sectors, the public and the private sector. Each sector is represented by one firm, the public and the private firm. Each firm bargains the wage with the union that represents employees of the same sector. The bargaining process takes place independently and simultaneously for each firm. Each firm continues to choose the number of workers it wishes to employ once wages have been determined by the bargaining process. The model is extended in two periods and I examine two cases. In the first, wages are bargained once at the whole game and in the second wages are re-bargained. The basic conclusion of this research is that the wage differentials are formed in favor of the public sector and there are two reasons for this. The first one is that the public sector faces stricter firing restrictions in comparison with the private sector. The second one is due to different maximization problem that the two sectors face that reflects the competitive character of the private sector and the non-competitive of the public.

Στόχος αυτής της διδακτορικής διατριβής είναι να μελετήσει τον διαφορισμό των μισθών μεταξύ του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα. Το κίνητρο στηρίζεται στο γεγονός ότι παραγωγικά ισοδύναμοι εργαζόμενοι συνήθως αμείβονται καλύτερα στον δημόσιο τομέα απ’ ό,τι στον ιδιωτικό. Σύμφωνα με την βιβλιογραφική επισκόπηση, αυτό το φαινόμενο παρατηρείται σε πολλές χώρες ανά τον κόσμο. Οι ερευνητές το αποδίδουν στα διαφορετικά προβλήματα αριστοποίησης που αντιμετωπίζουν οι δύο τομείς. Επίσης, αναγνωρίζουν τον σημαντικό ρόλο των εργατικών ενώσεων, στη διαδικασία καθορισμού των μισθών καθώς και την επίδραση που έχει στους μισθούς ο διαφορετικός χαρακτήρας της απασχόλησης, δηλαδή στον δημόσιο τομέα ο υπάλληλος θεωρείται «μόνιμος» ενώ στον ιδιωτικό θεωρείται «προσωρινός». Ωστόσο, οι ερευνητές δεν ενσωματώνουν στα πλαίσια ενός θεωρητικού υποδείγματος τις παραπάνω παρατηρήσεις ώστε να εξηγήσουν θεωρητικά το πώς αυτές επιδρούν στην διαφόρφωση των μισθών. Στην παρούσα διατριβή κατασκευάζω ένα υπόδειγμα που ενσωματώνει όλες τις παραπάνω παρατηρήσεις και εξηγώ θεωρητικά τον διαφορισμό των μισθών. Στο υπόδειγμα περιλαμβάνονται δύο τομείς, ο δημόσιος και ο ιδιωτικός. Κάθε τομέας εκπροσωπείται από μία επιχείρηση. Κάθε επιχείρηση διαπραγματεύεται τον μισθό με το εργατικό σωματείο που εκπροσωπεί εργαζομένους του ίδιου τομέα. Η διαδικασία της διαπραγμάτευσης λαμβάνει χώρα ταυτόχρονα, αλλά ανεξάρτητα για κάθε επιχείρηση. Κάθε επιχείρηση διαλέγει τον αριθμό των εργαζομένων που επιθυμεί να απασχολήσει, με δεδομένο το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης των μισθών. Το υπόδειγμα εκτείνεται σε δύο περιόδους και εξετάζω την περίπτωση που οι μισθοί είναι επαναδιαπραγματεύσιμοι και την περίπτωση που δεν είναι. Η παραπάνω προσέγγιση θεωρείται παιγνιοθεωρητική. Το βασικό συμπέρασμα αυτής της έρευνας είναι ότι ο διαφορισμός των μισθών διαμορφώνεται υπέρ του δημοσίου τομέα και αποδίδεται σε δύο συνιστώσες. Η μία αναφέρεται στους αυστηρότερους περιορισμούς απολύσεων που αντιμετωπίζει ο δημόσιος τομέας σε σχέση με τον ιδιωτικό. Η δεύτερη αναφέρεται στην ασυμμετρία ως προς την αντικειμενική συνάρτηση που μεγιστοποιούν οι δύο τομείς, δηλαδή στον μη ανταγωνιστικό χαρακτήρα του δημόσιου τομέα και στον ανταγωνιστικό του ιδιωτικού.