Επίδραση της συστηματικής άσκησης σε υδάτινο περιβάλλον στη σύσταση του σώματος και στις λειτουργίες διαφόρων φυσιολογικών παραγόντων σε παχύσαρκες γυναίκες

Abstract

The purpose of the present study was to examine the influence of a specific, six month systematic water-based exercise program, and the ensuing six months interruption of this specific exercise program, on body composition and function of several physiological factors in obese women. Seventeen women were randomly placed into a control group (CG; n=9, age:33.7±2.8 yrs, BM:85.9±4.2 kg, BMT33.8+1.4 kg/m2), and an exercise group (EG; n=8, age:35.3±2.9 yrs, BM: 93.4±4.4 kg, BM:34.5±1.5 kg/m2). EG performed a 6 months aerobic endurance exercise combined with a strength training program, 4 days/wk (60 min/session, or -215 min/wk), at moderate intensities (65-85% of HRmax)· The six month intervention at EG created significant reductions at BM (8.8%), BMI (8.7%), body area (3.7%), percentage of body fat (3.7%), total FM (12%), FFM (6.1%), WC (5.4%), and the sum of skin folds (14%) and circumferences (3%). Improvements were observed at TG (-20.7%), TC/HDL-C (-12.9%), Lp (a) (-20.7%), Apo Β (-13%), testosterone (+32.2%), E2 (+37.4%), HOMA2-IR (-11.5 %), and QUICKI (+3.7%). All parameters of force production were increased (from 29.3 to 63.5%) at EG. Similar improvements were observed at maximal testing on cycle ergometer, at specific test in water, at daily energy intake (5.8%), at percentage of daily carbohydrates (+3.5%) and fat (-3.5%), and at amount of daily fat (-15.5%). However, the six months interruption of any systematic exercise program reversed the positive adaptations of many measures occurring after training. The observations of "this study confirm the confidence that the systematic exercise in water could be an improvement therapeutic strategy for the management of obesity

Στην παρούσα εργασία εξετάστηκαν οι επιδράσεις ενός εξάμηνου συστηματικού προγράμματος άσκησης στο νερό και της μετέπειτα εξάμηνης διακοπής της άσκησης, στη σύσταση του σώματος και στις λειτουργίες διαφόρων φυσιολογικών παραγόντων σε παχύσαρκες γυναίκες. Συμμετείχαν 17 γυναίκες, 8 της ομάδας άσκησης (ΟΑ, x+SEM: ηλικία:35,3±3 yrs, ΜΣ:93,4±4,4 kg, ΒΜΙ:34,5±1,5 kg/m2) και 9 της ομάδας ελέγχου (ΟΕ, ηλικία:33,7±3 yrs, ΜΣ:85,9±4,2 kg, ΒΜΙ:33,8±1,4 kg/m2). Το πρόγραμμα συνδύαζε αερόβια άσκηση και προπόνηση αντιστάσεων (60 min/συνεδρία), με συχνότητα 4 φορές την εβδομάδα (-215 rnin/wk), σε μέτριες εντάσεις άσκησης (65-85% της HRmaX). Η εξάμηνη παρέμβαση της άσκησης συνέβαλλε σε σημαντικές μειώσεις σε: ΜΣ (8,8%), BMI (8,7%), ποσοστό (3,7%) και μάζα (12%) σωματικού λίπους, άλιπη ΜΣ (6,1%), περιφέρεια μέσης (5,4%) και άθροισμα δερματοπτυχών (14%) και περιφερειών (3%). Βελτιώσεις επίσης ανιχνεύτηκαν σε: TG (-20,7%), TC/HDL-C (-12,9%), Lp(a) (-20,7%), Αρο Β (-13%), τεστοστερόνη (+32,2%), Ε2-Οιστραδιόλη (+37,4%), και στους δείκτες HOMA2-IR (11,5 %), και QUICKI (+3,7%). Αυξήθηκαν σημαντικά (από 29,3 μέχρι 63,5%) όλες οι παράμετροι δύναμης (μέγιστη δύναμη, αντοχή στη δύναμη, ολική και σχετική δύναμη σώματος), ενώ βελτιώσεις προέκυψαν στους παράγοντες των δοκιμασιών μέγιστη δοκιμασία στο εργοποδήλατο και περπάτημα 6 λεπτών στο νερό. Παρόμοια, σημειώθηκαν αλλαγές στην προσλαμβανόμενη ενέργεια (-5,8%), στα ποσοστά υδατανθράκων (+3,5%) και λιπών (-3,5%), καθώς και στην ποσότητα των λιπών (15,5%) του καθημερινού διαιτολογίου. Ωστόσο, η εξάμηνη διακοπή της άσκησης οδήγησε σε σημαντικές απώλειες των ωφελειών που αποκτήθηκαν από το πρόγραμμα άσκησης. Εν κατακλείδι, η συστηματική άσκηση στο νερό μπορεί να αποτελέσει μία ουσιαστική στρατηγική για την αντιμετώπιση της παχυσαρκίας και τη μείωση των μεταβολικών και καρδιοαγγειακών κινδύνων, με την προϋπόθεση να πραγματοποιείται σε μακροχρόνια βάση.