Apostolos Konstas in nazariyat kitabi

Abstract

Apostolos Constas was a Greek Ottoman citizen from the Chios Island in (today) Greece and he was a scientist of Byzantine church music. He was a composer, played the tanbur, a voice performer and also a researcher of Ottoman music. But he was known most of his theoretical book of church music. He lived in 18th century in Istanbul. He wrote his first theoretical book in 1800 in Greek language and as far as we know, from his 9 copies, only the 6 of them can be found. The last copy was written in 1820 and by the code number 1867, it’s present in the National Library of Athens. 1820 is a critical year about post Byzantine music, because at that year was printed the first book of Byzantine music in Bucharest and the art of handwriting mus?c manuscripts started disappearing. At the same year, one of the founders of the new method of writing the post Byzantine music (Archbishop Hrisanthos) gave his notes of the Great Theoretical Book to one of his students in Paris, in order to be printed. Constas who evaluated the situation, rewrote his last copy. This means that 6 years after the reform was done, he wrote a theoretical book of the old notation system. This can be characterized as very useful information, because it proves that a lot of musicians disliked the new method of notation system. Besides, the missing elements and the disadvantages of the new method had been the reason that a lot of articles and books was written against it. The main profession of Constas – besides teaching music which lasted at least 20 years - was to make copies of the old music manuscripts. Every copy of manuscript was ordered from individual persons. He was against the reform that took place at 1814 and although he was at the surroundings of the Greek Patriarchate, he was unaccepted at the studies of the reform. As a matter of fact, the reform was necessary but the cancelling of using about 40 signs was loaded to the oral vocal tradition was one of the reforms’ weak points and the reformers couldn’t imagine the bad situation of the oral tradition after a few years. At those times, Constas wrote a guide, or a method of using the signs of the old notation system. The important element of his book was that it was not only a guide to old notation system, but also an analytic explanative effort of the older notation system to the one of his time. The results of his work were so much successful, that now days, a person who knows nothing about the old notation system, but knows the new one, can read almost the whole book. From this point of view, he can be characterized as the last theoretical writer of the old notation system and the preparatory person of the new one, or even the first of the new one. At the end of his book, trying to express his angriness and sadness refers to his 33 lost years of his efforts. And the reason of this was that the reformers even they knew he was a great master of theory, didn’t invite him to the studies of the new method and as a result, a lot of theoretical issues were uncompleted and lost. He also refers to students’ difficulties; the number of interpretations of a music composition was that many, as it was the numbers of masters were commented the same composition. At his opinion, a student could read any kind of musical composition, at a period of 18 months. In this study, two are the reasons make it important. The first reason is the special features of the language it was written and the second one is the use of Ottoman music terms. The language of the book that examined in this study, is Turkish but it is called “Karamanlidika” (Karamanl?ca). It means that is a Turkish text in GreΠαράρτημα Α,lphabet characters. This is the unique book (manuscript) in the category of church music sources. It must be written approximately 1790-1800 and hypothetically the reason of writing this book in Turkish language is that a Turk was delivered it, or it was delivered for the Greeks of minor Asia and Istanbul who didn’t speak the Greek language. For the reason that this book was written in Turkish language and the fact that at that time, there weren’t names for the notes of Byzantine music, forced the writer to express the terms of church music, using the terms of the Ottoman music. ...............................

Ο Απόστολος Κώνστας υπήρξε Χίος στην καταγωγή, από μικρή ηλικία βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη (αρχές του ιη΄ αιώνα) και η κύρια απασχόλησή του ήταν η Βυζαντινή μουσική. Ήταν συνθέτης, ως Οθωμανός υπήκοος γνώριζε την οθωμανική μουσική, ήταν δεξιοτέχνης της ταμπουρίδας, εκτελεστής της Ψαλτικής και γενικότερα ερευνητής της Οθωμανικής μουσικής. Έγραψε –εξ’ όσων είναι γνωστά μέχρι σήμερα την πρώτη του θεωρητική πραγματεία περί τα 1800 στην ελληνική γλώσσα σε εννέα αντίγραφα, εκ των οποίων μόλις για τα έξι έχει γίνει αυτοψία. Το τελευταίο από αυτά γράφτηκε το 1820 και βρίσκεται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδας με τον αριθμό κώδικα 1867. Το 1820 αποτελεί μια κρίσιμη χρονιά για την μετα-βυζαντινή μουσική, διότι είναι η χρονολογία τύπωσης του πρώτου βιβλίου βυζαντινής μουσικής στο Βουκουρέστι και ταυτόχρονα η απαρχή εξάλειψης της τέχνης της χειρογράφου παράδοσης και γραφής των μελών της εκκλησιαστικής μουσικής. Την ίδια χρονιά ένας από τους τρεις εφευρέτες της νέας μεθόδου παρασημαντικής της μεταβυζαντινής μουσικής (ο Αρχιεπίσκοπος Δυρραχίου Χρύσανθος) παρέδωσε τις σημειώσεις του Μεγάλου Θεωρητικού του σε έναν από τους μαθητές του στο Παρίσι, προκειμένου να εκτυπωθεί ως βιβλίο. Ο Κώνστας την ίδια χρονιά και παρόλο που ήταν αντίθετος στη νέα παρασημαντική και παρόλο το γεγονός ότι είχαν περάσει ήδη έξι χρόνια (1814) από την μεταρρύθμιση, αντέγραψε για τελευταία φορά τη θεωρητική του πραγματεία στο προγενέστερο σύστημα παρασημαντικής. Αυτό το γεγονός σε συνδυασμό με άλλα παρόμοια γεγονότα της εποχής εκείνης, μπορούν να χαρακτηριστούν ως ιδιαιτέρως σημαντικά για την έρευνα, διότι αποδεικνύουν ότι πολλοί και σημαντικοί μουσικοί ήταν αντίθετοι στη νέα μέθοδο. Εξάλλου, τα μειονεκτήματα και οι ελλείψεις της νέας μεθόδου, αποτέλεσαν αφορμή για να γραφούν πολλά άρθρα και βιβλία εναντίον της. Η κύρια ενασχόληση του Κώνστα εκτός από τη διδασκαλία, η οποία διήρκεσε τουλάχιστον είκοσι χρόνια, ήταν η αντιγραφή μουσικών μαθημάτων από παλαιά χειρόγραφα. Η κάθε αντιγραφή χειρογράφου γινόταν κατόπιν παραγγελίας από ιδιώτες μουσικούς. Επειδή ήταν αντίθετος στη μεταρρύθμιση και παρόλο που ήταν μέσα στους κύκλους του Πατριαρχείου, δεν προσεκλήθη ποτέ στις διεργασίες για τη μεταρρύθμιση. Στην πραγματικότητα ήταν απαραίτητη η μεταρρύθμιση ως απαίτηση της εποχής, αλλά η κατάργηση σαράντα περίπου άφωνων σημαδιών επιφορτίστηκε στην προφορική παράδοση και αυτό ήταν ένα από αδύνατα σημεία της μεταρρύθμισης καθώς οι δημιουργοί της, δεν μπόρεσαν να φανταστούν την παρακμή της προφορικής παράδοσης μετά από όχι και πολλά χρόνια. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ο Κώνστας έγραψε έναν οδηγό, μια μέθοδο, χρησιμοποιώντας και τα παλαιά σημάδια. Το σημαντικό στοιχείο αυτής της μεθόδου ήταν όχι μόνο ότι ήταν ένας οδηγός κατανόησης της παλαιάς παρασημαντικής, αλλά ταυτόχρονα και μια προσπάθεια αναλυτικής εξήγησης της παλαιάς στη γραφή του ιδίου του Κώνστα. Τα αποτελέσματα αυτής της προσπάθειας του Κώνστα ήταν σε τέτοιο βαθμό επιτυχής, ώστε κάποιος ο οποίος δεν γνωρίζει την παλαιά μέθοδο, αλλά μόνο τη νέα, να μπορεί να διαβάζει και να κατανοεί όλη σχεδόν την πραγματεία του. Από αυτή την άποψη, μπορεί να χαρακτηριστεί ως ο τελευταίος θεωρητικός συγγραφέας της παλαιάς παρασημαντικής αλλά και πρόδρομος της νέας, ή ίσως ακόμη και ο πρώτος αυτής. Στο τέλος της πραγματείας του προσπαθώντας να εκφράσει τη λύπη αλλά και το θυμό του, αναφέρεται στο χαμό τριάντα τριών χρόνων κόπου και μόχθου. Οι λόγοι ήταν ότι παρόλο που οι μεταρρυθμιστές γνώριζαν την παρουσία του ως σημαντικού θεωρητικού, ποτέ δεν συμμετείχε στα τεκταινόμενα με αποτέλεσμα μια σειρά θεωρητικών ζητημάτων να χαθεί ή να μείνει ημιτελής. Επίσης αναφέρεται στις δυσκολίες των μαθητών της νέας μεθόδου: η διαφορετικότητα στην έκφραση ήταν τόσο μεγάλη, όση και ο αριθμός των διαφορετικών εκτελεστών ενός και του ιδίου μουσικού κομματιού. ............................