Συσχετισμός των ενδείξεων της καμπύλης ροής-ογκου σε αυτόματη αναπνοή με την ανατομική εντόπιση και την ενδοσκοπική ταξινόμηση της σύμπτωσης των τοιχωμάτων της τραχείας στο σκύλο

Abstract

Canine trachea is a major airway and its shape and size are maintained stable during tidal breathing or coughing. Tracheal collapse (TC) is considered as a structural abnormality of the trachea. In the most common dorsoventral form of the disease, both shape and size of the lumen are changed, accompanied by variable degree of flattening of cartilaginous tracheal rings and flaccidity of dorsal tracheal membrane. Four stages of TC are recognised, which are characterized by 25%, 50%, 75% or 90% reduction of the dorsoventral diameter of the tracheal lumen. It is mostly diagnosed in middle aged, toy or miniature breed dogs. The common presenting complaint is the chronic, high-pitched, goose-honking, paroxysmal, dry cough, which is exacerbated by stressful conditions, excessive barking or pulling of the neck collar. Occasionally, some cases may be presented with acute respiratory distress, which demands immediate medical intervention. Flattened and collapsible tracheal rings, as well as easily induced cough are common findings upon tracheal palpation. Lateral radiographs of the neck and thorax are of limited specificity and sensitivity, while fluoroscopy although more accurate in the diagnosis of the disease is not capable to stage it. The gold standard method in the diagnosis and staging of TC is tracheoscopy. In humans with tracheomalacia or dogs suffering from the severe form of the disease, tracheoscopy is sometimes withheld due to its complications. Pulmonary function tests (PFTs) are widely used in human medicine for the diagnosis, clinical evaluation and treatment assessment of respiratory diseases. Unfortunately, most of them cannot be used in veterinary patients, since they need the animal’s cooperation. Tidal breathing flow volume loops (TBFVLs), which are used in infants and children, as well as in conscious dogs, is an exception to this rule. The loop shape is initially evaluated and then the related to flow, volume and time indices are calculated. It has been used in dogs and cats for the evaluation of various diseases of the respiratory system (RS), and in a limited number of dogs suffering from TC combined with chronic bronchitis. The aim of this study was to investigate, whether TBFVL is indicated for the diagnosis and staging of TC in dogs. Animals with concurrent disease of the respiratory or cardiovascular system, as well as brachycephalic dogs were excluded from the study. A total of 38 dogs, were allocated to one of the 4 groups. Group A was consisted of 10 healthy dogs, group B of 10 dogs with grade I TC, group C of 10 dogs with grade II TC and group D of 8 dogs with grade III TC. Half of the dogs were males. Twenty four of the 38 (63%) dogs belonged to 5 breeds (10 Yorkshire terrier, 8 Miniature Poodle, 4 Miniature Pincher, 1 Pomeranian, 1 Spitz), while the rest of the animals were either Miniature Poodle crossbreds (n= 7) or small sized mongrels. Their age ranged from 1 to 14 years (median: 8 years) and their body weight from 1,8 to 13,5 kg (median: 4,4 kg). Historical data concerning RS signs were divided into those of the last year before admission (L) and those before that (O). Physical examination, lateral radiography of the neck and thorax, tracheoscopy and TBFVL analysis were performed in the dogs of all groups. Arterial blood gas analysis was carried out in 22/38 dogs. For the comparisons of TBFVL parameters among the 4 groups of dogs Analysis of Covariance (ANCOVA), with one between factor (group of dogs with four levels) and one covariate (age), was used. Age was selected as a covariate because it has been documented by others that it shows negative influence on the functional capacity of the RS. For the comparisons of means the Bonferroni test was used, while Cluster Analysis was applied to discriminate the ability of TBFVL parameters to predict the group in which a dog should be categorized without taking into account the primary categorization of the dogs into groups. For the detection of the parameters with the highest diagnostic value the Discriminant Analysis stepwise method was applied. For all statistical testing, the significance level was set to α<0.05. The results of all the tests were within normal limits in all the dogs of group A, except of periodontal disease which was presented in 2 of them. Dry and mild or moderate honking cough was the primary presenting complaint in the dogs with TC. Tracheal collapse was progressively deteriorated and it was characterized by increase of duration and rate of cough episodes. Excitement was considered to be the most common triggering factor. Cough episodes were followed by retching or gagging in most dogs with TC, while respiratory distress was more common in group D and in a limited number of dogs in group B and C. Whenever applied, therapy led to transient clinical improvement. Periodontal disease was present in 68,4% of dogs with TC. ...

Η τραχεία ανήκει στους μεγάλους αεραγωγούς. Η ιδιαίτερη κατασκευή της τραχείας συμβάλλει στη διατήρηση του σχήματός της, παρόλη την επίδραση της ατμοσφαιρικής πίεσης ή της πίεσης στην κοιλότητα του υπεζωκότα που ασκούνται στο τοίχωμά της κατά τη διάρκεια της αναπνοής και του βήχα. Η σύμπτωση των τοιχωμάτων της τραχείας (ΣΤΤ) οφείλεται μάλλον σε δομική διαταραχή του τοιχώματός της. Στην κυρίαρχη ραχιοκοιλιακή μορφή παρατηρείται μεταβολή στο σχήμα και στο εύρος του αυλού της, και χαρακτηρίζεται από διαφόρου βαθμού ένταση και έκτασή της, αποπλάτυνση των χόνδρινων ημικρικίων της και πρόπτωση του τραχειακού μυ. Η ΣΤΤ ενδοσκοπικά διακρίνεται σε 4 στάδια, στα οποία διαπιστώνεται μείωση της ραχιοκοιλιακής διαμέτρου κατά 25%, 50%, 75% και 90%. Εμφανίζεται συχνότερα σε μέσης ηλικίας νανόσωμες ή μικρόσωμες φυλές σκύλων, οι οποίοι συνήθως παρουσιάζουν χρόνιο, ξηρό, παροξυστικό, υψηλής συχνότητας (συριγμώδη) σαν ‘’κραυγή χήνας’’ βήχα, που εκδηλώνεται ή επιδεινώνεται υπό συγκεκριμένες συνθήκες (υπερδιέγερση, χαρά, έντονο γαύγισμα, βίαιη έλξη του περιλαιμίου κ.λ.π.). Ενδέχεται όμως να εμφανίσουν οξεία δυσπνοϊκή κρίση κατά την οποία απαιτείται άμεση ιατρική παρέμβαση. Η ευαισθησία, η ευπλαστότητα και η αποπλάτυνση των ημικρικίων αποτελούν χαρακτηριστικά ευρήματα κατά την ψηλάφηση της τραχείας. Τα απλά πλαγιοπλάγια ακτινογραφήματα του τραχήλου και του θώρακα διαθέτουν περιορισμένη ειδικότητα και ευαισθησία, ενώ η ακτινοσκόπηση μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη διάγνωση όχι όμως και τη σταδιοποίηση του νοσήματος. Στη διάγνωση και τη σταδιοποίηση της ΣΤΤ, συμβάλλει εντέλει η τραχειοσκόπηση, παρόλο που στηρίζεται εν πολλοίς σε υποκειμενικά κριτήρια. Ιδιαίτερα σε ανθρώπους με τραχειομαλάκυνση, αλλά και στους σκύλους με σοβαρού βαθμού ΣΤΤ, η τραχειοσκόπηση λόγω των κινδύνων που εγκυμονεί τείνει να αντικατασταθεί από λιγότερο επεμβατικές μεθόδους. Οι δοκιμές ελέγχου της αναπνευστικής λειτουργίας (ΔΕΑΛ) χρησιμοποιούνται ευρέως στην ιατρική για τη διάγνωση, την αξιολόγηση της θεραπείας και τον τακτικό επανέλεγχο των ασθενών με νοσήματα του ΑΣ. Δυστυχώς, όμως, οι περισσότερες δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν στα ζώα, επειδή προϋποθέτουν την ενεργό συμμετοχή των τελευταίων. Εξαίρεση αποτελούν εκείνες που εφαρμόζονται σε νεογνά και βρέφη σε αυτόματη αναπνοή (αναπνοή σε συνθήκες ηρεμίας). Μία από αυτές είναι η καμπύλη ροής-όγκου (κΡ-Ο) σε αυτόματη αναπνοή, που στην κτηνιατρική διεξάγεται με τα ζώα σε εγρήγορση. Αξιολογείται αρχικά η μορφή της καμπύλης και κατόπιν προσδιορίζονται οι απόλυτες, αλλά και διάφορες σχετικές με τη ροή, τον όγκο και το χρόνο παράμετροι σε αντιπροσωπευτικά σημεία της. Μέχρι σήμερα η μέθοδος χρησιμοποιήθηκε σε σκύλους και γάτες με διάφορα νοσήματα του ΑΣ, αλλά και σε μικρό αριθμό σκύλων που εμφάνιζαν συγχρόνως ΣΤΤ και χρόνια βρογχίτιδα. Στόχος της παρούσας μελέτης ήταν να διερευνηθεί αν η κΡ-Ο σε αυτόματη αναπνοή θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί με αξιοπιστία στη διάγνωση και τη σταδιοποίηση της ΣΤΤ στο σκύλο. Στη μελέτη μας συμπεριλήφθηκαν 38 σκύλοι, οι οποίοι χωρίστηκαν, ανάλογα με τα ευρήματα της τραχειοσκόπησης, σε 4 ομάδες. Στην ομάδα Α εντάχθηκαν 10 υγιείς σκύλοι, στην ομάδα Β 10 σκύλοι με ΣΤΤ 1ου σταδίου, στην ομάδα Γ 10 σκύλοι με ΣΤΤ 2ου σταδίου και στην ομάδα Δ 8 σκύλοι με ΣΤΤ 3ου σταδίου. Από τους 38 σκύλους, οι μισοί (50%) ήταν γένους αρσενικού. Οι 24 (63%) από τους 38 ανήκαν σε 5 αμιγείς φυλές (10 Yorkshire terrier, 8 Miniature Poodle, 4 Miniature Pincher, 1 Pomeranian, 1 Spitz), ενώ από τους υπόλοιπους οι μισοί ήταν μιγάδες της φυλής Miniature Poodle και οι άλλοι μισοί ήταν μικρόσωμοι σκύλοι ακαθόριστης γενεάς. Η ηλικία τους κυμαινόταν από 1 έως 14 χρόνια (μέσος: 8 χρόνια) και το σωματικό τους βάρος από 1,8 έως 13,5 Kg (μέσος: 4,4 kg). Απαραίτητες προϋποθέσεις για την ένταξη των σκύλων στη μελέτη ήταν η απουσία συνυπαρχόντων νοσημάτων του καρδιαγγειακού και του ΑΣ, ενώ δεν έπρεπε να ανήκουν σε νανόσωμη ή μικρόσωμη βραχυκεφαλική φυλή. Στους ιδιοκτήτες όλων των σκύλων της μελέτης γίνονταν ερωτήσεις, σχετικές με το νοσολογικό ιστορικό του ζώου τους, με έμφαση στο ΑΣ, οι οποίες χωρίζονταν χρονικά στο τελευταίο πριν από την προσκόμιση έτος (Παρελθόν-Π) και παλαιότερα του έτους (Απώτερο Παρελθόν-ΑΠ). Όλοι οι σκύλοι υποβλήθηκαν σε γενική κλινική εξέταση. Επιπλέον, λήφθηκαν πλαγιοπλάγια και ραχιοκοιλιακά ακτινογραφήματα του τραχήλου και του θώρακα και εκτελέστηκε τραχειοσκόπηση, ενώ στα περισσότερα (22/38) ζώα έγινε ανάλυση των αερίων του αρτηριακού αίματος. Τέλος, η κΡ-Ο σε αυτόματη αναπνοή, αξιολογήθηκε σε όλους τους σκύλους της μελέτης. Τίποτα το παθολογικό δεν προέκυψε από όλες τις εξετάσεις στις οποίες υποβλήθηκαν οι σκύλοι της ομάδας Α, εκτός από την περιοδοντική νόσο που διαπιστώθηκε σε 2 από αυτούς. ...