Συσχέτιση της ιδιοπαθούς διατατικής μυοκαρδιοπάθειας με αυτοάνοσες παθήσεις

Abstract

Dilated cardiomyopathy (DCM) is a genetically heterogenous disease with multifactorial pathogenesis. A pivotal role for autoimmunity in a substantial proportion of cases is supported by the presence of organ-specific autoantibodies and by the elaboration of cytotoxic cytokines; both processes are believed to contribute to the initiation and/or progress of the disease. Furthermore, familial occurrence of DCM has been described in about 20% of cases. Prospective family screening of patients with DCM has identified the presence of cardiac autoantibodies and abnormal cytokine profiles in first-degree relatives with asymptomatic left ventricular enlargement, suggesting the involvement of disrupted humoral and cellular immunity early in the development of the disease. In this study, we examined the hypothesis that DCM shares genetic risk factors with other diseases of presumed autoimmune aetiology, and therefore, the same multiple genes in combination with environmental factors lead to numerous different autoimmune diseases. In accordance with this hypothesis, we showed an increased prevalence of autoimmune diseases in first-degree relatives of patients with DCM. Also, T-cell activation, as reflected in high levels of the soluble interleukin-2 receptor, appears to identify patients with DCM with a clustering of autoimmune diseases.

Οι μηχανισμοί της κυτταρικής και χυμικής ανοσίας, κάτω απο την καθοδήγηση γενετικών παραγόντων, φαίνεται ότι παίζουν σημαντικό ρόλο στην παθογένεια της ιδιοπαθούς διατατικής μυοκαρδιοπάθειας (ΔΜ). Στοιχεία από πειραματικές και παθολογοανατομικές μελέτες δεικνύουν το ιδιαίτερο ρόλο της ενεργοποιήσεως των Τ-λεμφοκυττάρων στην παθογένεια της νόσου. ΣΚΟΠΟΣ Στην παρούσα μελέτη διερευνήσαμε την υπόθεση ότι η ιδιοπαθής διατατική μυοκαρδιοπάθεια μοιράζεται κοίνους γενετικούς παράγοντες κινδύνου με άλλες παθήσεις, οι οποίες θεωρούνται ως αυτοανόσου αιτιολογίας και άρα τα ίδια ή οι ίδιες ομάδες γονιδίων σε συνδυασμό με την επίδραση περιβαλλοντικών παραγόντων οδηγούν σε διάφορετικές νόσους, στην παθογένεση των οποίων μετέχουν οι αυτοάνοσοι μηχανισμοί. ΜΕΘΟΔΟΣ Μελετήθηκαν 52 πάσχοντες απο ΔΜ, στους οποίους η διάγνωση είχε τεθεί με κλινικά, υπερηχοκαρδιογραφικά και αιμοδυναμικά κριτηρια, μαζί με 356 πρώτου βαθμού συγγενείς, ενώ την ομάδα ελέγχου αποτέλεσαν 50 ασθενείς με άλλη καρδιακή νόσο διάφορη της ΔΜ μαζί με 350 πρώτου βαθμού συγγενείς. Επίσης προσδιορισθηκάν τα επίπεδα του διαλυτού υποδοχέα της ιντερλευκίνης-2 (sIL-2R), ενός ευρέως αποδεκτού δείκτη ενεργοποιήσεως των Τ - λεμφοκυττάρων, στους πάσχοντες απο ΔΜ. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ Η συχνότητα, διαφόρων θεωρουμένων ως αυτοανόσου αιτιολογίας νοσημάτων, ήταν μεγαλύτερη στους συγγενείς ατομών με ΔΜ, σε σύγκριση με αυτούς της ομάδας ελέγχου, ποσοστό 15,4% σε σύγκριση με 6,3% αντίστοιχα (p<0,001, odds ratio 5,4). Το 66,7% των ασθενών με ΔΜ, που χαρακτηρίζονταν απο αυξημένα επίπεδα του sIL-2R, άνω των 800 pg/ml, είχαν θετικό οικογενειακό ιστορικό αυτοανόσων ασθενειών, συγκριτικά με το 25,8% των ασθενών με χαμηλά επίπεδα του sIL-2R, (p<0,01, σχετικός κίνδυνος 6,3). Επίσης διαπιστώθηκε στατιστικώς σημαντική διαφορά (p<0,01) στα επίπεδά sIL- 2R μεταξύ των ασθενών της ομάδος με θετικό οικογενειακό ιστορικό αυτοανόσων νοσημάτων (1044+311 pg/ml) και των ασθενών της ομαδός με αρνητικό ιστορικό (659+125 pg/ml). ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ Σύμφωνα με την αρχική υπόθεση της μελέτης δείξαμε αυξημένο επιπολασμό αυτοανόσων παθήσεων στους πρώτου βαθμού συγγενείς των πασχόντων από ΔΜ. Επίσης η ενεργοποίηση των Τ-λεμφοκυττάρων, η οποία αντανακλάται στα υψηλά επίπεδα του sIL-2R, φαίνεται ότι ταυτοποιεί μία ομάδα ασθενών με ΔΜ, στους οποίους παρατηρείται συνάθροιση (clustering) αυτοανόσων παθήσεων.