Ο όρκος στην Καινή Διαθήκη σε σχέση με το βιβλικό και εξωβιβλικό περιβάλλον της

Abstract

Η παρούσα μελέτη επιχειρεί να προσεγγίσει το «μη ομόσαι όλως» στα εξωβιβλικά κείμενα και στη βιβλική γραμματεία, κυρίως μέσω της ερμηνευτικής και θεολογικής ανάλυσης των διαβεβαιωτικών όρων και εκφράσεων. Στο σημείο αυτό κρίνεται απαραίτητο να διευκρινίσουμε ότι δεν γίνεται έρευνα στα εξωβιβλικά κείμενα και στην Παλαιά Διαθήκη αλλά επιχειρείται μια μέθοδος συσχετισμών ανάμεσα στους όρκους και στους διαβεβαιωτικούς τύπους των κειμένων αυτών. Ειδικότερα αποσκοπεί, πρώτον, να παρουσιάσει τη σημασία του όρκου στη λατρευτική, κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή των αρχαίων λαών (Ασσύριους, Βαβυλώνιους, Αιγυπτίους, Χετταίους, Έλληνες) και στο βιβλικό Ισραήλ. Δεύτερον, να αναδείξει τη σημασία της χρήσης των βεβαιωτικών επιρρημάτων, μορίων, και ρημάτων «ναι ναι, αμήν αμήν, αληθώς αληθώς, μαρτυρώ κ.ά.) από τον 9ο αιώνα π.Χ. (αρχαία ασσυριο-βαβυλωνιακά και χετιτικά συμβόλαια, αρχαία ελληνική γραμματεία κ.ά.) έως την εποχή του Ιησού. Οι διαβεβαιωτικές αυτές εκφράσεις αποτελούσαν απαραίτητη προϋπόθεση για την επικύρωση ή την διασφάλιση της αξιοπιστίας των ανθρώπινων δραστηριοτήτων χωρίς να θεωρείται απαραίτητος ο όρκος. Ιδιαίτερη έμφαση δίνει ο Ιησούς στην επί του όρους ομιλία (Μτθ. 5, 33-37) με τις εκφράσεις «μη ομόσαι όλως», «έστω δε ο λόγος υμών ναι ναι, ου ου...». Πάνω σε αυτές τις αντιλήψεις περί όρκου οικοδομήθηκε η χριστιανική θρησκεία από τους Αποστόλους στην Καινή Διαθήκη και τους Πατέρες στην παράδοση της Εκκλησίας. […]