Μελέτη της πρόσληψης από βόεια αδαμαντίνη του φθορίου που απελευθερώνεται από εμφρακτικά υλικά

Abstract

Recurrent caries is the most frequent cause for the failure of dental restoration. Fluoride-releasing restorative materials may be able to reduce the recurrent caries at the restoration margins. Moreover, they may be able to inhibit the caries process of the adjacent tooth surface particularly while the lesion is in the stage of the white spot. Fluoride is well documented as an anticariogenic agent. A variety of mechanisms are involved in the anticariogenic effects of fluoride, including the formation of fluorapatite that has lower solubility than the original carbonated apatite, the enhancement of remineralization, interference of ionic bonding during pellicle and plaque formation, and the inhibition of microbial growth and metabolism. The purpose of the present study was to evaluate and compare the amount of fluoride uptake from the enamel from different restorative materials. The materials include glass ionomers - G.I.C. (Fuji IX GP fast and Ionofil Molar AC), resin-modified glass ionomers - R.M.G.I.C. (Fuji II LC and Vitremer) and polyacid modified composite resins - compomers (F 2000, Compoglass F and Dyract AC). 35 different samples were made for each material. Each sample was made of bovine enamel slab in close contact with α block of the material with specific dimensions. Five more enamel slabs remain untreated and were used as a control group to determine the baseline of fluoride in the enamel. By this means, 40 samples were made for each material, all came from the same jaw. The method of the acid-etch biopsy of the enamel with perchloric acid 1M was used and the buffered solution was analysed for fluoride by ion-selective combination electrode (ORION, 96-09-00). Fluoride and calcium determination was evaluated at time intervals of 1, 2, 4, 8, 16, 32 and 64 days. Due to the fact that perchlorid acid dissolve treated enamel in different depths it was important the determination of calcium in the dissolved enamel, which was made by atomic absorption spectrophotometer (Perkin Elmer 403). Fluoride was expressed in parts per million.

Το πιο συχνό αίτιο αποτυχίας μιας έμφραξης οφείλεται στον επανατερηδονισμό. Εμφρακτικά υλικά που περιέχουν φθόριο μπορεί να βοηθήσουν στη μείωση της δευτερογενούς τερηδόνας στα όρια της έμφραξης εξαιτίας του φθορίου που απελευθερώνεται από αυτά. Επίσης, το φθόριο που απελευθερώνεται από την έμφραξη μπορεί να οδηγήσει στην αναχαίτιση μιας αρχόμενης τερηδόνας (λευκής κηλίδας) στην όμορη οδοντική επιφάνεια επαφής. Η αντιτερηδονογόνος ιδιότητα του φθορίου είναι καλά τεκμηριωμένη από πολλούς ερευνητές. Αυτή μπορεί να πραγματοποιείται με διάφορους μηχανισμούς, όπως ο σχηματισμός φθοριοαπατίτη, ο οποίος είναι λιγότερο διαλυτός στα οξέα σε σχέση με τον υδροξυαπατίτη, με την προώθηση της επαναμεταλλικοποίησης, με την παρεμπόδιση στο σχηματισμό της μικροβιακής πλάκας και του υμένιου και με την παρεμπόδιση στην ανάπτυξη και μεταβολισμό των μικροβίων της πλάκας. Ο σκοπός της παρούσας εργασίας ήταν να μετρήσει και να συγκρίνει το ποσό του προσλαμβανόμενου φθορίου από την αδαμαντίνη από διαφορετικά αποκαταστατικά υλικά που απελευθερώνουν φθόριο. Τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν περιλαμβάνουν υαλοϊονομερείς κονίες - Υ.Ι.Κ. (Fuji IX GP fast και Ionofil Molar AC), ρητινωδώς τροποποιημένες υαλοϊονομερείς κονίες - Ρ.Τ.Υ.Ι.Κ. (Fuji II LC και Vitremer) και πολυόξινα τροποποιημένες σύνθετες ρητίνες - Π.Τ.Σ.Ρ. (F 2000, Compoglass F και Dyract AC). Για κάθε υλικό κατασκευάστηκαν 40 δοκίμια βόειας αδαμαντίνης, όλα προερχόμενα από το ίδιο ζώο. Πέντε από αυτά χρησιμοποιήθηκαν ως μάρτυρες, προκειμένου να προσδιοριστεί η αρχική συγκέντρωση του φθορίου στην αδαμαντίνη. Τα δοκίμια της αδαμαντίνης διαστάσεων 4/5 χιλιοστών ήταν σε επαφή με τα δοκίμια των προς εξέταση υλικών διαστάσεων διαμέτρου 2 χιλιοστών και πάχους 1 χιλιοστού. Για τον υπολογισμό της συγκέντρωσης του φθορίου στην αδαμαντίνη χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος της βιοψίας με κατεργασία της αδαμαντίνης με υπερχλωρικό οξύ 1Μ. Στο διάλυμα που προέκυψε μετά την προσθήκη ρυθμιστικού παράγοντα έγινε η μέτρηση του φθορίου με τη χρήση εκλεκτικού συνδυασμένου ηλεκτροδίου (ORION, 96-09-00). Το υλικό παρέμενε σε επαφή με την αδαμαντίνη για χρονικά διαστήματα 1, 2, 4, 8, 16, 32 και 64 ημερών, οπότε και έγινε ο προσδιορισμός της συγκέντρωσης της αδαμαντίνης σε φθόριο και ασβέστιο. Μια και η επίδραση του οξέος στην αδαμαντίνη που είχε υποστεί την επίδραση του υλικού είχε ως αποτέλεσμα τη διάλυση διαφορετικού πάχους της κάθε φορά, ήταν απαραίτητη και η μέτρηση του ασβεστίου για τον υπολογισμό της μάζας της αδαμαντίνης που διαλύεται σε κάθε περίπτωση. Η μέτρηση του ασβεστίου έγινε με τη χρήση οργάνου ατομικής απορρόφησης (Perkin Elmer 403). Με τον τρόπο αυτό το φθόριο που μετρήθηκε εκφράστηκε σε μέρη ανά εκατομμύριο. Compoglass F > F 2000> Dyract AC.