Ισχαιμία παχέος εντέρου: Μέτρηση της βιωσιμότητας με την χρήση του ηλεκτρονικού μετρητή της συσταλτότητος του εντέρου: Πειραματική μελέτη

Abstract

The lack of a single reliable, objective and quantitative method for the assessment of intestinal ischemia, led us to study the large bowel viability by using the Electronic Contractility Meter. Our device was designed according to RE Brolin's prototype with the addition of some new functional units, so as to become easier to use and more reliable on measurements. A new method of recording was added, through the connection to a computer, in order to increase the accuracy of the method and avoid misinterpretations, because of artifacts and subjective determinations of the operator. The experiments were performed on 12 healthy mongrel dogs. On the first day of the experiment, a study was carried out on both the normal large and small bowel. The large bowel was devascularized for a length of 20cm. On the second day, measurements were taken on the ischemic part of the intestine and were followed by resection and anastomosis on the 40mAmp threshold level. Comparison of the method was performed to the visual and doppler observations. On the 10th day, the animals were sacrificed in order to determine the integrity of the anastomoses and their proper healing. The mean threshold stimulus level for the small bowel, was found to be 13.53 ± 3.30mAmps and for the large bowel 12.28 ± 3.00mAmps. The method was found to be more accurate and reliable than the visual and doppler observations. The optimal level of 40mAmps for the large bowel viability was found to be safe, because 10 animals exhibited no ruptured anastomoses with proper healing. One animal died because of anastomosis disruption on the 3rd postoperative day, for the reason of vascular disorder; another did not recover from anesthesia. It seems that the method of myoelectric analysis, as it has been modified in the present study, is safe enough and reliable for the assessment of large bowel viability. Without considering this study as the definite solution to the problem of intestinal ischemia, we believe it is a considerable contribution to the right direction.

Η έλλειψη μιας αξιόπιστης, αντικειμενικής και ποσοτικής μεθόδου εκτίμησης της εντερικής ισχαιμίας οδήγησε στη μελέτη της βιωσιμότητας του ισχαιμικού παχέος εντέρου με τη χρήση του ηλεκτρονικού μετρητή της συσταλτότητας (ΗΜΣ). Η συσκευή σχεδιάσθηκε κατά το πρότυπο εκείνης του RE Brolin, με την προσθήκη ορισμένων νέων λειτουργικών μονάδων ώστε να καταστεί πιο εύχρηστη και αξιόπιστη στις μετρήσεις. Ακόμη προστέθηκε σύστημα καταγραφής των αποτελεσμάτων μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή, ώστε να μεγαλώσει η ακρίβεια της μεθόδου και να αποφευχθούν λάθη από παράσιτα ή υποκειμενικές ερμηνείες από το χρήστη. Για το πειραματικό μέρος της αξιολόγησης της συσκευής του ΗΜΣ στην εκτίμηση της βιωσιμότητας του ισχαιμικού παχέος εντέρου, χρησιμοποιήθηκαν 12 κοινοί υγιείς σκύλοι. Κατά την πρώτη ημέρα του πειράματος γινόταν αποσκελέτωση τμήματος 20εκ. του παχέος εντέρου. Συγχρόνως λαμβάνονταν μετρήσεις στο φυσιολογικό λεπτό και παχύ έντερο. Κατά τη δεύτερη ημέρα του πειράματος πραγματοποιούνταν μετρήσεις στην ισχαιμική έλικα και εκτελείτο εκτομή και αναστόμωση επί ισχαιμικού εδάφους, στην περιοχή που γινόταν σύσπαση με ρεύμα διέγερσης 40mAmp. Η σύγκριση της μεθόδου γινόταν με την οπτική παρατήρηση και με την χρήση συσκευής Doppler. Την 10η μετεγχειρητική ημέρα τα πειραματόζωα θυσιάζονταν για τον έλεγχο της ακεραιότητας της αναστόμωσης και της φυσιολογικής εξέλιξης της επούλωσης της. Βρέθηκε ουδός πρόκλησης σύσπασης, το ρεύμα διέγερσης για το φυσιολογικό λεπτό έντερο 13.53 ± 3.3mAmp και για το φυσιολογικό παχύ έντερο 12.28 ± 3.00mAmp. Η μέθοδος της χρήσης του ΗΜΣ βρέθηκε πιο αξιόπιστη και ακριβής από την οπτική παρατήρηση και τη συσκευή Doppler. Το όριο των 40mAmp για την εκτίμηση της βιωσιμότητας του παχέος εντέρου κρίθηκε ασφαλές, αφού στα 10 πειραματόζωα παρατηρήθηκε ακεραιότητα και καλή επούλωση στην αναστόμωση. Σε ένα πειραματόζωο, λόγω διάχυτης αγγειακής βλάβης, επήλθε ρήξη της αναστόμωσης την 3η μετεγχειρητική ημέρα, ενώ ένα ακόμη πειραματόζωο δεν έγινε δυνατόν να ανανήψει από την αναισθησία. Φαίνεται λοιπόν ότι η μέθοδος της χρήσης του ΗΜΣ, ιδιαίτερα όπως τροποποιήθηκε είναι αρκετά ασφαλής και αξιόπιστη στην εκτίμηση της βιωσιμότητας του παχέος εντέρου. Χωρίς να αποτελεί η παρούσα εργασία την οριστική λύση του προβλήματος, φαίνεται να προσφέρει μια σημαντική συμβολή σε αυτή την κατεύθυνση.