Νεοπλάσματα του θυρεοειδή αδένα από κύτταρα Hurthle

Abstract

The recent controversy concerning the prognosis of Hurthle cell thyroid tumors instigated the clinicopathologic study of 32 patients treated between 1971 and 1988. Twenty six of the patients (81%) were women and 6 (19%) men, and the age ranged from 26 to 74 years (mean age 42 years). On the basis of strict histopathologic criteria 27 patients with Hurthle cell adenomas and 5 patients with Hurthle cell carcinomas were identified. In all cases, a thyroid mass was revealed and the gland was nonfunctioning in 31 cases. Only one patients presented symptoms of mild thyrotoxicosis. Surgery, consisting of lobectomy + isthmectomy in 18 adenomas and 1 carcinoma and near total or total thyroidectomy in 9 adenomas and 4 carcinomas, was uncomplicated. Two patients had multicentric disease in one contralateral. Associated thyroid lesions occurred in 52% of patients with adenoma and 40% of patients with carcinoma. Multinodular goiter was the most common associated disease. Follow up, available in 28 cases, ranged from 6 to 23 years (median 14,75±6,08 years). To the present time no death due to the disease or evidence of recurrence has been confirmed. Consequently, in our series, Hurthle cell tumors seem to behave in a rather benign manner, and lobectomy + isthmectomy seems to be the appropriate treatment for Hurthle cell adenomas, while total or near-total thyroidectomy is reserved for patients with Hurthle cell carcinomas and those with a history of previous head or neck irradiation.

Κατά το χρονικό διάστημα 1971-1988 χειρουργήθηκαν, από την ίδια ομάδα χειρουργών, 32 ασθενείς με νεοπλάσματα από οξύφιλα κύτταρα του Hurthle (27 αδενώματα και 5 καρκινώματα). Επρόκειτο για 26 γυναίκες και 6 άνδρες (αναλογία 4:1), με μέση ηλικία 41 έτη για τα αδενώματα και 42 έτη για τα καρκινώματα. Όλοι οι ασθενείς ήταν ασυμπτωματικοί εκτός από ένα, που εμφάνιζε ήπια συμπτώματα υπερθυρεοειδισμού. Όλοι τους είχαν βρογχοκήλη με σαφή υπεροχή (75%) του μονήρους όζου. Σε κανένα δεν παρατηρήθηκαν εμφανή κλινικά σημεία κακοήθειας. Ο σπινθηρογραφικός έλεγχος αποκάλυψε ψυχρό όζο σε 26 ασθενείς (81%) και πολυοζώδη βρογχοκήλη σε 6 (19%). Υπερηχογράφημα έγινε σε 15 ασθενείς με ψυχρούς όζους, που αποδείχθηκαν συμπαγείς, ενώ τα αποτελέσματα από την κυτταρολογική εξέταση μετά παρακέντηση λεπτής βελόνης (FNAB) δεν δύνανται να αξιολογηθούν αφού η μέθοδος εφαρμόσθηκε μόνο σε 6 περιπτώσεις. Σε όλους τους ασθενείς εφαρμόσθηκε χειρουργική θεραπεία και στους 29 από αυτούς η αρχική εγχείρηση θεωρήθηκε επαρκής. Δύο ασθενείς με καρκίνωμα από κύτταρα Hurthle υποβλήθηκαν σε επανεγχείρηση μετά 2 και 14 μήνες αντίστοιχα, ενώ ένας τρίτος δεν δέχθηκε να υποβληθεί σε συμπληρωματική επέμβαση. Οι επεμβάσεις που έγιναν ήταν: 19 λοβεκτομές (18 ασθενείς με αδένωμα και 1 με καρκίνωμα), 9 αμφοτερόπλευρες σχεδόν ολικές θυρεοειδεκτομές (6 ασθενείς με αδένωμα και 3 με καρκίνωμα), 3 λοβεκτομές με υφολική εκτομή του άλλου λοβού σε ισάριθμους ασθενείς με αδένωμα και 1 ολική θυρεοειδεκτομή σε ένα ασθενή με καρκίνωμα. Σε όλους χορηγήθηκε διά βίου θυροξίνη από του στόματος. Από πλευράς μετεγχειρητικών επιπλοκών, μόνο σε 5 ασθενείς παρουσιάσθηκε παροδικού τύπου υποπαραθυρεοειδισμός που αντιμετωπίσθηκε με χορήγηση ασβεστίου από του στόματος και υποχώρησε πλήρως σε διάστημα 3 έως 5 μηνών. Η ιστοπαθολογική εξέταση αποκάλυψε οξύφιλο αδένωμα σε 27 περιπτώσεις (ποσοστό 84%) και καρκίνωμα από κύτταρα Hurthle σε 5 (16%). Στους περισσότερους (28/32) ασθενείς μας, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονταν και οι 5 που έφεραν καρκίνωμα από κύτταρα Hurthle, επιτεύχθηκε σχολαστική μετεγχειρητική παρακολούθηση από 6-23 χρόνια. Δεν σημειώθηκε θάνατος από τη νόσο και δεν παρατηρήθηκαν σημεία υποτροπής του όγκου ούτε λεμφαδενικές ή/και απομακρυσμένες μεταστάσεις. Από τη μελέτη των 32 ασθενών της σειράς αυτής και με δεδομένο τον επαρκή χρόνο μετεγχειρητικής παρακολούθησης, είναι δυνατό να υποστηριχθεί ότι οι θυρεοειδικοί όγκοι από κύτταρα Hurthle ακολουθούν ανάλογη πορεία εκείνης των θυλακιωδών νεοπλασμάτων και, συνεπώς, δεν κρίνεται δικαιολογημένη η εξαρχής επιθετική αντιμετώπιση τους με ριζικές επεμβάσεις. Εξάλλου, λόγω της δυσχέρειας διάκρισης των καλοηθών από τα κακοήθη νεοπλάσματα από κύτταρα Hurthle, ο προσδιορισμός της ευπλοειδίας του DNA και πιθανά των υποδοχέων του συστήματος TSH-αδενοκυκλάσης θα μπορούσε να αποτελέσει ένα προγνωστικό παράγοντα της εξέλιξης των νεοπλασμάτων αυτών, καθώς και ένα κριτήριο συμπληρωματικής εκτομής του αδένα.