Picturing the child: from photographic images to painting

Abstract

My paintings are in the strictest sense representational and their subject matter is the child and childhood seen as the site around which certain psychological and social preconceptions are played out. This might be broadly stated as the child and child’s consciousness of ‘self and other’, versus the adult consciousness of child; the assumption of innocence as it is understood or is constructed by a knowledgeable, sexually oriented adult. In the context of my painting this can be crudely divided between ‘child’ as subject and the painter’s – therefore the viewer’s – gaze. In this respect it links to a wide range of references derived from post war art history and popular culture. It reengages with some of the stylistics tropes of Pop but very much after the theorising of the image which occurred in the last ten or fifteen years as part of the wider debate around representation. In this respect my paintings, that are always being constructed by my photographs, depend as much upon the applied rhetoric of ‘pulp culture’, lifestyle magazine, commercial photography etc. as they do upon the specifics of contemporary art practice. They also end up using many different language forms from the clichéd exaggerations and stereotypes of the cartoon to the most exacting forms and manners of representational painting. At a deeper sense, my paintings are engaged with memory and it is this element, which secures them against the charge of an untrammeled voyeurism. As well as looking at childhood as it is lived by the younger members of my family, I am seeking to recover some sense of my own childhood at one removed – as a process of introjections and as part of the ‘adult’ collective consciousness.

Οι πίνακές μου είναι με την αυστηρότερη έννοια αναπαραστατικοί και το θέμα τους είναι το παιδί και η παιδική ηλικία που θεωρούνται ως ο χώρος γύρω από τον οποίο διαδραματίζονται ορισμένες ψυχολογικές και κοινωνικές προκαταλήψεις. Αυτό μπορεί να δηλωθεί ευρέως ως η συνείδηση ​​του παιδιού και του παιδιού για τον «εαυτό και τον άλλον», έναντι της ενήλικης συνείδησης του παιδιού, η υπόθεση της αθωότητας όπως γίνεται κατανοητή ή κατασκευασμένη από έναν ενήλικα με γνώση και σεξουαλικό προσανατολισμό. Στο πλαίσιο της ζωγραφικής μου αυτό μπορεί να χωριστεί χονδρικά ανάμεσα στο «παιδί» ως θέμα και στο βλέμμα του ζωγράφου –άρα του θεατή. Από αυτή την άποψη, συνδέεται με ένα ευρύ φάσμα αναφορών που προέρχονται από την μεταπολεμική ιστορία της τέχνης και την ποπ κουλτούρα. Επανασυνδέεται με μερικούς από τους στιλιστικούς τρόπους της Ποπ, αλλά πολύ μετά τη θεωρητικοποίηση της εικόνας που συνέβη τα τελευταία δέκα ή δεκαπέντε χρόνια ως μέρος της ευρύτερης συζήτησης γύρω από την αναπαράσταση. Από αυτή την άποψη, οι πίνακές μου, που πάντα κατασκευάζονται από τις φωτογραφίες μου, εξαρτώνται τόσο από την εφαρμοσμένη ρητορική της «pulp culture», το lifestyle περιοδικό, την εμπορική φωτογραφία κ.λπ. όσο και από τις ιδιαιτερότητες της σύγχρονης καλλιτεχνικής πρακτικής. Καταλήγουν επίσης να χρησιμοποιούν πολλές διαφορετικές γλωσσικές μορφές, από τις κλισέ υπερβολές και τα στερεότυπα του καρτούν μέχρι τις πιο απαιτητικές μορφές και τρόπους της αναπαραστατικής ζωγραφικής. Με μια βαθύτερη έννοια, οι πίνακές μου εμπλέκονται με τη μνήμη και αυτό το στοιχείο είναι που τους ασφαλίζει απέναντι στην κατηγορία μιας αχαλίνωτης ηδονοβλεψίας. Εκτός από την εξέταση της παιδικής ηλικίας όπως τη ζουν τα νεότερα μέλη της οικογένειάς μου, επιδιώκω να ανακτήσω κάποια αίσθηση της δικής μου παιδικής ηλικίας με την αφαίρεση – ως διαδικασία ενδοεισαγωγής και ως μέρος της συλλογικής συνείδησης των «ενηλίκων».