Η συρροή αξιώσεων στον κανονισμό 1215/2012

Abstract

The problem of concurrent claims in Regulation 1215/2012, as examined in this thesis, is methodologically classified in the field of International Procedural Law. However, its relevance and interconnection with private international law and the substantive law that it will indicate, is more than obvious as an extension of the researcher's reasoning course. The issue is highlighted through the gleaning and presentation of theories and views of Greek and foreign academics on the method of resolving the issue in combination with the case law of the CJEU, which is the basis for the investigation of the problematic from which the researcher draws data and methodological tools for drawing conclusions regarding the treatment of concurrent claims from contract and tort, where both claims have the same object of supply. The aim of the author is, through the analysis of theory, jurisprudence and in the light of the principles that run through Regulation 1215/2012, firstly to highlight the problem of concurrent claims which begins with the process of characterizing the claims put forward by the plaintiff and secondly to propose possible solutions to avoid the separation of claims and their adjudication by different fora under the principle of mutual exclusivity of the special concurrent bases of article 7 par.1 and 2 of the Regulation. In order to draw conclusions on the permissibility or otherwise of joining concurrent claims, the researcher is invited to examine the content of the subject matter of the proceedings according to the Regulation through judgments of the CJEU as well as theories that have been supported for this at European level on the occasion of the institution of European lis pendens. This combined survey also provides the necessary answers to the question of whether or not the subject-matter of the proceedings in cases of concurrent claims aimed at exactly the same benefit is the same. In addition, the treatment of the issue of concurrent claims in the Regulation in conjunction with the res judicata of the resulting decision is investigated at a second level when the national court has ruled on one of the two claims and follows court proceedings with an action in another Member State based on the other legal basis, i.e. contractual or tortious. The source of determining the conditions of res judicata (law of the issuing State; law of the State of recognition; autonomous European concept of res judicata) is examined with reference to the positions of legal literature, case law of the CJEU and recent judgments of Member States on the subject.

Η προβληματική των συρρεουσών αξιώσεων στον Κανονισμό 1215/2012, όπως εξετάζεται στο παρόν πόνημα, ταξινομείται μεθοδολογικά στο πεδίο του Δικονομικού Διεθνούς Δικαίου. Ωστόσο η συνάφεια και διασύνδεση της με το ιδιωτικό διεθνές δίκαιο και το εκάστοτε ουσιαστικό δίκαιο το οποίο αυτό θα υποδείξει, είναι κάτι παραπάνω από προφανής ως προέκταση της συλλογιστικής πορείας του ερευνητή. Το ζήτημα αναδεικνύεται μέσα από την σταχυολόγηση και παρουσίαση θεωριών και απόψεων Ελλήνων και ξένων ακαδημαϊκών σχετικά με τη μέθοδο επίλυσης του ζητήματος σε συνδυασμό με τη νομολογία του ΔΕΕ η οποία αποτελεί τη βάση για τη διερεύνηση της προβληματικής από την οποία ο ερευνητής αντλεί δεδομένα και μεθοδολογικά εργαλεία για την εξαγωγή συμπερασμάτων σχετικά με την αντιμετώπιση της συρροής αξιώσεων από σύμβαση και αδικοπραξία, όταν και οι δύο αξιώσεις διαθέτουν το ίδιο αντικείμενο παροχής. Στόχευση της γράφουσας είναι , μέσω της ανάλυσης της θεωρίας , της νομολογίας και με γνώμονα τις αρχές που διατρέχουν τον Κανονισμό 1215/2012, πρώτον η ανάδειξη της προβληματικής της συρροής αξιώσεων η οποία άρχεται από τη διαδικασία χαρακτηρισμού των αξιώσεων που προβάλει ο ενάγων και δεύτερον η πρόταση πιθανών λύσεων προς αποφυγή του διαχωρισμού των αξιώσεων και εκδίκασής τους από διαφορετικά fora δυνάμει της αρχής της αμοιβαίας αποκλειστικότητας των ειδικών συντρεχουσών βάσεων των α. 7 παρ.1 και 2 του Κανονισμού. Για την εξαγωγή συμπερασμάτων περί επιτρεπτού ή μη της συνεκδίκασης των συρρεουσών αξιώσεων , ο ερευνητής καλείται να εξετάσει το περιεχόμενο του αντικειμένου της δίκης σύμφωνα με τον ΚανΒρΙα μέσα από αποφάσεις του ΔΕΕ καθώς και θεωρίες οι οποίες έχουν υποστηριχθεί για αυτό σε ευρωπαϊκό επίπεδο με αφορμή το θεσμό της ευρωπαϊκής εκκρεμοδικίας. Η ανωτέρω συνδυαστική έρευνα παρέχει επιπλέον τις απαιτούμενες απαντήσεις στο ερώτημα επί ταυτότητας ή μη του αντικειμένου της δίκης σε περιπτώσεις συρροής αξιώσεων οι οποίες στοχεύουν στην ίδια ακριβώς παροχή. Επιπλέον ερευνάται σε δεύτερο επίπεδο η αντιμετώπιση του ζητήματος της συρροής αξιώσεων στον ΚανΒρΙα σε συνδυασμό με το δεδικασμένο της παραγόμενης απόφασης όταν το εθνικό δικαστήριο έχει εκδώσει απόφαση για μία εκ των δύο αξιώσεων και ακολουθεί δικαστηριακή διαδικασία με άσκηση αγωγής σε άλλο κράτος-μέλος στηριζόμενη στην έτερη νομική βάση ήτοι συμβατική ή αδικοπρακτική. Εξετάζεται η πηγή καθορισμού των προϋποθέσεων του δεδικασμένου ( δίκαιο κράτους εκδόσεως της απόφασης- δίκαιο κράτους αναγνώρισης- αυτόνομη ευρωπαϊκή έννοια του δεδικασμένου) με αναφορά στις θέσεις της θεωρίας, της νομολογίας του ΔΕΕ αλλά και των πρόσφατων αποφάσεων κρατών μελών επί του θέματος.