Επιδράσεις της ελεγχόμενης συχνότητας αναπνοής στις φυσιολογικές αποκρίσεις στην κολύμβηση

Abstract

Introduction: The objective of this research was to examine the impact of conventional breathing versus apnoea technique on acid-base equilibrium, physiological reactions, and performance throughout high-intensity interval training sessions in swimming. Methods: Two groups of sixteen athletes (16), swimmers and free divers, completed 6 x 25m and 6 x 50m intervals of freestyle swimming with normal breath and apnoea at maximum intensity, with 30 seconds and 1 minute rest, respectively. Measured: I) Capillary blood gases (pH, PCO2, PO2, HCO3, Hct, Hb) were collected at four (4) measurement time points: 1) at rest once, 2) at rest just after the 3rd repetition, 3) at finish and 4) at 10 min of recovery. II) Heart rate (HR) and III) arterial blood oxygen saturation (SaO2) at three (3) measurement time points: 1) at rest once, 2) during swimming and 3) at 1 min of recovery, IV) Lactate acid (La) concentration 1) at rest once and 2) at 8 min of recovery, V) systolic (SBP) and diastolic blood pressure (DBP) 1) at rest once and 2) at 1 min of recovery, VI) subjective perception of fatigue (RPE) 1) at rest once and 2) at finish and VII) swimming time (t25, t50). Results: Uncompensated metabolic acidosis, exhibiting greater prominence during apnoea, is attributed to heightened lactic acidosis due to exercise in both breathing conditions (normal breath and apnoea). Although the athletes experienced bradycardia, they did show faster swimming times during apnoea. Conclusions: During repeated high-intensity short-distance swimming, specifically 25m and 50m of freestyle, apnoea enhances sprint performance without compensating for metabolic acidosis.

Εισαγωγή: Ο στόχος αυτής της ερευνητικής διατριβής ήταν να εξετάσει την επίδραση της αναπνοής έναντι της άπνοιας στην οξεοβασική ισορροπία, τις φυσιολογικές αποκρίσεις και την απόδοση κατά τη διάρκεια επαναλαμβανόμενων διαλειμματικών αποστάσεων υψηλής έντασης στην κολύμβηση. Μεθοδολογία: Δύο ομάδες των δεκαέξι (16) αθλητών, κολυμβητές και ελεύθεροι δύτες, ολοκλήρωσαν 6 x 25μ. και 6 x 50μ. ελεύθερου στυλ κολύμβησης με κανονική αναπνοή και άπνοια σε μέγιστη ένταση, με 30 δευτερόλεπτα και 1 λεπτό ξεκούραση, αντίστοιχα. Μετρήθηκαν: Ι) Τα αέρια του τριχοειδούς αίματος (pH, PCO2, PO2, HCO3, Hct, Hb) συλλέχθηκαν σε τέσσερα (4) χρονικά σημεία μέτρησης: 1) σε ηρεμία μία φορά, 2) στο διάλειμμα αμέσως μετά την 3η επανάληψη , 3) στον τερματισμό και 4) στα 10 λεπτά αποκατάστασης, ΙΙ) η καρδιακή συχνότητα (HR) και ΙΙΙ) ο κορεσμός του αρτηριακού αίματος σε οξυγόνο (SaO2) σε τρία (3) χρονικά σημεία μέτρησης: 1) σε ηρεμία μία φορά, 2) κατά τη διάρκεια κολύμβησης και 3) στο 1ο λεπτό αποκατάστασης, IV) η συγκέντρωση του γαλακτικού οξέος στο αίμα (La) στην ηρεμία και στο 8ο λεπτό αποκατάστασης, V) η συστολική (SBP) και διαστολική αρτηριακή πίεση (DBP) στην ηρεμία και στο 1ο λεπτό αποκατάστασης, VI) η υποκειμενική αντίληψη της κόπωσης (RPE) στην ηρεμία και στον τερματισμό και VII) ο χρόνος κολύμβησης (t25, t50 ). Αποτελέσματα: Η μη αντιρροπούμενη μεταβολική οξέωση, παρουσιάζει την κυρίαρχη θέση κατά τη διάρκεια της άπνοιας και αποδίδεται σε αυξημένη γαλακτική οξέωση λόγω άσκησης και στις δύο αναπνευστικές καταστάσεις (κανονική αναπνοή και άπνοια). Παρά το γεγονός ότι εμφάνισαν βραδυκαρδία οι αθλητές, επέδειξαν, όμως, ταχύτερους χρόνους κολύμβησης κατά τη διάρκεια της άπνοιας. Συμπεράσματα: Κατά τη διάρκεια επαναλαμβανόμενης διαλειμματικής κολύμβησης μικρών αποστάσεων, συγκεκριμένα 25 και 50 μέτρων ελευθέρου, υψηλής έντασης, η άπνοια βελτιώνει την απόδοση χωρίς να αντισταθμίζει τη μεταβολική οξέωση.