Αξιολόγηση ποιότητας ζωής και συναισθηματικών διαταραχών σε ασθενείς με διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια

Abstract

Diabetes has detrimental effects on many organs, including the kidneys, heart, and the central nervous system, with ophthalmic involvement and Diabetic Retinopathy (DR), specifically, being among the most severe and prominent consequences. Diabetic Retinopathy and especially advanced stages of the disease, have a crucial impact on patients’ quality of life and emotional status. In this context, emotional imbalance, psychological side effects and comorbidities, like anxiety disorders, could emerge, deteriorating the patients’ condition further. A number of questionnaires can be employed in the evaluation of the potential impact of Diabetic Retinopathy on patients’ quality of life, including the Beck Anxiety Inventory (BAI) and The National Eye Institute Visual Function Questionnaire-25 (NEI VFQ-25). Purpose: The purpose of this study was to evaluate the association of Diabetic Retinopathy and diabetic macular edema with vision-related quality of life, as well as the potential association between the disease’s severity, emotional status of patients and the manifestation of anxiety and psychological features. Results: Patients with fundoscopic findings had significantly lower scores in all VFQ-25 subscales, indicating worse quality of life in comparison to patients without DR. Severity of DR, greater levels of anxiety, daily sitting time, unemployment and lower education level, were all found to be significantly, negatively associated with a worse quality of life. Regarding emotional status, more years of suffering from diabetes, treatment with insulin and the hours being idle per day were associated with an increased burden of anxiety. In addition, the presence of a concomitant disease, findings in fundoscopy, diabetic macular edema and treatment with anti-VEFG injections, as well as the number of doses, were significantly associated with greater anxiety. Multivariate analysis showed that having Severe Non-Proliferative Diabetic Retinopathy or having Proliferative Diabetic Retinopathy and receiving insulin therapy (alone or in combination with another treatment), were significantly associated with higher levels of anxiety. Conclusion: The well-established impact of DR on the patients’ well-being, quality of life and emotional status render DR and CME prevention, stabilization or delaying progression as a necessity in order to protect patients from developing psychiatric symptoms. On the other hand, the speculated bi-directional association between emotional problems and DR progression highlights the importance of acknowledging and dealing with psychological issues with the aim of delaying DR progression.

Ο Διαβήτης έχει επιβλαβείς επιπτώσεις σε πολλά όργανα, συμπεριλαμβανομένων των νεφρών, της καρδιάς, και του κεντρικού νευρικού συστήματος, με την οφθαλμική συμμετοχή και ,ειδικά, τη Διαβητική Αμφιβληστροειδοπάθεια (DR), να συγκαταλέγονται ανάμεσα στις πιο σοβαρές και προεξάρχουσες συνέπειες. Η Διαβητική Αμφιβληστροειδοπάθεια, και ειδικότερα τα προχωρημένα στάδια της ασθένειας, ασκούν έναν καίριο αντίκτυπο στην ποιότητα ζωής και την συναισθηματική κατάσταση των ασθενών. Σε αυτό το περιβάλλον, δύναται να εμφανισθεί συναισθηματικού τύπου ψυχοπαθολογία, ψυχολογικές αντιδράσεις και ειδικότερα σημαντική συννοσηρότητα, με αγχώδεις διαταραχές, οι οποίες φαίνεται να επιδεινώνουν περαιτέρω την κατάσταση των ασθενών. Μία σειρά από ερωτηματολόγια δύναται να αξιοποιηθούν για την αποτίμηση του δυνητικού αντικτύπου της Διαβητικής Αμφιβληστροειδοπάθειας στην ποιότητα ζωής των ασθενών, συμπεριλαμβανομένων του Beck Anxiety Inventory (BAI) and του The National Eye Institute Visual Function Questionnaire-25 (NEI VFQ-25). Σκοπός: Ο σκοπός της παρούσης μελέτης ήταν η αποτίμηση της συσχέτισης της Διαβητικής Αμφιβληστροειδοπάθειας και του Διαβητικού Οιδήματος της Ωχράς με την σχετιζόμενη με την όραση-ποιότητα ζωής, καθώς και της δυνητικής σύνδεσης ανάμεσα στη βαρύτητα της ασθένειας, στην συναισθηματική κατάσταση και στην εκδήλωση άγχους αλλά και άλλων ψυχικών διαταραχών. Αποτελέσματα: Οι ασθενείς με βυθοσκοπικά ευρήματα είχαν σημαντικά χαμηλότερες επιδόσεις σε όλες τις VFQ-25 υποκλίμακες, καταδεικνύοντας χειρότερη ποιότητα ζωής εν συγκρίσει με ασθενείς χωρίς DR. Σοβαρότερη DR, υψηλότερα επίπεδα άγχους, περισσότερος χρόνος καθιστικής ζωής καθημερινά, ανεργία και χαμηλότερο επίπεδο εκπαίδευσης, βρέθηκαν όλα να σχετίζονται ,με σημαντική αρνητική συσχέτιση, με χειρότερη ποιότητα ζωής. Αναφορικά με την συναισθηματική κατάσταση, περισσότερα χρόνια νόσησης από διαβήτη, θεραπεία με ινσουλίνη και αυξημένος αριθμός ωρών καθιστικής ζωής την ημέρα, ήταν συνδεδεμένα με ένα βαρύτερο φορτίο άγχους. Επιπρόσθετα, η παρουσία μίας ταυτόχρονης ασθένειας, τα ευρήματα στη βυθοσκόπηση, το διαβητικό οίδημα της ωχράς και η θεραπεία με ενέσεις anti-VEGF, καθώς και ο αριθμός των ενέσεων, ήταν σημαντικά συσχετιζόμενα με τα επίπεδα του άγχους. Η πολυπαραγοντική ανάλυση κατέδειξε ότι η παρουσία Σοβαρής Μη-Παραγωγικής Διαβητικής Αμφιβληστροειδοπάθειας ή Παραγωγικής Διαβητικής Αμφιβληστροειδοπάθειας, και η λήψη ινσουλίνης θεραπευτικά (ως μονοθεραπεία ή σε συνδυασμό με άλλη θεραπεία), συνδέονταν σημαντικά με υψηλότερα επίπεδα άγχους. Συμπέρασμα: Ο καλά-εγκαθιδρυμένος αντίκτυπος της DR στην ευημερία, ποιότητα ζωής και συναισθηματική κατάσταση των ασθενών, καθιστούν την αποτροπή, σταθεροποίηση ή καθυστέρηση προόδου της DR και του CME μία αναγκαιότητα, με σκοπό την προστασία των ασθενών από την εμφάνιση ψυχοπαθολογικών εκδηλώσεων. Από την άλλη μεριά, η εικαζόμενη αμφίδρομη συσχέτιση ανάμεσα στα συναισθηματικά προβλήματα και στην πρόοδο της DR, φέρνει στο προσκήνιο την σημαντικότητα της αναγνώρισης και αντιμετώπισης των ψυχολογικών θεμάτων, στοχεύοντας στην επιβράδυνση εξέλιξης της DR.