Diachrony of linguistic complexity: reanalysis and frequency

Abstract

This doctoral dissertation is devoted to the examination of grammatical complexity diachronically in the course of grammaticalization. Its study object is the category Modality in Present Day English and special focus is given on the development of three semi-modal auxiliary constructions, be going to, have (got) to and want to, all of which have been analyzed as typical cases of grammaticalization (cf. Traugott & König 1991; Heine & Kuteva 2005 among others). Most studies have approached linguistic complexity from a structural (language-internal) perspective, while others favor a definition of complexity based on language-external parameters, such as frequency and processing difficulty. It is accepted that both definitions are compatible with predictions made by grammaticalization theory, but they lead to contradictory results. On one hand, complexity increases in grammaticalization because more semantic distinctions receive grammatical specification and more elaborate structures emerge. On the other hand, as long as new grammatical items increase in frequency, their mental processing is gradually facilitated. In the present PhD Dissertation, a distinction is proposed between two major types of complexity: structural and dynamic complexity. The first is defined as the average form-meaning correspondence ratio of a construction and calculated by use of a metric system proposed by Piperski (2014). The second is conceived of as the net force of language-internal and language-external parameters and is defined as structural complexity divided by the type frequency of construction per time unit. This formalization is based on well-established theories of linguistics revealing the relationship between type frequency and productivity (Bybee 1995; Bybee & Thomspon 1997) and degree of entrenchment of a linguistic item (Langacker 1987;2008). For the estimation of frequencies, a series of corpus-based studies was conducted using CoHA. The present findings suggest that any change found in structural complexity tends to be neutralized diachronically by dynamic complexity. Specifically, the dynamic complexity associated with the system of English Modality follows a wave-like distribution, whose peak and trough points coincide with the creation of new grammatical variants and their full entrenchment respectively. To be more specific, novel grammatical variants are quite complex by the time of their emergence because of their structural load and their relative low frequency. Yet, as they progressively become more frequent, their structural complexity is balanced out through the fact that their processing is facilitated.On the basis of the above data, it is concluded that grammars do not become simpler or more complex in the course of time, as has often been proposed (cf. Trudgill 2002;2011, McWhorter 2007). In contrast, a balancing mechanism between structural and cognitive processes appears to be in work that keeps overall complexity relatively stable over time.

Η παρούσα διατριβή εξερευνά τη διαχρονική αλλαγή της γραμματικής πολυπλοκότητας κατά τη γραμματικοποίηση εστιάζοντας στην κατηγορία της Τροπικότητας της Σύγχρονης Αγγλικής και, πιο συγκεκριμένα, σε τρεις ημι-τροπικές κατασκευές που παρουσιάζουν χαρακτηριστικά γνωρίσματα γραμματικοποίησης: τις be going to, have (got) to και want to (πβ. Traugott & König 1991; Heine & Kuteva 2005 μεταξύ άλλων). Πολλές παλαιότερες έρευνες έχουν προσεγγίσει τη γλωσσική πολυπλοκότητα με δομικούς (ενδογλωσσικούς) όρους, ενώ άλλες έχουν προτείνει έναν ορισμό της πολυπλοκότητας βασισμένο σε εξωγλωσσικές παραμέτρους, όπως η συχνότητα και η επεξεργαστική δυσκολία. Στην παρούσα έρευνα γίνεται δεκτό πως και οι δύο ορισμοί είναι συμβατοί με τη θεωρία της γραμματικοποίησης, αλλά οδηγούν σε αντικρουόμενα συμπεράσματα. Από τη μία, η πολυπλοκότητα αυξάνεται παράλληλα με τη γραμματικοποίηση καθώς περισσότερες σημασιολογικές διακρίσεις κωδικοποιούνται γραμματικά και ανακύπτουν συνθετότερες δομές. Από την άλλη, όσο η συχνότητα χρήσης των νεοεμφανιζόμενων γραμματικών στοιχείων αυξάνεται, η νοητική τους επεξεργασία σταδιακά διευκολύνεται οδηγώντας σε μείωση της πολυπλοκότητας.Βασικός άξονας της παρούσας διδακτορικής διατριβής υπήρξε η διάκριση σε δύο τύπους γλωσσικής πολυπλοκότητας, δομικής και δυναμικής. Η πρώτη ορίστηκε ως η αναλογία μορφικών μονάδων (μορφημάτων) και λειτουργιών και μετρήθηκε με τη βοήθεια ενός αριθμητικού μοντέλου που έχει προταθεί από τον Piperski (2014). Η δεύτερη αποτελεί τη συνισταμένη των ενδογλωσσικών και εξωγλωσσικών παραμέτρων και ορίστηκε ως ο λόγος της δομικής πολυπλοκότητας μιας κατασκευής προς τη συχνότητα χρήσης της σε διαφορετικούς χρόνους. Ο παραπάνω φορμαλισμός εδράζεται σε διάφορες γλωσσολογικές θεωρίες που αφορούν στη σχέση της συχνότητας και παραγωγικότητας μιας δομής (Bybee 1995; Bybee & Thomspon 1997) με τον βαθμό εδραίωσης της (Langacker 1987;2008). Για τη συλλογή των ποσοτικών δεδομένων που αφορούν στη συχνότητα χρήσης των υπό εξερεύνηση κατασκευών της αγγλικής διενεργήθηκε ποσοτική ανάλυση με τη βοήθεια του διαχρονικού σώματος κειμένων, CoHA. Υπόθεση εργασίας της παρούσας έρευνας υπήρξε η εξής: Εφόσον αμφότεροι ορισμοί για τη γραμματική πολυπλοκότητα ληφθούν υπόψη, πιθανές τάσεις προς αύξηση ή μείωση της διαχρονικής δομικής πολυπλοκότητας, όπως προβλέπονται από παλαιότερες μελέτες, εξουδετερώνονται. Συγκεκριμένα, εξωγλωσσικοί παράγοντες όπως η συχνότητα χρήσης και η επεξεργαστική ευκολία λειτουργούν ως ισορροπιστές της δομικής πολυπλοκότητας διαχρονικά. Η υπόθεση αυτή επιβεβαιώνεται από τα ευρήματα της παρούσας έρευνας. Συγκεκριμένα, η δυναμική πολυπλοκότητα του συστήματος της Τροπικότητας της Αγγλικής φαίνεται να ακολουθεί κυματοειδή κατανομή: οι μέγιστες και ελάχιστες τιμές της δυναμικής πολυπλοκότητας των υπό μελέτη κατασκευών συσχετίζονται με τη δημιουργία νέων γραμματικών ποικιλιών και τη σταδιακή τους εδραίωση αντίστοιχα. Αναλυτικότερα, οι διάφορες γραμματικές κατασκευές είναι ιδιαιτέρως πολύπλοκες τη στιγμή της εμφάνισής τους λόγω του δομικού τους φορτίου και της σχετικά χαμηλής συχνότητάς τους. Ωστόσο, καθώς η συχνότητά τους αυξάνεται, η δομική τους πολυπλοκότητα εξισορροπείται από το γεγονός ότι η νοητική τους επεξεργασία διευκολύνεται. Στη βάση των παραπάνω δεδομένων συμπεραίνεται ότι η γραμματική πολυπλοκότητα δεν μειώνεται ή αυξάνεται με την πάροδο του χρόνου, όπως έχει συχνά διατυπωθεί (πβ. Trudgill 2002;2011, McWhorter 2007). Αντιθέτως, παρατηρείται ένας εξισορροπιστικός μηχανισμός μεταξύ των δομικών και γνωσιακών διαδικασιών της γλωσσικής αλλαγής που διατηρεί την συνολική γραμματική πολυπλοκότητα σε σταθερά επίπεδα διαχρονικά.