Republican debates in Restoration drama: the stage as a public sphere that salvaged republican ideas

Abstract

This thesis argues that Restoration tragedies made use of the republican discourse of the 1650s as well as the republican themes of the classical antiquity to debate republican ideas of early modern England. The contention is that the treatments of civichood on stage from 1660s to 1690s preserved the spirit of republicanism despite print censorship and potential persecution for the public voicing of republican ideas. The narrative of republican values resurfacing in the form of Whiggery after the ‘Glorious Revolution’ is here, in this thesis, changed to a story wherein those values remained on the surface and were tested out in the public terrain of the theatre. To show this, the thesis attempts to capture as many as possible of the ‘equations’ of meaning which republican ideology bore in that time by reading and using the research of scholars from the disciplines of history, literature, political theory, gender studies. By looking at those meanings we can determine whether the plays conveyed them—even unconsciously—and we may understand how republican ideas were perceived, disseminated, and acted out. It is possible those issues of liberty and legitimacy of power that the Exclusion Crisis plays are so concerned with belonged neither to Tory nor Whig ‘camps’, but preexisted, inspired audiences and political actors and were translated in the ritualistic public rhetoric found in plays and, more specifically, tragedies. This, in turn, will offer us a new understanding of the relationship of early moderns to political ideas as multifaceted and as owing as much to the catalyst events of the commonwealth and the Restoration as evolving internally. All in all, theatre was a principal site for the survival of Republicanism post-Restoration.

Αυτή η διατριβή υποστηρίζει ότι οι τραγωδίες της Παλινόρθωσης (1660-1688) χρησιμοποίησαν τον ρεπουμπλικανικό λόγο της δεκαετίας του 1650 καθώς και τα ρεπουμπλικανικά θέματα της κλασικής αρχαιότητας για να αντιπαραθέσουν επι σκηνής τις ρεπουμπλικανικές ιδέες της πρώιμης μοντέρνας Αγγλίας. Οι επεξεργασίες της έννοιας του πολίτη στη σκηνή από τη δεκαετία του 1660 έως τη δεκαετία του 1690 διατήρησαν το πνεύμα του ρεπουμπλικανισμού παρά τη λογοκρισία στον εντύπο λόγο και τις πιθανές διώξεις για τη δημόσια έκφραση των πρωτο-δημοκρατικών ιδεών. Το αφήγημα ότι οι ρεπουμπλικανικές αξίες αναδύονται στον πολιτικό λόγο με τη μορφή του Αγγλικού φιλελευθερισμού μόνο μετά την εποχή της Glorious Revolution (1688-1689) είναι εδώ, σε αυτή τη διατριβή, αλλαγμένο σε μια άλλη ιστορία, σύμφωνα με την οποία αυτές οι αξίες παρέμειναν στην επιφάνεια και δοκιμάστηκαν στο δημόσιο έδαφος του θεάτρου καθ'όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησης του παλινορθωμένου Βασιλιά Charles II. Για να το αποδείξει αυτό, η διατριβή επιχειρεί να συλλάβει όσο το δυνατόν περισσότερες από τις «εξισώσεις» νοήματος που έφερε η ρεπουμπλικανική ιδεολογία εκείνη την εποχή, διαβάζοντας και χρησιμοποιώντας την έρευνα μελετητών από τους κλάδους της ιστορίας, της λογοτεχνίας, της πολιτικής θεωρίας, και των σπουδών φύλου. Εξετάζοντας αυτά τα νοήματα μπορούμε να καθορίσουμε αν τα έργα τα μετέφεραν τις ρεπουμπλικανικές ιδέες– ακόμη και ασυνείδητα – και μπορούμε να καταλάβουμε πώς οι πρωτοδημοκρατικές ιδέες έγιναν αντιληπτές, διαδόθηκαν και δραματοποιήθηκαν. Είναι πιθανό τα ζητήματα της ελευθερίας και της νομιμότητας της εξουσίας με τα οποία ασχολείται τόσο πολύ η δραματουργία της περιόδου του Exclusion Crisis (1679-1681) να μην ανήκαν ούτε στα «στρατόπεδα» των Τόρις ούτε των Ουίγων, αλλά να προϋπήρχαν, να ενέπνευαν ακροατήρια και πολιτικούς παράγοντες και να μεταφράζονταν στην τελετουργική δημόσια ρητορική που συναντάται σε θεατρικά έργα και, πιο συγκεκριμένα, σε τραγωδίες. Αυτός ο ισχυρισμός, με τη σειρά του, θα μας προσφέρει μια νέα κατανόηση της σχέσης των πολιτών της πρώιμης μοντέρνας περιόδου με τις πολιτικές ιδέες ως πολύπλευρη και ως άρρηκτα συνδεδεμένη με τα καταλυτικά πολιτικά γεγονότα του Commonwealth period (1649-1660) και της Παλινόρθωσης. Συμπερασματικά, το θέατρο ήταν ένας κύριος χώρος για την επιβίωση της ιδεολογίας του ρεπουμπλικανισμού μετά την Παλινόρθωση.