Παθοφυσιολογική μελέτη αναστομωτικής διαφυγής μετά από επεμβάσεις πεπτικού

Abstract

Introduction: Early diagnosis of Anastomotic Leakage after Colorectal surgery is essential to reduce patient’s morbidity and mortality. The current diagnostic strategy, consisting of clinical evaluation, blood tests and on-demand CT scanning, may fail to detect leakage from the anastomosis at an early stage. An innovative approach lies in evaluating biomarkers from the immediate environment of the anastomosis, such as pH and lactate through peritoneal fluid sampling, that might offer the potential to achieve earlier and more specific detection of anastomotic leakage than current methods. Methods: In our study, peritoneal lactate, pH and base deficit, collected from the drain fluid for the first 5 postoperative days, were collected and analyzed from 137 patients undergoing colectomy with a primary anastomosis for any colon or rectal pathology within 1 year. Results: Mean pH values of drain fluid collected from patients developing anastomotic leak had a statistically significant difference when compared to those without leakage. Patients with anastomotic leakage demonstrated a consistent tendency to decrease, whereas patients without anastomotic leakage showed a stable and rising pattern. Τhe results obtained from lactate and base deficit were not useful for prediction. Discussion: Timing diagnosis of anastomotic leakage is of paramount importance in order to reduce morbidity and mortality. The goal is not necessarily to entirely prevent its occurrence, but rather to establish a cautious postoperative course. PH from the peritoneal drain sample in the current setting could predict AL in advance of its clinical presentation. Conclusion: PH value of the perianastomotic drainage fluid after colorectal operations with anastomosis, may be a cheap, noninvasive and useful biomarker to identify anastomotic leakage early.

Εισαγωγή: Η πρώιμη διάγνωση της διαφυγής από την αναστόμωση μετά από επεμβάσεις παχέος εντέρου είναι κομβικής σημασίας, προκειμένου να μειωθεί η νοσηρότητα και η θνητότητα αυτής της επιπλοκής. Η τρέχουσα στρατηγική για την διάγνωση της αναστομωτικής διαφυγής, ενδέχεται να αποτύχει να διαγνώσει την διαφυγή σε πρώιμο στάδιο. Μια καινοτόμα εναλλακτική προσέγγιση είναι η μέτρηση και αξιολόγηση βιολογικών δεικτών από το άμεσο περιβάλλον της αναστόμωσης, όπως το pH και το γαλακτικό οξύ, στο υγρό της παροχέτευσης. Μέθοδοι: Ο στόχος της μελέτης είναι η αξιολόγηση των βιοδεικτών: pH, γαλακτικού και ελλείματος βάσης, σε δείγματα από την ενδοπεριτοναϊκή παροχέτευση, ως προγνωστικοί δείκτες για την διάγνωση της αναστομωτικής διαφυγής μετά από επεμβάσεις παχέος εντέρου. Στην μελέτη συμμετείχαν 137 ασθενείς που υπεβλήθησαν σε επεμβάσεις παχέος εντέρου, ανεξαρτήτως ενδείξεων και συνθηκών, από τους οποίους λήφθηκε υλικό από το υγρό της παροχέτευσης τις πρώτες 5 μετεγχειρητικές ημέρες.Αποτελέσματα: Η μέση τιμή του pH από το υγρό παροχέτευσης από τους ασθενείς που τελικά εμφάνισαν διαφυγή από την αναστόμωση αποδείχθηκε στατιστικά σημαντικά διαφορετική, συγκριτικά με την μέση τιμή των ασθενών με φυσιολογική μετεγχειρητική πορεία. Οι ασθενείς με διαφυγή είχαν σταθερά πτώση της τιμής του pH, ενώ στους ασθενείς χωρίς διαφυγή η τιμή του pH καθημερινά αυξανόταν. Αντιθέτως, τα αποτελέσματα από τις μετρήσεις των τιμών του γαλακτικού και του ελλείμματος βάσης δεν αποδείχθηκαν αξιόπιστα για πρόβλεψη της διαφυγής. Συζήτηση: Η έγκαιρη και έγκυρη διάγνωση της αναστομωτικής διαφυγής είναι υψίστης σημασίας, όχι αναγκαστικά για την αποτροπή της, αλλά για την αντιμετώπιση της μετη διαμόρφωση κατάλληλων θεραπευτικών χειρισμών. Το pH από το υγρό της παροχέτευσης φαίνεται ικανό να προβλέψει την διαφυγή από την αναστόμωση μετά από επεμβάσεις παχέος εντέρου, γρηγορότερα της κλινικής εκδήλωσής της. Συμπέρασμα: Η τιμή του pH από την παροχέτευση μετά από επεμβάσεις παχέος εντέρου μπορεί να αποδειχθεί ένας αξιόπιστος, μη επεμβατικός, εύχρηστος δείκτης πρώιμης πρόβλεψης αναστομωτικής διαφυγής.