Αξιολόγηση του ασκησιογενούς βρογχόσπασμου σε αθλητές και η επίδραση της ενυδάτωσης στην εκδήλωσή του και στην ικανότητα για άσκηση

Abstract

Background: Exercise-induced bronchoconstriction (EIB) is a common problem in elite athletes. Classical pathways in the development of EIB include the osmotic and thermal theory as well as the presence of epithelial injury in the airway, with local water loss being the main trigger of EIB. This study aimed to investigate the effects of systemic hydration on pulmonary function and to establish whether it can reverse dehydration-induced alterations in pulmonary function. Materials and Methods: This follow-up study was performed among professional cyclists, without a history of asthma and/or atopy. Anthropometric characteristics were recorded for all participants, and the training age was determined. In addition, pulmonary function tests and specific markers such as fractional exhaled nitric oxide (FeNO) and immunoglobulin E (IgE) were measured. All the athletes underwent body composition analysis and cardiopulmonary exercise testing (CPET). After CPET, spirometry was followed at the 3rd, 5th, 10th, 15th, and 30th min. This study was divided into two phases: before and after hydration. Cyclists, who experienced a decrease in Forced Expiratory Volume in one second (FEV1) ≥ 10% and/or Forced Mild-Expiratory Flow (FEF25–75) ≥ 20% after CPET in relation to the results of the spirometry before CPET, repeated the test in 15-20 days, following instructions for hydration. Results: One hundred male cyclists (n = 100) participated in Phase A. After exercise, there was a decrease in all spirometric parameters (p < 0.001). In Phase B, after hydration, in all comparisons, the changes in spirometric values were significantly lower than those in Phase A (p < 0.001). Conclusions: The findings of this study suggest that professional cyclists have non-beneficial effects on respiratory function. Additionally, we found that systemic hydration has a positive effect on spirometry in cyclists. Of particular interest are small airways, which appear to be affected independently or in combination with the decrease in FEV1. Our data suggest that pulmonary function improves systemic after hydration.

Εισαγωγή: Ο ασκησιογενής βρογχόσπασμος (βρογχόσπασμος επαγόμενος κατά την άσκηση, Exercise-induced Bronchoconstriction – EIB) είναι ένα κοινό πρόβλημα μεταξύ των αθλητών υψηλών επιδόσεων. Τα παθοφυσιολογικά μονοπάτια στην ανάπτυξη του ΕΙΒ περιλαμβάνουν την ωσμωτική και την θερμική θεωρία καθώς και την παρουσία μικροτραυματισμών κατά την έντονη άσκηση του επιθηλίου των αεραγωγών. H αφυδάτωση των αεραγωγών φαίνεται να είναι η κύρια αιτία που πυροδοτεί την ανάπτυξη του ΕΙΒ. Σε υγιή άτομα, σε επίπεδο χαμηλού κατά λεπτόν αερισμό (VE) κατά την διάρκεια της άσκησης, η περιεκτικότητα σε νερό και η θερμοκρασία των αεραγωγών υπόκεινται σε μια διαδικασία αποτελεσματικής ρύθμισης. Ωστόσο, με την αύξηση του VE που προκαλεί φυσιολογικά η άσκηση, ο βρογχικός βλεννογόνος αφυδατώνεται και επέρχεται βλάβη του βρογχικού επιθηλίου. Είναι σημαντική η έγκαιρή διάγνωση του ΕΙΒ, ώστε να μειωθούν οι πιθανές αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία του αναπνευστικού συστήματος, αλλά και στις αθλητικές επιδόσεις. Σκοπός: Η παρούσα μελέτη διερεύνησε την επίδραση της συστηματικής ενυδάτωσης στην αναπνευστική λειτουργία και είχε σαν στόχο να προσδιορίσει αν η ενυδάτωση μπορεί να αναστρέψει αλλοιώσεις στην αναπνευστική λειτουργία που προκαλούνται από την αφυδάτωση κατά την άσκηση. Μέθοδος – Πληθυσμός μελέτης: Η μελέτη πραγματοποιήθηκε σε επαγγελματίες ποδηλάτες χωρίς ιστορικό άσθματος και/ή ατοπίας. Οι συμμετέχοντες υποβλήθηκαν σε λειτουργικό έλεγχο της αναπνοής, εκτίμηση του εκπνεόμενου μονοξειδίου του αζώτου (FeNO) και προσδιορισμός της ανοσοσφαιρίνης Ε (IgE). Όλοι οι ποδηλάτες υποβλήθηκαν σε ανάλυση σύστασης σώματος και σε καρδιοαναπνευστική δοκιμασία κόπωσης (Cardiopulmonary Exercise Test – CPET). Μετά την κόπωση ακολούθησε σπιρομέτρηση στο 3ο, 5ο, 10ο, 15ο και 30ο λεπτό. Η μελέτη χωρίστηκε σε δύο φάσεις: πριν και μετά την ενυδάτωση. Οι ποδηλάτες που παρουσίασαν μείωση του δυναμικά εκπνεόμενου όγκου αέρα στο 1ο δευτερόλεπτο της εκπνοής (Forced Expiratory Volume in one second – FEV1) ≥ 10% ή/και μείωση της μέγιστης μεσοεκπνευστικής ροής (FEF25-75) ≥ 20% μετά την CPET σε σχέση με τα αποτελέσματα του λειτουργικού ελέγχου πριν από την κόπωση, επανέλαβαν την δοκιμασία μετά από διάστημα 15 – 20 ημερών, αφού ακολούθησαν συγκεκριμένες οδηγίες για ενυδάτωση. Αποτελέσματα: Στην μελέτη έλαβαν μέρος εκατό άνδρες ποδηλάτες (n = 100). Μετά την CPET παρατηρήθηκε μείωση σε όλες τις σπιρομετρικές παραμέτρους (p < 0.001). Στην φάση Β (μετά την ενυδάτωση), η μείωση στις σπιρομετρικές τιμές, πριν και μετά την CPET, ήταν σημαντικά χαμηλότερη συγκριτικά με την Φάση Α (p < 0.001). Συμπεράσματα: Τα ευρήματα της μελέτης υποστηρίζουν ότι οι ποδηλάτες υψηλών επιδόσεων υπόκεινται σε δυνητικά μη ευεργετικές δράσεις της άσκησης υψηλών απαιτήσεων στην αναπνευστική λειτουργία, όπως αυτή εκτιμήθηκε με την σπιρομέτρηση - καμπύλη ροής και όγκου. Βρέθηκε ότι η συστηματική ενυδάτωση έχει θετική επίδραση στην αναπνευστική λειτουργία κατά την άσκηση στον πληθυσμό της μελέτης. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι μικροί αεραγωγοί που εμφανίζονται να επηρεάζονται κατά την άσκηση ανεξάρτητα ή σε συνδυασμό με την μείωση του FEV1. Φαίνεται ότι η ορθή συστηματική ενυδάτωση πριν από την άσκηση, μπορεί να προφυλάξει τους επαγγελματίες ποδηλάτες από τις αρνητικές επιπτώσεις στην αναπνευστική λειτουργία της αφυδάτωσης επαγόμενης από την υψηλού επιπέδου αεροβική άσκηση.