Τα Αλάνια της αρχιτεκτονικής στη δυτική ιστοριογραφία και στο αυτόνομο φεμινιστικό κίνημα της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα

Abstract

This dissertation first defines the scope of the hegemonic pattern that defines the model of the human and then the architect. Subsequently, a poetic eccentric site, namely Alana's, is described. Alana is a space that eludes central planning models, while being defined as a performed place of play, eroticism and irregular activities. The performative subjectification of this spatial condition is defined as Alani. The research then focuses on the Alania of Western architectural historiography. It presents the personalities and their works that deal with issues of desire and eroticism through the disruption of the dominant bipolar canon on the categorization of private and public spaces and the gendered stylistic morphology of building structure. In the second part, the research shifts to the Greek locality where actions that choose to be performed in the Alana site during the period of the second feminist wave are mentioned. Subjects, writings and actions that created and reinforced Alana's discourse in the public and architectural spheres are identified. Both parts exemplify (rather than suggest) the work of individualities that function in a supportive way to make Alana's legacy evident. This dissertation is an attempt to de-categorize and de-unifiedly inscribe the Alanias that choose the space of Alana as the eccentric field of production of subordinate knowledge and relations and aim to disrupt the multiple hegemonically determined centers.

Η παρούσα διδακτορική διατριβή αρχικά ορίζει το πεδίο δημιουργίας του ηγεμονικού κανόνα ο οποίος καθορίζει το πρότυπο του ανθρώπου και κατόπιν του αρχιτέκτονα. Εν συνεχεία περιγράφεται ένας ποιητικός έκ-κεντρος τόπος, αυτός της Αλάνας. Η Αλάνα είναι ένας χώρος που διαφεύγει από τον κεντρικό σχεδιασμό, ενώ ορίζεται ως τόπος μέσω επιτελέσεων όπως αυτών του παιχνιδιού, του ερωτισμού αλλά και των παράτυπων δραστηριοτήτων. Ως η επιτελεστική υποκειμενοποίηση της χωρικής αυτής συνθήκης ορίζεται το Αλάνι. Στη συνέχεια, η έρευνα επικεντρώνεται στα Αλάνια της δυτικής ιστοριογραφίας της αρχιτεκτονικής. Παρουσιάζονται οι προσωπικότητες και τα έργα τους, στα οποία διαχειρίζονται ζητήματα επιθυμίας και ερωτισμού μέσω της διατάραξης του κυρίαρχου δίπολου κανόνα περί της κατηγοριοποίησης ιδιωτικών και δημόσιων χώρων και της έμφυλης στυλιστικής μορφολογίας της κτιριακής δομής. Στο δεύτερο μέρος, η έρευνα μετατοπίζεται στη ελληνική τοπικότητα όπου αναφέρονται δράσεις που επιλέγουν να επιτελούνται στο χώρο της Αλάνας κατά την περίοδο του του αυτόνομου φεμινιστικού κινήματος της Μεταπολίτευσης στην Ελλάδα. Εντοπίζονται υποκείμενα, γραφές και δράσεις οι οποίες δημιούργησαν και ενίσχυσαν τον λόγο της Αλάνας στο δημόσιο και στο αρχιτεκτονικό πεδίο. Και στα δύο μέρη παρουσιάζεται παραδειγματικά (και όχι υποδειγματικά) το έργο ατομικοτήτων το οποίο λειτουργεί υποστηρικτικά για να γίνει εμφανής η παράδοση της Αλάνας. Η παρούσα διδακτορική διατριβή είναι μια προσπάθεια μη κατηγοροποιημένης και ενιαίας εν-γραφής των Αλανιών που επιλέγουν τον χώρο της Αλάνας ως το έκ-κεντρο πεδίο παραγωγής υποτελών γνώσεων και σχέσεων και έχουν ως σκοπό την διάρρηξη των πολλαπλών ηγεμονικά προσδιορισμένων κέντρων.