Minority citizen-soldiers, mobilizations & discrimination in the Ottoman Empire and the Kingdom of Greece during the early 20th century

Abstract

This dissertation is a comparative, transnational, and relational analysis of the minority citizen-soldiers in the Ottoman and Greek conscript-based armies that served during the Long War (1911–1922), and also engaged in wars against each other. It examines the relationship developed between both states and their minority conscripts and the impact of the continuous wars in this relationship. It analyzes the states’ efforts to link service to citizenship and their policies of inclusion and exclusion of minority conscripts, and also the latter’s reactions and attitudes toward their military and war service. It is also a study of the majority-minority citizen-soldiers relations in the midst of war. The minority and majority citizen soldiers had distinct (but sometimes similar) trajectories in the early phases of the Long War, but by the end of the war they could not relate to one another divergence of experience. This dissertation also explores a group that served as a shared mobilization pool by both states, the Ottoman Greek Orthodox citizen-soldiers, and analyzes their attitudes toward war and the possibility to become Greek citizens. Drawing from grassroots sources such as diaries, memoirs, letters, and oral interviews this dissertation produces a history of the minority citizen-soldiers from below and delves into their experiences, their emotions, and the intricacies of their agency. It argues that the axes of their inclusion and exclusion were determined not only by the way the political leaderships of both states viewed minorities’ conscription but also by war needs. The war revealed the limitations of Ottoman and Greek inclusive nationalisms, and the minority citizen-soldiers, the armed branches of their communities, were the first to witness and fall victim to the ongoing changes. Amid the war, the human landscape of total mobilization gradually became less pluralistic and more segregated, as the homogenization of the army became a matter of state and national security. The war had essentially become a laboratory for nation-building, enforcing a postwar majoritarian-centric peace-building and memory, where most minority veterans did not belong any more. The unilateral repeal of the war contract meant that they had mobilized, served, and sometimes fought, for nothing.

Αυτή η διατριβή είναι μια συγκριτική, διεθνική και σχεσιακή ανάλυση των μειονοτικών πολιτών-στρατιωτών στον οθωμανικό και τον ελληνικό στρατό που υπηρέτησαν κατά τον Μακρύ Πόλεμο (1911–1922) και επίσης συμμετείχαν σε μεταξύ τους πολέμους. Εξετάζει τη σχέση που αναπτύχθηκε μεταξύ των δύο κρατών και των στρατεύσιμων μειονοτήτων τους και τον αντίκτυπο των συνεχών πολέμων σε αυτή τη σχέση. Αναλύει τις προσπάθειες των κρατών να συνδέσουν την υπηρεσία με την ιθαγένεια και τις πολιτικές τους για την ένταξη και τον αποκλεισμό των στρατεύσιμων μειονοτήτων, καθώς και τις αντιδράσεις και τη στάση των τελευταίων απέναντι στη στρατιωτική και πολεμική τους θητεία. Είναι επίσης μια μελέτη των σχέσεων πλειονοτικών-μειονοτικών πολιτών-στρατιωτών εν μέσω πολέμου. Οι πλειονοτικοί και οι μειονοτικοί πολίτες-στρατιώτες είχαν διακριτές (αλλά μερικές φορές παρόμοιες) τροχιές στις πρώτες φάσεις του Μακρύου Πολέμου, αλλά μέχρι το τέλος του πολέμου δεν μπορούσαν να συσχετίσουν μεταξύ τους τις αποκλίνουσες εμπειρίες τους. Αυτή η διατριβή διερευνά επίσης μια ομάδα που χρησίμευσε ως κοινή δεξαμενή κινητοποίησης και από τα δύο κράτη, τους Οθωμανούς Έλληνες Ορθόδοξους πολίτες-στρατιώτες, και αναλύει τη στάση τους απέναντι στον πόλεμο και την πιθανότητα να γίνουν Έλληνες πολίτες. Αντλώντας από πηγές βάσης όπως ημερολόγια, απομνημονεύματα, επιστολές και προφορικές συνεντεύξεις, αυτή η διατριβή παράγει μια ιστορία των μειονοτικών πολιτών-στρατιωτών από τα κάτω και εμβαθύνει στις εμπειρίες τους, τα συναισθήματά τους και την πολυπλοκότητα της δράσης τους. Υποστηρίζει ότι οι άξονες της ένταξης και του αποκλεισμού τους καθορίστηκαν όχι μόνο από τον τρόπο που οι πολιτικές ηγεσίες και των δύο κρατών αντιμετώπισαν τη στράτευση των μειονοτήτων αλλά και από τις πολεμικές ανάγκες. Ο πόλεμος αποκάλυψε τους περιορισμούς των οθωμανικών και ελληνικών περιεκτικών εθνικισμών και οι μειονοτικοί πολίτες-στρατιώτες, οι ένοπλοι κλάδοι των κοινοτήτων τους, ήταν οι πρώτοι που έγιναν μάρτυρες και έπεσαν θύματα των συνεχιζόμενων αλλαγών. Εν μέσω του πολέμου, το ανθρώπινο τοπίο της ολοκληρωτικής κινητοποίησης έγινε σταδιακά λιγότερο πλουραλιστικό και πιο διαχωρισμένο, καθώς η ομογενοποίηση του στρατού έγινε ζήτημα κρατικής και εθνικής ασφάλειας. Ο πόλεμος είχε γίνει ουσιαστικά ένα εργαστήριο οικοδόμησης εθνών, επιβάλλοντας μια μεταπολεμική πλειονοκεντρική οικοδόμηση ειρήνης και μνήμης, όπου οι περισσότεροι βετεράνοι της μειονότητας δεν ανήκαν πια. Η μονομερής κατάργηση του πολεμικού συμβολαίου σήμαινε ότι είχαν κινητοποιηθεί, υπηρετήσει και μερικές φορές πολεμήσει, για το τίποτα.