Cercetari privind dermatopatiile la caprine

Abstract

Its status as the covering organ of the animal body seems to give the integument a privileged position in terms of diagnosing diseases located at this level. In reality, however, the multiple functions and complex connections with other organs and systems often make the cutaneous organ as complicated to diagnose as any other organ less accessible to clinical examination. Therefore, a correct dermatological diagnosis requires careful collection and analysis of epizootological, morpho-clinical and laboratory data. Dermatopathies in goats are often conditioned by risk factors such as species, clinical signs, age and exposure of the herd to unfavourable environmental conditions. Factors that can cause dermatopathies in goats are: solar radiation(photodermatitis), nutrition (iodine deficiency), parasitism (psoriasis), bacteria(staphylococcal dermatitis), fungi, viruses (contagious ectima or papillomatosis).The collection of information for the statistical study aimed at corroborating data on animal identification, anamnesis, and clinical manifestations of the animal. The PhD thesis Research on dermatopathies in goats is structured in two parts:-Part I, Current state of knowledge of the etiopathogenesis, diagnosis and therapy of dermatopathies in goats and-Part II, Own research. Part I describes the primary macroscopic and microscopic skin lesions, the main dermatopathies of goats and some notions on complementary therapy of dermatopathies in goats on organic farms. In Part II, the clinical aspects, diagnosis and treatment of the main dermatopathies found in goats were studied, with emphasis on the discussion of the diagnostic modalities of these diseases, aiming to outline a consultation protocol and establish the main causes of the diseases, in order to adopt an appropriate therapeutic and prophylactic conduct. To specify the diagnosis, in addition to detailed clinical examination and skin scraping, skin biopsies were taken and processed by histopathological technique for paraffin embedding following the five steps, namely: harvesting, fixation, paraffin embedding, sectioning and staining. We report cases of endocrine alopecia in goats due to primary hypothyroidism. Histological skin lesions were suggestive of hypothyroidism, consisting of myxedema, hair follicle atrophy and moderate parakeratosis. Confirmation of the diagnosis was made with examination of thyroxine (T4)dosage, whose values were 1.5 μg/dl in the mother and 2.3 μg/dl in the daughter. The physiological limits of thyroxine are 3.3-7.0 μg/dl. The fact that the two goats were mother and daughter suggests a genetic predisposition. The occurrence of manifestations suggestive of hypothyroidism in endemic areas should alarm farmers to take prompt prophylactic measures, to supplement iodine in feed, especially if animals are fed feed with anti-thyroid potential. Contagious ectima (contagious pustular dermatitis) is an infectious dermatitis in sheep and goats that primarily affects the lips of young animals. The disease is usually more severe in goats than in sheep. Humans are occasionally affected through direct contact. We report an episode of contagious ectima in adult goats following participation in a show and housing in a shelter where sheep were previously housed. We believe that the severe course of the disease was due to trauma to the oral cavity caused by consumption of prickly pear (Pyrus spinosa) leaves. On histological examination of the skin, epidermal hyperplasia, parakeratosis, acantholysis and lymphoplasmacytic infiltrates in the dermis were found at the onset of the disease. After superimposition of secondary infection, pus-covered ulcers and abundant crusts represented by necrotic detritus were present. Therapeutically, ointment containing: beeswax, glycerin, panthenol, calendula, rosemary, oregano and chamomile was administered and the animals' condition improved. Local treatment was applied by daily badijonages with 1%methylene blue. Clinical recovery occurred within two to three weeks. Parafilariasis is a biohelminthosis of the subcutaneous connective tissue, which evolves seasonally and is clinically manifested by haemorrhagic cutaneous nodules, with ambulatory character, which is why it is also called parasitic dermatorrhoea. We report an episode of cutaneous filariasis in goats in northern Greece. The diagnosis of infestation with Parafilaria spp. was established on the basis of clinical features, microscopic appearance of larvae evidenced in the exudate and histological sections of the skin. Further assessment of the local flock and ELISA or PCR tests will be required to identify the parasite species. An outbreak of sarcoptic mange affecting almost all animals on a dairy goat farm is described. This itchy skin disease has progressively led to a dramatic decrease in milk production. The lesions of affected goats were typical of sarcoptic mange being chronic and generalised-diffuse. Histological examination showed the presence of parasitic elements under the crusts, on the skin surface or in the hair follicles, dermal infiltrate rich in eosinophils. Pronounced parakeratosis and the presence of parasitic galleries in the dermis were also observed. All animals in the herd were treated with moxidectin 1% injectable solution at a dose of 0.2 mg/kg, applied every 15 days four times subcutaneously. We report an episode of chorioptic mange with severe evolution in the young in a mixed goat and sheep farm, certified organic, in which a chemoprevention programme against parasites was not carried out. Skin lesions were very impressive in the young, consisting of very pronounced hyperkeratosis and the presence of bleeding crevices on the flexion surfaces of the knee joints. Histological examination of the skin showed the presence of parasitic elements under the crusts on the skin surface, pronounced hyper- and parakeratosis and the presence of purulent exudate under the crusts. In the dermis, proliferation of collagen fibres [fibrosis], degenerated hair follicles, sweat glands with proliferated epithelium, ectatia, sebaceous glands reduced in volume were observed. Treatment was with Ivermectin 0.2 mg/kg every two weeks, 3administrations, with clinical cure after 25-30 days. We report an episode of demodycosis in goats on a farm located in a hypothyroid endemic area. The disease was clinically expressed by nodular dermatitis, localized on the face and neck, with a tendency to spread to the sides of the chest. On pressure the nodules express a caseous exudate. Histological examination of the skin revealed numerous Demodexcaprae parasites in various stages of development in the hair follicles and abundant necrotic detritus on the skin surface. In the dermis there were remnants of degenerated hair follicles and abundant mucopolysaccharide infiltrate (myxedema) suggestive of hypothyroidism. Complementary or non-conventional therapy was used in organic approved farms due to the limitations imposed by this farming system, but it was found that failure to follow a rigorous parasitosis prevention protocol led to severe forms

Η κατάσταση του δερματικού ιστού ως το κάλυμμα του σώματος των ζώων φαίνεται να του δίνει μια προνομιακή θέση όσον αφορά τη διάγνωση ασθενειών που εντοπίζονται σε αυτό το επίπεδο. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, οι πολλές λειτουργίες και οι περίπλοκες συνδέσεις με άλλα όργανα και συστήματα συχνά καθιστούν το δερματικό όργανο εξίσου δύσκολο στη διάγνωση με οποιοδήποτε άλλο όργανο λιγότερο προσβάσιμο στην κλινική εξέταση. Επομένως, μια σωστή δερματολογική διάγνωση απαιτεί προσεκτική συλλογή και ανάλυση επιζωοτολογικών, μορφοκλινικών και εργαστηριακών δεδομένων.Οι δερματοπάθειες στις κατσίκες συχνά εξαρτώνται από παράγοντες κινδύνου όπως το είδος, τα κλινικά σημεία, η ηλικία και η έκθεση του κοπαδιού σε δυσμενείς περιβαλλοντικές συνθήκες. Παράγοντες που μπορεί να προκαλέσουν δερματοπάθειες στις κατσίκες είναι: η ηλιακή ακτινοβολία (φωτοδερματίτιδα), η διατροφή (έλλειψη ιωδίου), η παρασιτική λοίμωξη (ψωρίαση), τα βακτήρια (σταφυλοκοκκική δερματίτιδα), οι μύκητες, οι ιοί (μεταδοτικό έκζεμα ή θηλώματα).Η συλλογή πληροφοριών για τη στατιστική μελέτη αποσκοπεί στην επιβεβαίωση δεδομένων σχετικά με την ταυτοποίηση του ζώου, το ιστορικό του και τις κλινικές εκδηλώσεις του.Η Διδακτορική Διατριβή με θέμα "Έρευνα για τις δερματοπάθειες στις κατσίκες" είναι δομημένη σε δύο μέρη: Μέρος Ι: Η τρέχουσα κατάσταση της γνώσης σχετικά με την αιτιοπαθογένεση, τη διάγνωση και τη θεραπεία των δερματοπαθειών στις κατσίκεςΜέρος II: Δική μου έρευναΤο Μέρος Ι περιγράφει τις πρωτογενείς μακροσκοπικές και μικροσκοπικές βλάβες του δέρματος, τις κύριες δερματοπάθειες στις κατσίκες και κάποιες έννοιες σχετικά με την συμπληρωματική θεραπεία των δερματοπαθειών στις κατσίκες σε βιολογικές εκμεταλλεύσεις. Στο Μέρος II, μελετήθηκαν οι κλινικές όψεις, η διάγνωση και η θεραπεία των κύριων δερματοπαθειών που παρατηρούνται στις κατσίκες, με έμφαση στη συζήτηση των διαγνωστικών μεθόδων αυτών των ασθενειών. Στόχος είναι η διαμόρφωση ενός πρωτοκόλλου διαβούλευσης και η καθιέρωση των κύριων αιτίων των ασθενειών, προκειμένου να υιοθετηθεί μια κατάλληλη θεραπευτική και προληπτική προσέγγιση. Για την ακριβή διάγνωση, εκτός από την λεπτομερή κλινική εξέταση και την αποξήλωση του δέρματος, ελήφθησαν βιοψίες δέρματος οι οποίες επεξεργάστηκαν με ιστοπαθολογική τεχνική για ενσωμάτωση σε παραφίνη, ακολουθώντας τα πέντε βήματα: συλλογή, σταθεροποίηση, ενσωμάτωση σε παραφίνη, τομή και χρώση.Αναφέρουμε περιπτώσεις ενδοκρινικής αλωπεκίας σε κατσίκες λόγω πρωτοπαθούς υποθυρεοειδισμού. Οι ιστολογικές βλάβες του δέρματος ήταν ενδεικτικές υποθυρεοειδισμού και περιλάμβαναν μυξέδημα, ατροφία τριχικών θυλάκων και μέτρια παρακαρωτίτιδα. Η επιβεβαίωση της διάγνωσης πραγματοποιήθηκε με εξέταση της δόσης θυροξίνης (T4), των οποίων οι τιμές ήταν 1.5 μg/dl στη μητέρα και 2.3 μg/dl στην κόρη. Τα φυσιολογικά όρια της θυροξίνης είναι 3.3-7.0 μg/dl. Το γεγονός ότι οι δύο κατσίκες ήταν μητέρα και κόρη υποδηλώνει γενετική προδιάθεση. Η εμφάνιση εκδηλώσεων ενδεικτικών υποθυρεοειδισμού σε ενδημικές περιοχές θα πρέπει να ανησυχήσει τους κτηνοτρόφους να λάβουν άμεσες προληπτικές μέτρα, συμπληρώνοντας ιώδιο στη διατροφή, ειδικά αν τα ζώα τρέφονται με ζωοτροφές με αντιθυρεοειδή δυναμικό. Η μεταδοτική έκζεμα (μεταδοτική πυοδερματίτιδα) είναι μια μολυσματική δερματίτιδα που πλήττει τα πρόβατα και τις κατσίκες, κυρίως τα χείλη των νεαρών ζώων. Η ασθένεια συνήθως είναι πιο σοβαρή στις κατσίκες απ' ότι στα πρόβατα. Οι άνθρωποι επηρεάζονται περιστασιακά μέσω άμεσης επαφής.Αναφέρουμε ένα επεισόδιο μεταδοτικής έκζεμα σε ενήλικες κατσίκες μετά από συμμετοχή σε έκθεση και στέγαση σε καταφύγιο όπου είχαν προηγουμένως στεγαστεί πρόβατα. Πιστεύουμε ότι η σοβαρή πορεία της ασθένειας οφείλεται σε τραύμα της στοματικής κοιλότητας λόγω κατανάλωσης φύλλων από το φυτό "πικραλίδα" (Pyrus spinosa).Κατά την ιστολογική εξέταση του δέρματος, βρέθηκαν επιδερμική υπερπλασία, παρακαρωτίτιδα, ακανθολύση και λεμφοπλασματοκυτταρικές διηθήσεις στο δέρμα στην αρχή της ασθένειας. Μετά την επικάλυψη της δευτερογενούς μόλυνσης, παρουσίασαν έλκη καλυμμένα με πύο και άφθονες κρούστες από νεκρωτικό απορρίμματα.Θεραπευτικά, χορηγήθηκε αλοιφή που περιείχε: κερί μέλισσας, γλυκερίνη, πανθενόλη, καλέντουλα, δεντρολίβανο, ρίγανη και χαμομήλι, και η κατάσταση των ζώων βελτιώθηκε. Τοπική θεραπεία εφαρμόστηκε με καθημερινά πλυσίματα με 1% μεθυλενό μπλε. Η κλινική ανάρρωση επήλθε μέσα σε δύο με τρεις εβδομάδες.Η παραφιλαρίωση είναι μια βιοελμινθίαση του υποδόριου συνδετικού ιστού, η οποία εξελίσσεται εποχικά και κλινικά εκδηλώνεται με αιμορραγικούς δερματικούς οζίδια, με περιπατητικό χαρακτήρα, γι' αυτό και αποκαλείται επίσης παρασιτική δερματορροΐα. Αναφέρουμε ένα επεισόδιο δερματικής φιλαρίωσης σε κατσίκες στη βόρεια Ελλάδα. Η διάγνωση της μόλυνσης από Parafilaria spp. έγινε βάσει των κλινικών χαρακτηριστικών, της μικροσκοπικής εμφάνισης των προνυμφών που εντοπίστηκαν στο εξίδρωμα και των ιστολογικών τομών του δέρματος. Απαιτείται περαιτέρω αξιολόγηση του τοπικού κοπαδιού και εξετάσεις ELISA ή PCR για την ταυτοποίηση των ειδών του παρασίτου. Επίσης, περιγράφεται μια έξαρση ψώρας από Sarcoptes που επηρεάζει σχεδόν όλα τα ζώα σε μια φάρμα γαλακτοπαραγωγών κατσικιών. Αυτή η κνησμώδης δερματική νόσος έχει οδηγήσει προοδευτικά σε δραματική μείωση της παραγωγής γάλακτος. Οι βλάβες των επηρεαζόμενων κατσικιών ήταν τυπικές της ψώρας από Sarcoptes, με χαρακτηριστικά χρόνια και γενικευμένη-διάχυτη μορφή. Η ιστολογική εξέταση έδειξε την παρουσία παρασιτικών στοιχείων κάτω από τις κρούστες, στην επιφάνεια του δέρματος ή στα τριχικά θυλάκια, καθώς και δερματικό διήθημα πλούσιο σε ηωσινόφιλα. Παρατηρήθηκε επίσης έντονη παρακαρωτίτιδα και η παρουσία παρασιτικών διαδρόμων στο δέρμα. Όλα τα ζώα του κοπαδιού υποβλήθηκαν σε θεραπεία με διάλυμα μοξιντεκτίνης 1% ενέσιμο, σε δόση 0.2 mg/kg, που χορηγήθηκε υποδορίως κάθε 15 ημέρες, συνολικά τέσσερις φορές.Αναφέρουμε ένα επεισόδιο χοριοπτικής ψώρας με σοβαρή εξέλιξη σε νεαρά ζώα σε μια μεικτή φάρμα κατσικιών και προβάτων, πιστοποιημένη ως βιολογική, στην οποία δεν είχε εφαρμοστεί πρόγραμμα χημικής πρόληψης κατά των παρασίτων. Οι δερματικές βλάβες ήταν πολύ εντυπωσιακές στα νεαρά ζώα, αποτελούμενες από έντονη υπερκεράτωση και την παρουσία αιμορραγικών ρωγμών στις επιφάνειες κάμψης των αρθρώσεων των γονάτων. Η ιστολογική εξέταση του δέρματος έδειξε την παρουσία παρασιτικών στοιχείων κάτω από τις κρούστες στην επιφάνεια του δέρματος, έντονη υπερκεράτωση και παρακαρωτίτιδα, καθώς και παρουσία πύου κάτω από τις κρούστες. Στο δέρμα παρατηρήθηκε υπερπλασία ινών κολλαγόνου [ίνωσις], εκφυλισμένοι τριχικοί θύλακες, ιδρωτοποιούς αδένες με επεκτεινόμενο επιθήλιο, εκτασία, μειωμένοι σε όγκο σμηγματογόνοι αδένες. Η θεραπεία περιλάμβανε Ιβερμεκτίνη 0.2 mg/kg κάθε δύο εβδομάδες, με τρεις χορηγήσεις, και κλινική ανάρρωση επιτεύχθηκε μετά από 25-30 ημέρες. Αναφέρουμε ένα επεισόδιο δερματομυκήτωσης σε κατσίκες σε φάρμα που βρίσκεται σε ενδημική περιοχή υποθυρεοειδισμού. Η ασθένεια εκδηλώθηκε κλινικά με οζώδη δερματίτιδα, εντοπισμένη στο πρόσωπο και το λαιμό, με τάση να επεκτείνεται στις πλευρές του θώρακα. Με πίεση, τα οζίδια εκκρίνουν κηρώδες εξίδρωμα.Η ιστολογική εξέταση του δέρματος αποκάλυψε πλήθος παρασίτων Demodex caprae σε διάφορα στάδια ανάπτυξης στα τριχικά θυλάκια και άφθονο νεκρωτικό απορρίμματα στην επιφάνεια του δέρματος. Στο δέρμα, παρατηρήθηκαν υπολείμματα εκφυλισμένων τριχικών θυλάκων και άφθονο διήθημα γλυκοζαμινογλυκανών (μυξέδημα) ενδεικτικό υποθυρεοειδισμού. Χρησιμοποιήθηκε συμπληρωματική ή μη συμβατική θεραπεία σε βιολογικές εγκεκριμένες φάρμες λόγω των περιορισμών που επιβάλλει το σύστημα αυτό, αλλά διαπιστώθηκε ότι η αποτυχία να ακολουθηθεί αυστηρό πρωτόκολλο πρόληψης παρασιτώσεων οδήγησε σε σοβαρές μορφές της νόσου.