Μελέτη των παραμέτρων που επηρεάζουν την τελική θέση της αυτοεκπτυσσόμενης βιοπροσθετικής αορτικής βαλβίδας σε σχέση με την υπάρχουσα ανατομία - μορφολογία: επίπτωση στη λειτουργικότητα

Abstract

The displacement (jump) of the bioprosthetic valve (random displacement) during the final stage of its release from the delivery system, following pigtail removal and bioprosthesis’ contact with the left coronary cusp (which is not under operator’s control), seems to be affected by the anatomical and morphological characteristics of the adjacent structures, such as left ventricle, interventricular septal thickness, aortic annulus and ascending aorta. The aim of this study was to detect the anatomical and morphological differences between patients in whom the implantation depth of the bioprosthetic aortic valve during the final stage was not followed by displacement (Group 1: implantation was not followed by displacement and implantation depth was measured at 4-8mm from the level of the aortic annulus in all coronary cusps) and those whose high displacement was observed during the final phase of bioprosthesis expansion (Group 2: implantation was followed by displacement and implantation depth was <4mm, from the level of the aortic annulus, at least in one coronary cusp).A total of 120 patients, aged 80.49±7.22 years old, 57 men (47.5%) with symptomatic severe aortic stenosis who underwent transcatheter aortic valve implantation (TAVI) with Medtronic CoreValveTM system were analyzed (Group 1: 65 patients and Group 2: 55, respectively). Patients’ demographic, anatomical and morphological characteristics did not differ significantly between the 2 groups, apart from the past medical history of arterial hypertension (Group 1: 87.7% vs Group 2: 72.7%, p= 0.038) and chronic obstructive pulmonary disease (Group 1: 43.1% vs Group 2: 16.4%, p= 0.002). Balloon predilatation was performed in 45% of the patients (Group 1: 47.7% vs Group 2: 43.6%, p= 0.657). Device success was 95% (Group 1: 92.3% vs Group 2: 98.2%, p= 0.141). The displacement of bioprosthesis towards the non-coronary cusp was greater in Group 2 (A: 1.28±0.93mm vs B: 3.12±1.94mm, p <0.001). Myocardial injury was significantly lower in Group 2, in all measurements. Moreover, conduction disturbances rates, as well as need for permanent pacemaker implantation after TAVI were lower in Group 2, however without statistically significant difference. No significant differences were observed between the 2 groups regarding bioprosthesis functionality immediately after TAVI and during follow-up at 1 and 6 months. After further analysis of the possible parameters that may affect the final implantation depth, we found that medical history of arterial hypertension and chronic obstructive pulmonary disease play an important role, as well as the evolution of bioprosthesis’ design, which significantly affected also the occurrence of conduction disturbances.

Η μετατόπιση της βιοπροσθετικής βαλβίδας (τυχαία μετατόπιση) κατά το τελικό στάδιο της απελευθέρωσης από το σύστημα μεταφοράς, μετά την αφαίρεση του καθετήρα pigtail και την επαφή με την αριστερή αορτική πτυχή (η οποία δε βρίσκεται υπό έλεγχο του χειριστή), φαίνεται να επηρεάζεται από τα ανατομικά και μορφολογικά χαρακτηριστικά των υποκείμενων δομών, όπως για παράδειγμα της αριστερής κοιλίας, του πάχους του μεσοκοιλιακού διαφράγματος, του αορτικού δακτυλίου και τις διαστάσεις της ανιούσης αορτής. Σκοπός της μελέτης ήταν να ανιχνεύσει τις ανατομικές-μορφολογικές διαφορές μεταξύ των ασθενών που η τοποθέτηση της βιοπροσθετικής αορτικής βαλβίδας κατά το τελικό στάδιο δεν ακολουθήθηκε από μετατόπιση (Ομάδα 1: η τοποθέτηση δεν ακολουθήθηκε από μετατόπιση και η θέση έκπτυξης ήταν 4-8mm, από το επίπεδο του αορτικού δακτυλίου) και των ασθενών που παρατηρήθηκε υψηλή μετατόπιση κατά την τελική φάση της έκπτυξης (Ομάδα 2: η τοποθέτηση ακολουθήθηκε από μετατόπιση και η θέση έκπτυξης ήταν <4 mm, από το επίπεδο του αορτικού δακτυλίου). Αναλύθηκαν συνολικά 120 ασθενείς με συμπτωματική σοβαρού βαθμού στένωση αορτικής βαλβίδας που υποβλήθηκαν σε διακαθετηριακή εμφύτευση αορτικής βαλβίδας με το σύστημα της CoreValveTM (Medtronic, Minneapolis, MN, USA) (Ομάδα 1: 65 ασθενείς και Ομάδα 2: 55 ασθενείς), ηλικίας 80,497,22, εκ των οποίων 57 (47,5%) ήταν άνδρες. Οι ασθενείς δε διέφεραν σημαντικά ως προς τα δημογραφικά, ανατομικά και μορφολογικά χαρακτηριστικά, εκτός από το ιστορικό αρτηριακής υπέρτασης (Ομάδα 1: 87,7% έναντι Ομάδας 2: 72,7%, p= 0,038) και χρόνιας αποφρακτικής πνευμονοπάθειας (Ομάδα 1: 43,1% έναντι Ομάδας 2: 16,4%, p= 0,002). Προδιαστολή διεξήχθη σε 45% των ασθενών (Ομάδα 1: 47,7% έναντι Ομάδας 2: 43,6%, p= 0,657). Η εμφύτευση ήταν επιτυχής (device success) στο 95% των ασθενών (Ομάδα 1: 92,3% έναντι Ομάδας 2: 98,2%, p= 0,147). Η μετατόπιση της βιοπρόθεσης από τη μη-στεφανιαία πτυχή ήταν μεγαλύτερη στην Ομάδα 2 (Ομάδας 1: 1,28±0,93mm έναντι Ομάδας 2: 3,12±1,94mm, p <0,001). Τα επίπεδα των δεικτών μυοκαρδιακής βλάβης ήταν στατιστικά σημαντικά μικρότερα στην Ομάδα 2, σε όλες τις χρονικές στιγμές μέτρησης τους. Επιπλέον, τα ποσοστά διαταραχών αγωγιμότητας και ανάγκης για εμφύτευση βηματοδότη άμεσα μετεπεμβατικά ήταν μικρότερα στην Ομάδα 2, χωρίς ωστόσο, να παρατηρείται σημαντική διαφορά. Η λειτουργικότητα της βαλβίδας δε διέφερε μεταξύ των 2 ομάδων τόσο άμεσα μετεπεμβατικά, όσο και κατά την παρακολούθηση των ασθενών στον 1 και 6 μήνες. Μετά από περαιτέρω ανάλυση πιθανών παραμέτρων που επηρεάζουν την τελική θέση εμφύτευσης και τη μετατόπιση, διαπιστώθηκε ότι το ιστορικό αρτηριακής υπέρτασης και χρόνιας αποφρακτικής πνευμονοπάθειας παίζει σημαντικό ρόλο, καθώς επίσης και η εξέλιξη του σχεδιασμού της βιοπρόθεσης, η οποία επηρέασε σημαντικά την εμφάνιση ή μη διαταραχών αγωγιμότητας.