Η ανάπτυξη και η εξέλιξη του βιολογικού πολέμου από την αρχαιότητα έως τον 20ο αιώνα σύμφωνα με την ιατρική επιστήμη και οι επιπτώσεις του στον κλάδο της ιατρικής

Abstract

The history of biological warfare is a truly significant aspect of human history. Through its study, human intelligence and ingenuity are demonstrated, as well as the exploration of moral boundaries and the inevitable evolution of medical science and biology. In antiquity, it appears that the use of bioweapons was condemned, as in mythological narratives, anyone involved with biological weapons usually had a difficult life or met a tragic end. Additionally, it is evident that almost universally and regardless of distance, the use of poisons in warfare was morally reprehensible. During Roman times, due to advancements in pharmacognosy and scientific progress, biological warfare evolved compared to the past. These ancient tactics, such as throwing beehives and attempting to induce malaria in the enemy, would accompany armies into modern times. At the same time, medicine had a reciprocal relationship with the evolution of bioweapons, as bioweapons drove its progress, while medical advances led to the creation of new bioweapons. International treaties regulating the development of biological weapons have very little actual power, as evidenced by their analysis, and they do not effectively limit the development of biological weapons. Therefore, there is a need for the establishment of stricter controls on issues related to biological weapons.

Η ιστορία του βιολογικού πολέμου είναι ένα πραγματικά σημαντικό σκέλος της ανθρώπινης ιστορίας. Μέσω της μελέτης αυτού καταδεικνύεται η ανθρώπινη ευφυΐα και εφευρετικότητα, η εξερεύνηση ηθικών ορίων του ανθρώπου αλλά και η εκ των πραγμάτων εξέλιξη ιατρικής επιστήμης της βιολογίας. Κατά την αρχαιότητα, ως φαίνεται, η χρήση βιοόπλων ήταν καταδικαστέα, δεδομένου ότι σε μυθολογικές αφηγήσεις ο κάθε εμπλεκόμενος με βιολογικά όπλα είχε συνήθως μία δύσκολη ζωή ή/και ένα κακό τέλος. Επίσης, αποτελεί τεκμήριο ότι σχεδόν παγκοσμίως και ανεξαρτήτως απόστασης η χρήση δηλητηρίων για πόλεμο ήταν ηθικά μεμπτή. Κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους, λόγω φαρμακογνωσίας και επιστημονικής προόδου, ο βιολογικός πόλεμος εξελίχθηκε σε σχέση με το παρελθόν. Οι προαιώνιες αυτές τακτικές όπως η ρίψη μελισσιών και η προσπάθεια πρόκλησης ελονοσίας στον αντίπαλο, θα συνοδεύουν τους στρατούς έως τις σύγχρονες εποχές. Εν παραλλήλω η ιατρική είχε μία αμφίδρομη σχέση με την εξέλιξη των βιοόπλων καθώς τα βιοόπλα την οδηγούσαν σε εξέλιξη αλλά και η εξελίξεις της ιατρικής δημιουργούσαν νέα βιοόπλα. Οι διεθνείς συνθήκες που ρυθμίζουν την ανάπτυξη βιολογικών όπλων έχουν πολύ μικρή πραγματική ισχύ ως διαφάνηκε από την ανάλυσή τους και δεν περιορίζουν ουσιαστικά την ανάπτυξη βιολογικών όπλων. Έτσι, υφίσταται ανάγκη για την συγκρότηση ενός αυστηροποιημένου ελέγχου σε ζητήματα βιολογικών όπλων.