Reconceptualising general principles in international law: an examination of their use as part of the applicable law of the International Court of Justice

Abstract

General principles of law and general principles of international law have long been the object of much controversy and widely divergent opinions. Today, despite being considered one of the three principal sources of international law encapsulated in Article 38(1) of the ICJ Statute, what general principles are and what they can and should do remain among the most complex issues in international law. This thesis argues that existing approaches to general principles rest on orthodox assumptions about the provenance and pedigree, the nature and role of general principles, all of which are open to challenge and often do not accord with the use of general principles in dispute settlement practice. The examination of practice in this thesis, which focuses on the jurisprudence of the PCIJ and the ICJ, as well as the ongoing work of the ILC on general principles, shows that each of the orthodox assumptions regarding the provenance and role of general principles is open to scrutiny, and any conception of general principles which rests upon such assumptions is necessarily incomplete. Furthermore, and perhaps most importantly, such conceptions very often do not accord with how general principles are actually used in practice. The thesis argues that it is necessary to conceptualise general principles in a more open manner to better account for practice and to make general principles both a more useful tool for dispute settlement, and a better understood source of international law. This reconceptualisation involves noting the composite nature of general principles’ provenance and function, their distinctive process of formation, as well as the fact they are dispute settlement norms by nature.

Οι γενικές αρχές του δικαίου και οι γενικές αρχές του διεθνούς δικαίου αποτελούν εδώ και πολύ καιρό αντικείμενο αντιπαραθέσεων και διαφορετικών απόψεων. Σήμερα, παρά το γεγονός ότι θεωρούνται μία από τις τρεις κύριες πηγές του διεθνούς δικαίου που περιλαμβάνονται στο άρθρο 38 παράγραφος 1 του Καταστατικού του ΔΔΔ, το τι είναι οι γενικές αρχές και τι μπορούν και πρέπει να κάνουν παραμένει ένα από τα πιο πολύπλοκα ζητήματα του διεθνούς δικαίου. Η παρούσα διατριβή υποστηρίζει ότι οι υφιστάμενες προσεγγίσεις των γενικών αρχών στηρίζονται σε ορθόδοξες υποθέσεις σχετικά με την προέλευση και την καταγωγή, τη φύση και τον ρόλο των γενικών αρχών, οι οποίες επιδέχονται αμφισβήτηση και συχνά δεν συνάδουν με τη χρήση των γενικών αρχών στην πρακτική επίλυσης διαφορών. Η εξέταση της πρακτικής η οποία επικεντρώνεται στη νομολογία του Διαρκούς Δικαστηρίου Διεθνούς Δίκαιοσύνης και του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, καθώς και στο έργο εν εξελίξει της Επιτροπής Διεθνούς Δικαίου δείχνει ότι οι κυρίαρχες παραδοχές σχετικά με την προέλευση και τον ρόλο των γενικών αρχών πρέπει να επανεξεταστούν καθώς συχνά δεν συμφωνούν με το πώς χρησιμοποιούνται στην πράξη. Η διατριβή υποστηρίζει ότι είναι απαραίτητο να επανεννοιολογηθούν οι γενικές αρχές με πιο ανοιχτό τρόποώστε να συμφωνούν με την χρήση τους στη νομολογία και να γίνουν έτσι πιο χρήσιμο εργαλείο για την επίλυση διαφορών καθώς και καλύτερα κατανοητή πηγή του διεθνούς δικαίου. Αυτή η επανεννοιολόγηση περιλαμβάνει την επισήμανση της σύνθετης φύσης της προέλευσης και της λειτουργίας τους, της διακριτής διαδικασίας σχηματισμού τους, καθώς και της παραδοχής ότι είναι από τη φύση τους νόρμες δικαστικής επίλυσης διαφορών παρά νόρμες που ρυθμίζουν τη συμπεριφορά των κρατών.