Σύγκριση και αξιολόγηση μοντέλων συμβουλευτικής για άτομα με αναπηρία και των οικογενειών τους

Abstract

The term "disability" is associated with a form of social pressure that imposes limitations on the activities and spontaneous expression of individuals with disabilities. The sole aim of this is their behavior to mimic that of non-disabled individuals, but it often results in the degradation of their emotional expression and a disregard for their emotional well-being. Most interventions focus on the acquisition of self-care skills, practice in basic learning issues, behavioral regulation, and the establishment of socially acceptable standards. However, these interventions rarely lead to the desired integration. Cognitive approaches may modify behavior but do not guarantee happiness. Counseling involves a series of direct interactions with the individual, aiming to provide support and facilitate changes in attitudes and behaviors. Counseling for families with children who have disabilities is a distinct area within the field of Counseling that has been rapidly developing in recent years. The need for counseling guidance and support for these families is ongoing and long-term, as understanding the specific challenges of the disorder, accepting the difficulties, and adapting to them is not an easy process. Parents require time and support to accept the problems and to review their expectations for the future of their child and family as a whole. Collaboration between professionals and parents is one of the critical factors for the successful outcome of an intervention program. There is no room for competitive relationships between specialists and the desires of the parents.

Ο όρος «αναπηρία» σχετίζεται με ένα είδος κοινωνικής καταπίεσης που επιβάλλει περιορισμούς στη δραστηριότητα και την αυθόρμητη έκφραση των ατόμων με αναπηρία, με μοναδικό στόχο η συμπεριφορά τους να μιμείται τη συμπεριφορά των μη ανάπηρων ατόμων, υποβαθμίζοντας όμως την εκδήλωση των ψυχικών διαθέσεών τους και αδιαφορώντας για τη συναισθηματική τους κατάσταση. Οι περισσότερες παρεμβάσεις αφορούν στην απόκτηση δεξιοτήτων αυτοεξυπηρέτησης, στην εξάσκηση σε βασικά μαθησιακά ζητήματα, στη ρύθμιση της συμπεριφοράς και στην εγκαθίδρυση αποδεκτών κοινωνικά προτύπων, παρεμβάσεις που σπάνια οδηγούν στην πολυπόθητη ενσωμάτωση. Οι γνωστικές προσεγγίσεις τροποποιούν τη συμπεριφορά, αλλά δεν εγγυώνται την ευτυχία. Η Συμβουλευτική συνίσταται σε μια σειρά άμεσων επαφών με το άτομο, που αποσκοπούν στην προσφορά βοήθειας, προκειμένου να υπάρξουν αλλαγές στις στάσεις και τη συμπεριφορά του. Η Συμβουλευτική των οικογενειών που έχουν παιδιά με αναπηρία αποτελεί ένα ξεχωριστό κομμάτι της Συμβουλευτικής που τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να αναπτύσσεται ραγδαία. Η ανάγκη της οικογένειας για συμβουλευτική καθοδήγηση και υποστήριξη είναι διαρκής και μακροχρόνια, καθώς η κατανόηση των ιδιαιτεροτήτων της διαταραχής, η αποδοχή των δυσκολιών και η προσαρμογή δεν είναι εύκολη διαδικασία. Οι γονείς χρειάζονται χρόνο και υποστήριξη, προκειμένου να αποδεχθούν τα προβλήματα και να αναθεωρήσουν τις προσδοκίες για το μέλλον του παιδιού και της οικογένειας συνολικά. Η συνεργασία μεταξύ επαγγελματιών και γονέων αποτελεί έναν από τους καίριους παράγοντες για την επιτυχή έκβαση ενός προγράμματος παρέμβασης. Σε καμία περίπτωση δεν υπάρχουν περιθώρια για ανταγωνιστικές σχέσεις μεταξύ των ειδικών και των επιθυμίες των γονέων.